Wojna Honor [War of Honor - pl]

Co nie byłoby wcale takim złym rozwiązaniem, biorąc pod uwagę, do jakiego stanu Janacek zdołał doprowadzić Królewską Marynarkę. Niestety było to rozwiązanie niewykonalne.

Jej samej nie podobał się, i to bardzo, kompromis, który zaproponowała. I to zarówno z powodów osobistych, jak i zawodowych, ale uznała, że tak trzeba. Natomiast wolała nie zastanawiać się, które z tych powodów były silniejsze…

Położyła pudełko z bronią oraz torbę z wyposażeniem na blacie biurka, za którym siedział absurdalnie młody sierżant Royal Manticoran Marinę Corps z tabliczką na kieszeni munduru „Johannsen, M.” Sierżant natychmiast podał jej stosowne formularze i położył obok słuchawki ochronne dla niej i dla LaFolleta. Honor podpisała co trzeba, przyłożyła odcisk kciuka i wyjęła z torby specjalne słuchawki dla Nimitza. Ten przyjrzał im się z niechęcią, ale założył. Na Graysonie strzelnica znajdowała się poza domem, toteż nie musiał być tak blisko źródła hałasu. Tu miał tylko dwie możliwości — nie towarzyszyć Honor albo nie.założyć słuchawek i cierpieć z powodu ogłuszającego huku wystrzałów.

— Gotów, Stinker? — spytała, gdy skończył je poprawiać.

Słuchawki były tak skonstruowane, by blokować nagłe, silne dźwięki, natomiast normalną rozmowę przepuszczały zupełnie wyraźnie.

Nimitz kiwnął głową.

— To dobrze — pochwaliła i założyła swoje.

LaFollet zdążył już nie tylko założyć słuchawki, ale sprawdzić na stanowiskach, czy gdzieś mimo wszystko nie kryje się zamachowiec-samobójca.

Zadowolony, że nikogo nie ma, stanął z tyłu i cierpliwie obserwował, jak Honor zabiera się do dziurawienia anachronicznych papierowych tarcz. Robiła to metodycznie i precyzyjnie pomimo coraz gęstszej chmury prochowego dymu zwiększającej się po każdym strzale. Ponieważ w szeregach Królewskiej Marynarki było sporo miłośników broni palnej, strzelnice wyposażono w całkiem dobry system wentylacyjny. Honor jednak strzelała dużo i szybko, toteż dym prochowy delikatną mgiełką otaczał ją od chwili opróżnienia pierwszego magazynka.

Mimo że strzelnica posiadała skomplikowany system holocelów możliwych do zaprogramowania w najrozmaitszych kombinacjach, Honor wolała stare, papierowe. Ponieważ nie ćwiczyła żadnego konkretnego kursu strzelca wyborowego, LaFollet nie protestował. Tym bardziej że raz w tygodniu strzelała do zaprogramowanych przez niego holocelów w warunkach jak największego realizmu.

Robiła to równie celnie, jak podczas wystrzeliwania dziesiątek w papierowych tarczach. Podejrzewał, że wynikało to z tego, jak traktowała strzelectwo — tak jak fech-tunek na miecze i coup de uitesse, było to dla niej w równym stopniu formą sztuki, jak i skutecznym sposobem samoobrony.

Choć LaFollet przy każdej nadarzającej się okazji prawił jej drobne złośliwości na temat ulubionej broni strzeleckiej, był bardzo zadowolony, że Honor tak dobrze posługuje się prezentem od admirała Matthewsa. Naturalnie gdyby to od niego zależało, nigdy nie miałaby okazji użyć go w praktyce, ale pogodził się z losem i nie żywił przesadnych nadziei na przyszłość. W końcu nie było jej winą, że przyciągała zabójców rozmaitej maści i o rozmaitych możliwościach, od krwiożerczych megalomanów do poważnych przeciwników zdolnych posłać ją na więzienną planetę. Ponieważ niewiele mógł na to poradzić, cieszyło go wszystko, co powodowało, że Honor stawała się trudniejsza do zabicia.

Ćwiczenia w strzelaniu poza tym odprężały ją. Może nawet bardziej niż kata, ponieważ celne strzelanie wymagało całkowitego skupienia, czyli oderwania się od wszystkich nurtujących człowieka problemów. Jedynie bowiem całkowite oczyszczenie umysłu pozwalało w pełni działać wyuczonym odruchom i refleksowi, czyli dwóm rzeczom niezbędnym, by strzelać szybko i celnie równocześnie. Strzelanie było więc najlepszą formą oderwania się od politycznego absurdu, który ogarnął Królestwo Manticore i coraz bardziej dotykał ją samą. Już choćby to wystarczało, by zyskać entuzjastyczne wręcz poparcie LaFolleta. Co oczywiście nie znaczyło, że wycieczki na strzelnicę nie napawały go pewną obawą. Choćby z tego prostego powodu, że nie był zachwycony, gdy ktokolwiek, nawet oficerowie Royal Manticoran Navy, znajdował się w pobliżu Honor uzbrojony. Doskonale wiedział, że z nią tego tematu nie ma sensu poruszać, więc rozwiązał go po swojemu i jak na razie rozwiązanie okazywało się skuteczne. Ze cztery standardowe lata temu odbył mianowicie rzeczową pogawędkę z poprzednikiem sierżanta Johannsena, w efekcie której oficer dyżurny strzelnicy dyskretnie pilnował, by nikt inny nie miał wstępu na strzelnicę, gdy Honor strzelała.

Było rzecz jasna możliwe, że prędzej czy później Honor zacznie się zastanawiać, dlaczego zawsze ma całą strzelnicę dla siebie, a gdy to nastąpi, zacznie zadawać niepotrzebnie dociekliwe pytania, ale póki co ta przykra okoliczność.nie wystąpiła. Johannsen działał równie dyskretnie i równie skutecznie, a stara zasada: „Kto mniej wie, ten lepiej śpi”, kolejny raz się potwierdzała. Co prawda An-drew LaFollet już sam sobie współczuł na myśl o tym, co go czeka, gdy Honor zorientuje się, jak się sprawy mają, ale starał się o tym nie myśleć, wychodząc z założenia, że przykrymi rzeczami należy się zajmować, gdy nastąpią.

Pomimo układu z Johannsenem pewne odruchy i czujność stały się jego drugą naturą, toteż regularnie sprawdzał wzrokiem otoczenie, równocześnie rejestrując, że Honor kończy demolować kolejną wiszącą piętnaście metrów od niej tarczę.

Dlatego też na długo przed nią zauważył przybycie wysokiego, barczystego i błękitnookiego mężczyzny. Rozpoznał go natychmiast i starannie ukrył niechęć. Nie żeby nie lubił Hamisha Alexandra, trzynastego earla White Haven, bo było wręcz przeciwnie — szanował go i lubił nieco tylko mniej niż Honor i w innych okolicznościach nie miałby nic przeciwko jego obecności. W obecnych jednakże…

Zasalutował, mimo iż White Haven ubrany był po cywilnemu, przez co na terenie akademii wyróżniał się wręcz niesamowicie. LaFollet podejrzewał, że strój był wynikiem celowego i dobrze pomyślanego wyboru, admirał White Haven miał bowiem prawo do noszenia nie jednego, ale dwóch mundurów, jako że Marynarka Graysona także nadała mu stopień pełnego admirała. Uznawano go, i to całkowicie zasłużenie, za najlepszego dowódcę liniowego Sojuszu, a fakt, że Janacek, ledwie dorwał się do władzy, wysłał go na połowę pensji, nie znajdując dlań liniowego przydziału, nie pozbawiał go prawa noszenia munduru. Gdyby mógł, Janacek zakazałby mu przyjęcia awansu w Marynarce Graysona, bo nastąpiło to po sukcesie operacji Buttercup, ale choć teoretycznie miał taką możliwość — stopień nie był honorowy, White Haven zaś nie miał graysońskiego obywatelstwa. Nie odważył się. Najprawdopodobniej High Ridge mu tego zabronił, obawiając się propagandowych reperkusji takiego potraktowania człowieka, który wygrał wojnę. Fakt, iż White Haven nie nosił żadnego uniformu nawet tu, gdzie wszyscy chodzili w mundurach i skąd brał początek cały korpus oficerski Royal Manticoran Navy, dosłownie bił po oczach. I przypominał wszystkim o wredocie i mściwości obecnego cywilnego zwierzchnika floty.

Earl kiwnął głową prawie tak samo, jak skwitowałaby zachowanie LaFolleta Honor, nie będąc w mundurze, i podszedł do niego, obserwując ostatnie stadium niszczenia kolejnej tarczy. LaFollet był nieco zaskoczony, że Nimitz nie uprzedził jej o gościu, ale być może treecat w przeciwieństwie do niego nie tylko lubił earla, ale też w pełni akceptował jego stosunek do Honor.

Co w opinii LaFolleta stanowiło kolejny dowód na to, iż mimo kilkuset lat współżycia treecaty nadal nie do końca rozumiały ludzi.

Był profesjonalistą, więc nadal lustrował otoczenie, ale równocześnie i niepostrzeżenie obserwował twarz White Havena. Której wyraz na moment, ale zauważalnie się zmienił, gdy earl przyglądał się Honor.