Wyjął z teczki chip z obliczeniami, wsunął do czytnika wmontowanego w biurko komputera i przejrzał parę pierwszych paragrafów. Houseman wyjął z kieszeni notes, włączył i zaczął referować szczegóły:
— Jak napisałem w paragrafie drugim, możemy zacząć od likwidacji całej klasy King William. Potem…
— A więc zgadzacie się, że możemy zredukować wydatki na cele militarne — stwierdziła radośnie lady elanie Descroix.
Jej radośnie beztroski ton zawsze doprowadzał barona High Ridge’a do ciężkiej irytacji. Podobnie jak cała poza przyjęta przez tę drobną kobietę o miłej aparycji próbującą za wszelką cenę zachowywać się jak ulubiona ciotunia. Pod tymi pozorami krył się upór, przy którym osioł był zwierzęciem rozsądnym i skłonnym do kompromisów, i światopogląd, po wysłuchaniu którego ręce opadały.
— W ściśle określonych granicach, Elaine — wtrącił, nim Janacek zdążył coś powiedzieć. — I to naturalnie zakładając, że sytuacja w Ludowej Republice… to jest przepraszam, w Republice Haven nie ulegnie żadnym zmianom.
I uśmiechnął się do niej może nie tak promiennie, ale z równym zdecydowaniem. Minister spraw zagranicznych, czyli lady Descroix, nie przewodniczyła temu spotkaniu i jak długo on żyje, przewodniczyć nie będzie. To był jego gabinet — przestronny, wygodny, wyłożony drewnem i pozbawiony wszelkich śladów poprzednika, od tej cholernej kolekcji zegarów zaśmiecających półki, stoliki i wszystko, co się dało, zaczynając. Był to zresztą gabinet, w którym od czterech standardowych wieków urzędowali premierzy Królestwa Manticore. Jego uśmiech jedynie przypominał o tym i o władzy, którą miał.
— Och, sądzę, że możemy przyjąć, że sytuacja ta pozostanie bez zmian — zapewniła Descroix z pełnym zrozumienia uśmiechem. — Możemy przeciągać rozmowy, jak długo będziemy chcieli. Co innego mogą zrobić?
— Nadal nie jestem przekonana, czy powinniśmy tak kompletnie zignorować ich ostatnią propozycję — oznajmiła czwarta z pięciu obecnych osób, która dotąd zachowywała milczenie.
Była to Marisa Turner, hrabina New Kiev, i od ostatniej reorganizacji rządu minister skarbu. Wyglądała na zaniepokojoną, ale był to u niej stan częsty — nie żeby nie rozumiała konieczności pewnych posunięć politycznych, ale czasami uznawała sposób realizacji tych posunięć za niemiły… co jak dotąd ani razu nie powstrzymało jej od działania.
— Nie bardzo mieliśmy wybór — zapewniła ją Descroix. — Prawdę mówiąc, z pozoru ich propozycja wyglądała sensownie. I gdybyśmy ją przyjęli, pewne elementy w parlamencie prawdopodobnie zaczęłyby się domagać, abyśmy poważnie rozważyli użycie jej jako podstawy traktatu pokojowego. A to otworzyłoby drzwi do żądań ustępstw terytorialnych, które stanowiły przecież część tej propozycji. A to oczywiście wymagałoby od nas oddania zdecydowanie zbyt wielu zdobyczy, które wywalczyła nasza dzielna flota.
New Kiev skrzywiła się lekko, lecz nie zaprotestowała, co potwierdzało jej skłonność do zrobienia wszystkiego, czego wymagał pragmatyzm, obojętne czy jej się to podobało czy nie. Jak wszyscy obecni doskonale bowiem rozumiała podtekst tych wyjaśnień.
Wszyscy tworzący rząd znali powody, dla których nie opłacało im się doprowadzać tej wojny do oficjalnego końca. A nie musieli tego robić, bo Królewska Marynarka dysponowała miażdżącą przewagą techniczną. Sekretarz wojny Republiki Haven Theisman najwyraźniej pojmował, w jak beznadziejnej sytuacji znajdowały się podległe mu siły, a High Ridge był przekonany, że nawet gdyby nie pojmował, to i tak nie miałby odwagi sięgnąć ponownie po czysto militarne środki w stosunku do państwa, które tak skutecznie pokonało jego własne. Gdyby było inaczej, nie oddałby władzy, którą dysponował, komuś takiemu jak Pritchart. Nie oddałby jej nikomu, bo miał władzę absolutną.
Gdyby działania wojenne zostały wznowione, Ludowa Marynarka, czy jak się tam przechrzciła, szybko przestałaby istnieć. I jej dowódcy dobrze o tym wiedzieli. A to znaczyło, że dopóki Królestwo nie uzna za stosowne zaproponować warunków traktatu pokojowego, nowy rząd Republiki nie będzie miał wyboru — musi grzecznie czekać i negocjować. Co z kolei było idealnym wręcz rozwiązaniem, biorąc pod uwagę zagrożenia wewnętrzne czyhające na niego i jego sprzymierzeńców.
Zgodnie z konstytucją wybory musiały się odbywać nie rzadziej niż co cztery planetarne lata, chyba że zaszły wyszczególnione w niej okoliczności nadzwyczajne. A ostatnie wybory miały miejsce pięć lat planetarnych temu, więc kiedy okoliczności umożliwiające ich odkładanie znikną, będą musiały zostać ogłoszone natychmiast. A powodem uniemożliwiającym ich odłożenie mogło być ogłoszenie przez Koronę stanu wyjątkowego zatwierdzonego przez dwie trzecie izb. W obecnej sytuacji politycznej było to rozwiązanie niewykonalne, więc nie należało brać go pod uwagę.
Obecna zwłoka wynikała z faktu, iż Królestwo znajdowało się w stanie wojny. Konstytucja co prawda nie wymagała, by wiązało się to z odłożeniem wyborów, ale był to jeden z powodów, który to umożliwiał, a decyzja ostateczna należała do rządu.
Ponieważ w przeciwieństwie do jego rządu, rząd Cromarty’ego cieszył się poparciem w Izbie Gmin i było to poparcie generalnie stałe, choć zdarzały się sytuacje, gdy słabło, Cromarty starannie wybierał czas ogłoszenia wyborów. Niemniej w czasie wojny odbyły się one dwa razy — za każdym razem jego przewaga w Izbie Gmin rosła.
Jego rząd na poparcie w Izbie Gmin nie miał co liczyć, więc ostatnią rzeczą, jakiej pragnął, były wybory. A tylko ciągłe trwanie wojny dawało powód, by ich nie przeprowadzać. Zakończenie jej oznaczało wybory, które z kolei prawie na pewno oznaczały klęskę liberałów i postępowców. Konserwatystów w Izbie Gmin w zasadzie nie było, więc klęski wyborczej ponieść nie mogli.
Wojna była użyteczna także pod innymi względami — pozwalała na odwleczenie przyjęcia do Izby Lordów parów z San Martin. Pozwalała także na utrzymanie podatków nałożonych na okres wojny przez rząd Cromarty’ego. Łagodnie rzecz ujmując, były one niepopularne, ale potrzebne, więc przegłosowano je. Opór przeciwko nim wzrastał, lecz w świadomości społecznej były one związane z rządem Cromarty’ego, a więc z partią centrystyczną.
Konstytucję stworzyli ludzie zdecydowani ograniczyć władzę państwa poprzez ograniczenie jego prawa do nakładania podatków. Dlatego też zbudowali system finansów, w którym podstawę dochodu rządu stanowiły cła importowe i eksportowe oraz podatek od własności i sprzedaży. W konstytucji zapisano wyraźnie, że podatek dochodowy ma być stały i ograniczony do maksimum 8% poza wyjątkowymi okolicznościami, a nawet gdy takowe zajdą, każdy jego wzrost musi być przegłosowany super-większością w obu izbach i przestaje automatycznie obowiązywać po pięciu latach standardowych lub po następnych wyborach. Chyba że zostanie ponownie zatwierdzony w kolejnym głosowaniu z takim samym wynikiem.
Z tych powodów rząd Cromarty’ego miał nader trudne zadanie, ale doprowadził do przegłosowania nowego podatku dochodowego z górną stawką 40% oraz specjalnych ceł importowych. Było to niezbędne do prowadzenia wojny i społeczeństwo zaakceptowało to olbrzymie obciążenie finansowe z ponurą rezygnacją tylko dlatego, że rząd to logicznie wytłumaczył i że wszyscy spodziewali się natychmiastowej likwidacji tych podatków, ledwie wojna się skończy. Pechowo dla nich wojna oficjalnie się nie skończyła.