— Została? Oświeć mnie, Światłości! Wszystko jest lepsze od siedzenia tutaj jak głaz, ale... — Uklękła przed nim z wdziękiem, wspierając dłonie na jego kolanach. — Perrin, nie mam ochoty się zastanawiać, kiedy za rogiem korytarza spotkam jednego z Przeklętych, nie mam ochoty się zastanawiać, kiedy Smok Odrodzony nas wszystkich pozabija. Ostatecznie zrobił to podczas Pęknięcia. Zabił wszystkich, którzy byli mu bliscy.
— Rand nie jest Lewsem Therinem Zabójcą Rodu — zaprotestował Perrin. — To znaczy chciałem powiedzieć, że on jest Smokiem Odrodzonym, ale nie jest... nie mógłby...
Zawiesił głos nie wiedząc, jak skończyć. Rand był odrodzonym Lewsem Therinem Telamonem, oto, co oznaczało bycie Smokiem Odrodzonym. Czy to jednak oznaczało również, że Rand jest skazany na los Lewsa Therina? Że nie tylko popadnie w obłęd — a groziło to każdemu mężczyźnie, który przenosił Moc — i potem zemrze w zgniliźnie, ale że zabije każdego, komu na nim zależy?
— Rozmawiałam z Bain i Chiad, Perrin.
Nie było to żadną niespodzianką. Spędzała znaczną ilość czasu w towarzystwie kobiet z plemienia Aielów. Przyjaźnie nawiązywała z trudnością, ale wydawała się je lubić, w takim samym stopniu, w jakim gardziła taireńskimi szlachciankami, zamieszkującymi Kamień. W jej stwierdzeniu nie potrafił jednak dopatrzyć się żadnego związku z wcześniejszym tematem ich rozmowy.
— Mówią, że Moiraine wypytuje czasem, gdzie jesteś. Albo Mat. Nie rozumiesz? Nie musiałaby tego robić, gdyby mogła pilnować cię, korzystając z Mocy.
— Pilnować mnie, korzystając z Mocy? — spytał cicho. Nigdy nawet się nad tym nie zastanawiał.
— Nie może. Jedź ze mną, Perrin. Zdołamy ujechać dwadzieścia mil od rzeki, zanim zacznie za nami tęsknić.
— Nie mogę — odparł strapiony. Usiłował odwrócić jej uwagę pocałunkiem, Faile jednak zerwała się na równe nogi i cofnęła tak gwałtownie, że omal nie upadł. Nie było sensu jej przekonywać. Jej ręce skrzyżowane na piersiach wyglądały jak barykada.
— Nie mów mi, że się jej boisz. Wiem, że ona jest Aes Sedai i że wszyscy tańczycie, kiedy ona pociągnie za sznurki. Być może nawet lo... Rand... nie może się uwolnić, a Światłość wie, że ani Egwene, Elayne, a nawet Nynaeve, nie chcą tego, ale ty możesz zerwać z nią więzi, jeśli spróbujesz.
— To nie ma nic wspólnego z Moiraine, tylko z tym, co muszę zrobić. Ja...
Weszła mu brutalnie w słowo.
— Tylko się nie odważ pleść tych bzdur spod znaku włochatego torsu o tym, że mężczyzna winien się wywiązywać ze swych obowiązków. Wiem, co to obowiązek równie dobrze jak ty, a ty tutaj nie masz żadnych obowiązków. Możesz być ta’veren, nawet jeśli ja tego wcale nie widzę, ale to on jest Smokiem Odrodzonym, nie ty.
— Zechcesz mnie wysłuchać? — krzyknął, patrząc z taką furią, że aż podskoczyła. Nigdy wcześniej na nią nie krzyczał, nie w taki sposób. Podniosła podbródek i wzdrygnęła się, ale nic nie powiedziała. Ciągnął dalej: — Uważam, że z jakiejś przyczyny jestem częścią przeznaczenia Randa. Podobnie Mat. Uważam, że on nie dokona tego, co powinien, dopóki my nie wypełnimy naszych ról. Na tym polega obowiązek. Jak miałbym wyjechać, skoro mogłoby to oznaczać, że Rand poniesie porażkę?
— Mogłoby? — W jej głosie słychać było ślad pytania, ale tylko ślad. Zastanawiał się, czy umiałby się zmusić, by krzyczeć na nią częściej. — To Moiraine powiedziała ci o tym, Perrin? Już powinieneś wiedzieć, że trzeba uważnie słuchać tego, co mówi Moiraine.
— Sam do tego doszedłem. Myślę, że ta’veren ciągną do siebie. Albo może to Rand nas do siebie przyciąga, Mata i mnie. Podobno jest najsilniejszym ta’veren od czasu Artura Hawkwinga, może nawet od Pęknięcia. Mat nawet się nie przyzna, że jest ta’veren, ale jakby nie próbował się wykręcać, zawsze ostatecznie wraca do Randa. Loial twierdzi, że nigdy nie słyszał o trzech ta’veren, wszystkich w jednym wieku i z tego samego miejsca.
Faile parsknęła głośno.
— Loial nie wie wszystkiego. Jak na ogira, wcale nie jest taki stary.
— Ma ponad dziewięćdziesiąt lat — zaczepnie odparł Perrin, na co ona się kpiąco uśmiechnęła. W przypadku ogira dziewięćdziesiąt lat oznaczało, że nie jest wiele starszy od Perrina. A może nawet młodszy. Nie wiedział wiele o ogirach. W każdym razie tylu książek, ile Loial przeczytał, Perrin nigdy w życiu nawet nie widział. Czasami wydawało mu się, że Loial przeczytał wszystkie książki, jakie kiedykolwiek wydrukowano. — Poza tym on wie więcej niż ty czy ja. On sądzi, że może ja mam do tego prawo. I tak samo Moiraine. Nie, nie pytałem jej, ale z jakiego innego powodu ona mnie tak pilnuje? Myślałaś, że ona chce, abym zrobił dla niej nóż kuchenny?
Przez chwilę milczała, a kiedy przemówiła, w jej głosie słychać było współczucie.
— Biedny Perrin. Wyjechałam z Saldaei, żeby szukać przygody, a teraz znalazłam się w samym jej sercu, w sercu największej przygody od czasu Pęknięcia i pragnę już stąd uciec. Ty chcesz być tylko kowalem, a znajdziesz się w opowieściach, czy tego chcesz czy nie.
Odwrócił wzrok, ale mimo to jej zapach nadal wypełniał mu myśli. Nie sądził, by było prawdopodobne, że stanie się bohaterem opowieści, w każdym razie nie wcześniej, nim jego tajemnica rozprzestrzeni się daleko poza tych nielicznych, którzy już ją znali. Faile uważała, że wie o nim wszystko, ale myliła się.
Pod ścianą naprzeciwko niego stały topór i młot, oba proste i funkcjonalne, z trzonkiem długości jego ramienia. Topór, który składał się ze złowrogiego ostrza w kształcie półksiężyca, zrównoważonego po przeciwnej stronie grubym kolcem, służył do zadawania śmierci. Za pomocą młota mógł zaś wytwarzać i wytwarzał różne przedmioty w kuźni. Obuch młota ważył ponad dwa razy więcej niż ostrze topora, ale to topór wydawał się cięższy za każdym razem, kiedy go podnosił. Dzięki toporowi... Zachmurzył się, nie chcąc o tym myśleć. Miała rację. Chciał być tylko kowalem, wrócić do domu, zobaczyć znowu rodzinę i popracować w kuźni. Było to jednak niemożliwe, wiedział o tym.
Podźwignął się z miejsca, tylko na tyle, by móc podnieść młot, po czym na powrót usiadł. Dotyk narzędzia w jakiś sposób przynosił ulgę.
— Pan Luhhan zawsze powtarza, że człowiek nie ucieknie przed tym, co musi zrobić. — Mówił coraz szybciej, zdając sobie sprawę, że za bardzo jest bliski tego, co nazywała bzdurami spod znaku włochatego torsu. — To kowal z moich okolic, człowiek, u którego terminowałem. Opowiadałem ci o nim.
Ku jego zdumieniu nie skorzystała z okazji, by wskazać, że zawtórował jej niemalże jak echo. W rzeczy samej nic nie powiedziała, tylko spojrzała na niego, czekając na coś. Po chwili zrozumiał.
— A zatem wyjeżdżasz? — spytał.
Wstała, otrzepała spódnice. Przez dłuższą chwilę milczała, jakby zastanawiając się nad odpowiedzią.
— Nie wiem — odparła w końcu. — Wciągnąłeś mnie w niezłe tarapaty.
— Ja? Co ja takiego zrobiłem?
— Cóż, jeśli sam nie wiesz, ja ci na pewno nie powiem. Znowu podrapał się po brodzie i zapatrzył się w młot, który trzymał w drugiej dłoni. Mat pewnie by wiedział, o co jej chodzi. Albo choćby Thom Merrilin. Siwowłosy bard twierdził, że kobiet nikt nie rozumie, ale kiedy wyłaniał się ze swej maleńkiej izdebki, usytuowanej w samych trzewiach Kamienia, natychmiast otaczało go pół tuzina dziewcząt, dostatecznie młodych, aby mogły być jego wnuczkami, które wzdychały i przysłuchiwały się, jak gra na harfie i opowiada o wielkich przygodach i romansach. Faile była jedyną kobietą, której Perrin pragnął, ale czasami czuł się przy niej jak ryba, która próbuje zrozumieć ptaka.