Wiedział, że ona chce, by zadał pytanie. Tyle wiedział. Mogła mu odpowiedzieć albo nie, ale jego obowiązkiem było zapytać. Uparcie nie otwierał ust. Tym razem postanowił ją przeczekać.
Na zewnątrz, w ciemnościach, rozległo się pianie koguta.
Faile zadygotała i objęła się ramionami.
— Moja niania zwykła mówić, że to oznacza nadejście śmierci. Oczywiście ja w to nie wierzę.
Już otwierał usta, by przyznać jej rację, potwierdzić głupotę przesądów, mimo że sam chwilę wcześniej również zadrżał, zamiast tego jednak odwrócił głowę w stronę, z której dobiegł go nagły zgrzyt i łomot. Topór przewrócił się na podłogę. Zdążył jeszcze zmarszczyć czoło zastanawiając się, co też sprawiło, że upadł, gdy nagle topór znowu się poruszył, przez nikogo nie dotykany, a potem ruszył prosto na niego.
Nie myśląc zamachnął się młotem. Brzęk metalu uderzającego o metal zagłuszył przeraźliwy krzyk Faile, topór przeleciał przez izbę, odbił się od przeciwległej ściany i pomknął z powrotem w jego stronę, ostrzem do przodu. Miał wrażenie, że zjeżyły się naraz wszystkie włosy na jego ciele.
Gdy topór przemknął obok niej, Faile skoczyła do przodu i pochwyciła trzon. Broń zawirowała w jej dłoniach, teraz ostrze celowało w twarz, z której wyzierały szeroko wytrzeszczone oczy. Perrin poderwał się na czas, upuszczając młot, by złapać topór; zdążył w ostatniej chwili, zanim półksiężyc ostrza wbił się w jej głowę. Pomyślał, że pewnie umarłby, gdyby ten topór — jego topór — ją zranił. Pociągnął go w swoją stronę z taką siłą, że ciężki kolec omal nie ugodził go w pierś. Powstrzymanie topora na pozór zdawało się proste, po chwili jednak, bliski mdłości, zaczął sądzić, że może okazać się niewykonalne.
Topór miotał się niczym żywa istota, niczym przepełniony wrogością stwór. Chciał dostać Perrina — ten wiedział o tym, słyszał jakby jego krzyk — i próbował użyć podstępu. Kiedy Perrin odciągnął go od Faile, wykorzystał ów ruch, by zaatakować. Nieważne bowiem, z jaką siłą ten ściskał trzonek, topór obracał się w jego dłoniach, grożąc na przemian kolcem lub zakrzywionym ostrzem. Ręce zaczęły go już boleć od wysiłku, potężne ramiona napięły się, mięśnie stężały. Twarz spływała potem. Nie był pewien, jak długo to jeszcze wytrzyma, nim topór się wyrwie z uścisku. To wszystko było szaleństwem, czystym szaleństwem, brakowało jednak czasu, by pomyśleć.
— Uciekaj — mruknął przez zaciśnięte zęby. — Uciekaj stąd, Faile!
Jej twarz nabrała barwy śnieżnej bieli, ale potrząsnęła głową i walczyła z toporem.
— Nie! Nie zostawię cię!
— Zabije nas oboje!
Znowu potrząsnęła głową.
Charcząc oderwał jedną rękę od topora, ramię drugiej zadygotało od nacisku, a obracający się trzonek parzył wnętrze dłoni — i popchnął Faile. Zaskowytała, gdy siłą pociągnął ją w stronę drzwi. Ignorując jej okrzyki i uderzenia pięści, przytrzymywał ją pod ścianą ramieniem, aż wreszcie udało mu się otworzyć drzwi i wypchnąć ją na korytarz.
Zatrzasnąwszy za nią drzwi, wsparł się o nie plecami, zasunął biodrem rygiel, jednocześnie na powrót chwytając topór obiema rękami. Ciężkie ostrze, połyskliwe i ostre, zadrżało w odległości kilku cali od jego twarzy. Z najwyższym wysiłkiem odepchnął je na długość ramienia. Stłumione okrzyki Faile przenikały przez grube drzwi, czuł, że wali w nie pięściami, ale ledwie docierało to do niego. Jego żółte oczy zdawały się lśnić, jakby odbijały każdą odrobinę światła w izbie.
— Teraz tylko ty i ja — warknął do topora. — Krew i popioły, jak ja cię nienawidzę! — Coś w nim, jakaś jego część była blisko wybuchu histerycznego śmiechu.
„To Rand miał popaść w obłęd, a tymczasem ja rozmawiam z toporem! Rand! A niechby sczezł!”
Z zębami obnażonymi z wysiłku odciągnął topór o cały krok od drzwi. Broń wibrowała, usiłując zatopić się w ciele, niemal czuł bijącą od niej żądzę krwi. Ze zwierzęcym rykiem pociągnął gwałtownie zakrzywione ostrze ku sobie, jednocześnie odskakując w tył. Był przekonany, że gdyby topór żył naprawdę, to usłyszałby okrzyk triumfu, gdy ten połyskując spadał na jego głowę. W ostatniej chwili Perrin zrobił skręt tułowia, kierując topór za siebie. Z ciężkim łupnięciem ostrze zaryło się w drzwiach.
Poczuł, jak życie — nie potrafił inaczej tego nazwać — uchodzi z uwięzionej broni. Powoli odjął ręce. Topór pozostał tam, gdzie utknął, znowu zamieniając się w stal i drewno. Wyglądało na to, że można go tam bezpiecznie zostawić. Drżącą dłonią otarł pot z twarzy.
„Obłęd. Obłęd chadza wszędzie tam, gdzie jest Rand”.
Nagle uświadomił sobie, że nie słyszy już ani krzyku Faile, ani też łomotu jej pięści. Odsunąwszy rygiel, pośpiesznie otworzył drzwi. Po drugiej stronie grubego drewna wystawał połyskliwy, stalowy łuk, odbijając światło lamp rozstawionych w dużych odstępach wzdłuż obwieszonego arrasami korytarza.
Stała tam Faile, podniesionymi rękami wsparta o drzwi. Wytrzeszczyła pełne zdumienia oczy, opuściła dłoń i palcem dotknęła czubka nosa.
— Jeden cal więcej — powiedziała omdlewającym głosem — a...
Nagle rzuciła się na niego i zaczęła go do siebie zapalczywie tulić, obsypywać gradem pocałunków jego szyję i brodę, coś niespójnie pomrukując. Odskoczyła równie prędko, zaniepokojnymi dłońmi obmacując mu pierś i ramiona.
— Czy coś ci się stało? Jesteś ranny? Czy to...?
— Nic mi nie jest — zapewnił. — A ty? Nie chciałem cię przestraszyć.
Zerknęła na jego twarz.
— Naprawdę? Nie jesteś ranny?
— Ani trochę. Ja...
Od policzka wymierzonego z pełnego zamachu aż mu zadźwięczało w głowie, jakby to młot uderzył o kowadło.
— Ty wielki, włochaty baranie! Myślałam, że nie żyjesz! Bałam się, że on cię zabił! Myślałam...! — Urwała, kiedy schwytał jej rękę, zanim zdążyła zamachnąć się ponownie.
— Proszę, nie rób tego więcej — powiedział cicho. Piekący odcisk jej dłoni palił policzek, miał wrażenie, że szczęka będzie go bolała przez resztę nocy.
Ściskał jej nadgarstek tak delikatnie, jakby to był ptak, ale mimo że usiłowała się wyrwać, jego ręka nie ustąpiła ani o cal. W porównaniu z całodziennym wymachiwaniem młotem, trzymanie jej nie wymagało żadnego wysiłku, nawet po walce z toporem. Nagle jakby zdecydowała, że zignoruje jego uścisk, i spojrzała mu w twarz.
— Mogłam ci pomóc. Nie miałeś prawa...
— Miałem wszelkie prawo — oznajmił stanowczo. — Nie mogłaś pomóc. Gdybyś została, obydwoje bylibyśmy teraz martwi. Nie mogłem walczyć w taki sposób, w jaki musiałem, i jednocześnie dbać, byś była bezpieczna. — Otworzyła oczy, ale podniósł tylko głos i mówił dalej: — Wiem, że nienawidzisz tego słowa. Będę się starał ze wszystkich sił, żeby cię nie traktować jak figurkę z porcelany, ale jeśli zechcesz, bym spokojnie patrzył na twoją śmierć, to zwiążę cię jak barana i odeślę do pani Luhhan. Ona nie pozwoli na żadne takie brednie.
Dotykając językiem zęba i zastanawiając się, czy przypadkiem się nie obluzował, żałował prawie, że nie może zobaczyć Faile usiłującej znęcać się nad Alsbet Luhhan. Żona kowala krótko trzymała swego męża, wkładając w to niewiele więcej wysiłku niż w prowadzenie domu. Nawet Nynaeve uważała na swój niewyparzony język w obecności pani Luhhan. Stwierdził, że ząb wciąż siedzi nieruchomo.
Faile roześmiała się nagle niskim, gardłowym śmiechem.
— Ty też nie, prawda? Ale wcale nie uważam, że nie zatańczyłbyś z Czarnym, gdybyś się o to starał.
Perrin był zanadto zaskoczony, by ją puścić. Nie widział żadnej rzeczywistej różnicy między tym, co właśnie powiedział, a tym, co powiedział wcześniej, ale tamto ją rozwścieczyło, a to przyjęła z... czułością. W sumie nie był pewien, czy jej groźba była do końca żartem. Faile nosiła ukryte przy sobie noże i wiedziała, jak się nimi posługiwać.