Rand westchnął z żalem, czym zadziwił sam siebie. W jej oczach mignął przelotny błysk, nieznacznie zmieniły wyraz, kiedy napomknęła o poślubieniu Smoka Odrodzonego. Jeśli nie rozważała tego wcześniej, to z pewnością teraz właśnie przyszło jej do głowy. Smok Odrodzony, a nie Rand al’Thor, bohater proroctw, nie zaś pasterz z Dwu Rzek. Właściwie nie był zaskoczony, niektóre dziewczęta z jego rodzinnych okolic wzdychały do każdego, który okazał się najszybszy albo najsilniejszy w grach organizowanych podczas Bel Tine albo w Niedzielę, niejedna kobieta wlepiała wzrok w mężczyznę, który posiadał najżyźniejsze pola albo największe stada. Jakże przyjemnie jednak byłoby wierzyć, że ona pragnie Randa al’Thora.
— Czas, byś już poszła, moja pani — powiedział cicho.
Podeszła bliżej.
— Czuję twój wzrok na sobie, Rand. — Jej głos płonął żarem. — Nie jestem młodą wieśniaczką, uwiązaną do fartucha swej matki, i wiem, że ty chcesz...
— Ty myślisz, że jestem zrobiony z kamienia, kobieto?
Wzdrygnęła się, usłyszawszy jego dziki okrzyk, ale już w następnej chwili szła po dywanie, wyciągając ku niemu ręce, z oczyma jak dwie czarne studnie, które mogły wciągnąć mężczyznę do swych głębi.
— Twoje ramiona wyglądają na tak silne, jakby wykuto je z kamienia. Jeśli uważasz, że musisz być względem mnie surowy, to bądź surowy, pod warunkiem że będziesz mnie obejmował. — Dotknęła jego twarzy dłońmi, z których zdawały się sypać iskry.
Mimo woli przeniósł Moc — z saidinem wciąż łączył go cieniutki strumyczek — i nagle Berelain zatoczyła się w tył, z oczyma rozszerzonymi ze zdziwienia, jakby napierał na nią mur zbudowany z powietrza. Zorientował się, że to rzeczywiście Powietrze, często bowiem bezwiednie dokonywał różnych rzeczy, w istocie znacznie częściej do końca nie wiedział, niźli zdawał sobie sprawę, co robi. W każdym razie, kiedy raz coś wykonał, potrafił potem to odtworzyć.
Niewidzialny, ruchomy mur pofałdował dywan, zmiatając porzuconą szatę Berelain, wysoki but, który Rand odrzucił na bok, kiedy się rozbierał, oraz czerwony, wyłożony skórą taboret, na którym spoczywał otwarty tom Historii Kamienia Łzy Ebana Vandesa. Pchał to wszystko przed sobą, stopniowo przypierając Berelain do ściany. Odgradzał ją od niego. Odwiązał strumień — tylko w ten sposób potrafił określić, co zrobił — i nie musiał już dłużej się osłaniać. Przez chwilę rozpamiętywał strukturę niedawnego dzieła, dopóki się nie upewnił, że będzie umiał je powtórzyć. Rzecz wyglądała na użyteczną, szczególnie to „odwiązywanie”.
Wciąż wytrzeszczając oczy, Berelain obmacała drżącymi dłońmi granice swego niewidzialnego więzienia. Twarz miała nieomal tak białą jak jej kusa, jedwabna koszula. U jej stóp, zaplątane w materię sukni, leżały: stołek, but i książka.
— Ku memu wielkiemu ubolewaniu — powiedział jej — nie będziemy już więcej rozmawiać inaczej jak tylko publicznie, moja pani. — Naprawdę żałował. Niezależnie od jej motywów, była piękna.
„Niech skonam, co za głupiec ze mnie!”
Nie był pewien, do czego odnosiła się ta myśl — czy do tego, iż uważa ją za piękność, czy do tego, że ją wypędza.
— W rzeczy samej byłoby najlepiej, gdybyś, w miarę możności jak najszybciej, zorganizowała sobie podróż powrotną do Mayene. Obiecuję ci, że Łza nie będzie więcej nękać Mayene. Masz moje słowo.
Obietnica była wiążąca, jedynie dopóki żył, być może zostanie anulowana, w chwili gdy opuści Łzę, ale musiał jej coś ofiarować. Okład na zranioną dumę, podarunek, dzięki któremu mogłaby zapomnieć o strachu.
Ona jednak zdołała już opanować strach, a przynajmniej jego zewnętrzne objawy. Na jej twarzy malowały się teraz szczerość i otwartość, najwyraźniej zrezygnowała już z prób uwiedzenia go.
— Wybacz mi. Źle się za to zabrałam. Nie chciałam cię urazić. W moim kraju kobieta może swobodnie powiedzieć mężczyźnie to, co o nim myśli, i na odwrót. Rand, musisz wiedzieć, że jesteś przystojnym mężczyzną, wysokim, silnym. To ja musiałabym być zrobiona z kamienia, gdybym tego nie dostrzegała i nie podziwiała. Proszę, nie oddalaj mnie od siebie. Będę o to błagała, jeśli tak sobie życzysz. — Uklękła z wdziękiem, jakby tańczyła. Z wyrazu jej twarzy wynikało, że nadal mówi szczerze, że przyznaje się do wszystkiego, z drugiej strony jednak, podczas klękania udało się jej pociągnąć rąbek koszuli jeszcze bardziej w dół i wyglądało na to, że zaraz naprawdę z niej spadnie. — Proszę, Rand.
Mimo że osłaniała go Pustka, gapił się na Berelain i nie miało to nic wspólnego z jej urodą ani faktem, że była prawie naga. No, właściwie tylko częściowo. Gdyby Obrońcy Kamienia byli w połowie tak zdeterminowani jak ta kobieta, w połowie tak wytrwali w dążeniu do celu, to dziesięć tysięcy Aielów nigdy by nie zdobyło ich twierdzy.
— Schlebiasz mi, moja pani — odparł dyplomatycznie. — Wierz mi, naprawdę. Ale to nie byłoby uczciwe względem ciebie. Nie mogę ci dać tego, na co zasługujesz.
„I niech z tym zrobi, co zechce”.
Na zewnątrz, w ciemnościach, rozległo się pianie koguta.
Ku zdziwieniu Randa, Berelain ni stąd, ni zowąd wbiła wzrok w jakiś punkt za jego plecami, jej oczy zrobiły się wielkie jak spodki. Otworzyła szeroko usta, a jej smukłe gardło napiął wysiłek krzyku, którego nie potrafiła zeń wydobyć. Od — wrócił się błyskawicznie, w jego ręce z powrotem rozbłysnął żółto-czerwony płomień miecza.
Jedno z luster stojących po drugiej stronie izby wypluło na zewnątrz jego własne odbicie, wysokiego młodzieńca, obdarzonego rudawymi włosami i szarymi oczyma, ubranego w krótkie spodnie z białego lnu, z mieczem wykutym z ognia w ręku. Odbicie stanęło na dywanie, podnosząc miecz.
„Popadłem w obłęd”.
Myśl sunęła po granicach Pustki.
„Nie! Ona to zobaczyła. To rzeczywistość”.
Kątem oka pochwycił jakiś ruch z lewej strony. Nie zastanawiając się nawet przez moment, odwrócił się, miecz zatoczył zamaszysty łuk Księżyca Wschodzącego Nad Wodą. Ostrze przeszyło postać — jego własną postać — wychodzącą z lustra na ścianie. Zamigotała, rozleciała na wszystkie strony niczym drobiny kurzu unoszące się w powietrzu, zniknęła. W lustrze ponownie pojawiło się odbicie Randa, ale tym razem wczepiło się dłońmi w jego ramę. Zauważył ruch we wszystkich lustrach w izbie.
Pełen rozpaczy uderzył mieczem w lustro. Posrebrzane szkło roztrzaskało się, przy czym wyglądało to tak, jakby odbity w nim obraz pękł wcześniej. W jego głowie rozbrzmiewał echem odległy krzyk, własny głos, który na przemian to krzyczał, to milkł. Okruchy lustra wciąż sypały się na podłogę, a on smagał dookoła Jedyną Mocą. Zwierciadła w izbie eksplodowały cicho, rozbryzgując na dywan fontanny szkła. W jego głowie znowu rozległo się echo zamierającego krzyku, dreszczem przenikając w dół kręgosłupa. To był jego głos, ledwie wierzył, że nie wydobywa się z jego gardła.
Odwrócił się błyskawicznie, stanął twarzą w twarz z odbiciem, które wydostało się na zewnątrz, w samą porę, by odeprzeć atak, by Rozwijaniem Wachlarza odparować Kamienie Spadające z Góry. Postać odskoczyła w tył i nagle Rand spostrzegł, że tamten nie jest sam. Kiedy rozbijał lustra, dwa inne odbicia zdążyły umknąć jego ciosom. Teraz stały naprzeciw niego, trzy sobowtóry, nie brakowało im nawet obrzmiałej okrągłej blizny w boku. Patrzyły na niego, a ich twarze wykrzywiała nienawiść i pogarda, płonęła w nich perwersyjna żądza. Tylko oczy wydawały się puste, pozbawione życia. Rzuciły się na niego, nie dając mu nawet czasu na zaczerpnięcie oddechu.