Próbował go zabić któryś z Przeklętych. Albo wszyscy Przeklęci naraz. Tak musiało być, chyba że Czarny znowu się uwolnił, nie sądził jednak, by w takim przypadku czekało go coś równie łatwego i prostego. Tak więc nie przerywał więzi z Prawdziwym Źródłem.
„Chyba iż ja sam to zrobiłem. Czyżbym tak nienawidził tego, czym jestem, że aż próbowałem zabić sam siebie? Nie wiedząc nawet, co robię? Światłości, muszę się nauczyć, jak nad tym panować. Muszę!”
Podźwignął się, jęcząc z bólu. Pozostawiając krwawe odciski stóp na dywanie, pokuśtykał do postumentu, na którym spoczywał Callandor. Od stóp do głów zalany był krwią z niezliczonych ran. Miecz, kiedy go podniósł, rozjarzył się cały przepływającą przezeń Mocą. Miecz Który Nie Jest Mieczem. To ostrze, na pozór szklane, mogło ciąć równie dobrze jak najcieńsza stal, choć Callandor w istocie wcale nie był mieczem, lecz sa’angrealem, pozostałością po Wieku Legend. Za pomocą tych stosunkowo nielicznych angreali, które odnaleziono po Wojnie z Cieniem i Pęknięciu Świata, można było przenosić strumienie Jedynej Mocy, które bez nich spaliłyby przenoszącego. Dzięki któremuś z jeszcze rzadszych sa’angreali strumienie dawało się potęgować w takim stopniu, w jakim przenoszenie za pomocą angreala różniło się od przenoszenia bez wspomagania. A Callandor, którego użyć mógł jedynie mężczyzna związany ze Smokiem Odrodzonym, legendą i proroctwem liczącymi sobie trzy tysiące lat, był jednym z najpotężniejszych sa’angreali, jakie kiedykolwiek wykonano. Z Callandorem w ręku mógł za sprawą jednego ciosu równać z ziemią całe miasta. Z Callandorem w ręku mógł stawić czoło nawet jednemu z Przeklętych.
„To byli oni. To musieli być oni”.
Nagle uświadomił sobie, że w ogóle nie słyszy Berelain. Odwrócił się, mocno przestraszony, że zobaczy ją martwą.
Ciągle jeszcze klęcząc, wzdrygnęła się. Znowu miała na sobie szatę, przyciskała ją do ciała niczym stalową zbroję albo obronny mur. Z twarzą zbielałą jak śnieg oblizała wargi.
— Który to...? — Przełknęła ślinę i zaczęła od nowa. — Który to...? — Nie była w stanie dokończyć.
— Tylko ja tu jestem — odparł łagodnym głosem. — Ten, którego traktowałaś tak, jakbyś była z nim zaręczona.
Chciał ją uspokoić, może nawet sprawić, by się uśmiechnęła — z pewnością kobieta tak silna, jaką bez wątpienia była, potrafiła się uśmiechać, nawet jeśli stał przed nią zalany krwią człowiek — a jednak Berelain pochyliła się ku przodowi, skłaniając twarz do posadzki.
— Pokornie przepraszam za to, że tak ciężko ci ubliżyłam, Lordzie Smoku. — W jej głosie, ledwie słyszalnym, istotnie brzmiała pokora, a także strach. Zupełnie do niej niepodobne. — Błagam, zapomnij, że cię obraziłam, i przebacz. Nie będę cię więcej nachodziła. Przysięgam, Lordzie Smoku. Na imię mej matki, pod Światłością, przysięgam.
Poluźnił zawiązany strumień, niewidzialna ściana, która ograniczała jej ruchy, zadrgała, naciskając na szatę.
— Nie mam czego wybaczać — odparł znużonym głosem. — Możesz odejść, jeśli chcesz.
Wyprostowała się niepewnie, wyciągnęła rękę i westchnęła z ulgą, gdy jej palce natrafiły na przeszkodę. Zgarnąwszy spódnice, poszła ostrożnie przez usłany szkłem dywan, przy akompaniamencie zgrzytu okruchów, który dobywał się spod podeszew jej atłasowych trzewików. Przed drzwiami zatrzymała się i z wyraźnym trudem odwróciła się w jego stronę. Nie bardzo umiała spojrzeć mu w oczy.
— Przyślę do ciebie Aielów, jeśli chcesz. Mogę też posłać po jedną z Aes Sedai, by opatrzyła twe rany.
„Prędzej wolałaby znaleźć się w jednej izbie z Myrdraalem albo samym Czarnym, nie jest jednak aż tak tchórzliwa”.
— Dziękuję ci — odparł — ale nie. Byłbym wdzięczny, gdybyś nikomu nie mówiła, co tu się stało. Przynajmniej na razie. Sam zrobię, co trzeba.
„To musieli być Przeklęci”.
— Jak Lord Smok rozkaże. — Dygnęła sztywno i pośpiesznie wybiegła z izby, być może obawiając się, że mógłby zmienić zdanie i jej nie puścić.
— Prędzej z Czarnym — mruknął do siebie, gdy drzwi się zamknęły.
Dokuśtykawszy do łoża, opadł na stojącą u jego stóp skrzynię i ułożył Callandora na kolanach, wspierając zakrwawione dłonie na rozjarzonej rękojeści. Z Callandorem w ręku przestraszyłby nawet Przeklętego. Za chwilę pośle po Moiraine, żeby uzdrowiła mu rany. Za moment przemówi do skrytych za drzwiami Aielów i na nowo stanie się Smokiem Odrodzonym. Na razie chciał tylko posiedzieć i powspominać pewnego pasterza, który nazywał się Rand al’Thor.
3
Odbicie
Mimo późnej pory tłoczno było w szerokich korytarzach fortecy, pełzł po nich jednostajny strumień mężczyzn i kobiet, ubranych w czerń i złoto służby Kamienia, względnie w liberie któregoś z Wysokich Lordów. Nierzadko można było dostrzec wśród nich Obrońców, z gołymi głowami, nieuzbrojonych, często w rozpiętych kalianach. Służący, którym zdarzyło się znaleźć w pobliżu Perrina i Faile, kłaniali się albo dygali i zaraz biegli dalej, ledwie się zatrzymawszy. Większość żołnierzy natomiast wzdrygała się na ich widok. Niektórzy kłaniali się sztywno, z ręką przyłożoną do serca, wszyscy jednak bez wyjątku przyśpieszali kroku, jakby nagle przypominali sobie, że dokądś się śpieszą.
Na każde trzy lub cztery lampy paliła się tylko jedna. Szara mgiełka cieni kryła zawieszone na ścianach gobeliny i przygodnie rozstawione skrzynie. Tylko wzrok Perrina potrafił przeniknąć tę ciemność. W mętnych czeluściach korytarza jego oczy jarzyły się niczym wypolerowane złoto. Szedł szybko od lampy do lampy, ze spuszczonymi powiekami, dopóki nie znalazł się w pełnym świetle. Tak czy owak większość mieszkańców Kamienia wiedziała o dziwnej barwie jego oczu. Nikt naturalnie o nich nie mówił. Nawet Faile zdawała się uważać, że ta barwa jest wynikiem jego związków z Aes Sedai, a więc czymś, co należało po prostu zaakceptować, nie zaś poddawać dalszym wyjaśnieniom. A jednak za każdym razem ciarki przechodziły mu po plecach, gdy spostrzegał, że ktoś obcy wzdrygał się w ciemnościach na widok jego błyszczących źrenic. Nawet jeśli trzymali języki za zębami, ich milczenie dodatkowo podkreślało jego odmienność.
— Wolałbym, żeby tak na mnie nie patrzyli — mruknął, gdy jakiś szpakowaty Obrońca, dwakroć odeń starszy, mijając go, omal nie zaczął biec. — Zupełnie jakby się mnie bali. Dlaczego ci wszyscy ludzie nie leżą jeszcze w łóżkach?
Jakaś kobieta, ze szczotką i wiadrem, dygnęła i umknęła z pochyloną głową.
Faile, z ręką oplecioną wokół jego ramienia, zerknęła na niego z ukosa.
— Ja bym powiedziała, że to Strażników nie powinno się widzieć w tej części Kamienia, jeśli akurat nie pełnią służby. Najlepsza pora, by pościskać się ze służebną na krześle lorda, a może nawet poudawać, że jest się lordem i lady, bo wszak oni dwoje teraz śpią. Strażnicy pewnie się boją, że mógłbyś na nich donieść. Natomiast służący wykonują większość prac w nocy. Któż by chciał, żeby mu się za dnia plątali pod nogami, zamiatali, odkurzali i polerowali?
Niezdecydowanie pokiwał głową. Przypuszczał, że wiedzę o takich rzeczach wyniosła z domu swego ojca. Zamożny kupiec zatrudniał pewnie służbę oraz strażników do pilnowania wozów. Tym ludziom przynajmniej nie zdarzyło się to, co jemu. W takim przypadku nie tylko nie leżeliby teraz w łóżkach, ale zapewne opuściliby natychmiast Kamień i do tej pory chyba by jeszcze biegli. Tylko dlaczego akurat on stał się niedoszłą ofiarą? Nie dążył do konfrontacji z Kandem, ale ze wszech miar pragnął wiedzieć. Faile musiała mocno wyciągać nogi, żeby za nim nadążyć.