Wytrzeszczył oczy ze zdumienia, po czym zmrużył je tak, iż wyglądały niczym szczeliny błękitnego lodu.
— A więc wróciłaś. Czy wiesz może, dokąd się udały moja siostra i Egwene?
— To ich tu nie ma? — W rosnącym przypływie paniki Min zapomniała o wszystkim. Nim się połapała, co robi, schwyciła go za rękaw i wpiła weń natarczywy wzrok zmuszając, by cofnął się o krok. — Gawyn, one wyruszyły do Wieży wiele miesięcy temu! Elayne, Egwene, również Nynaeve. Razem z Verin Sedai i... Gawyn, ja... ja...
— Uspokój się — powiedział, delikatnie rozprostowując jej palce zaciśnięte na materii kaftana. — Światłości! Nie chciałem tak cię przestraszyć. Dotarły bezpiecznie. I nie powiedziały ani słowa, gdzie były i dlaczego. Nie mnie, w każdym razie. Nadzieja, że ty mi powiesz, jest niewielka, jak mniemam? — Myślała, że zachowała kamienną twarz, ale on spojrzał tylko raz i dodał: — Wiedziałem, że nie. To miejsce kryje więcej tajemnic niż... Znowu zniknęły. Nynaeve też.
O Nynaeve wyrażał się dość bezceremonialnie, mogła być przyjaciółką Min, ale dla niego nic nie znaczyła. Głos ponownie stawał się opryskliwy, z każdą sekundą stając się coraz bardziej obcy.
— Znowu ani słowa. Ani słowa! Zapewne przebywają na jakiejś farmie w ramach pokuty za swoją ucieczkę, ale ja nie mogę się dowiedzieć, gdzie to jest. Amyrlin nie chce mi udzielić jednoznacznej odpowiedzi.
Min wzdrygnęła się, pasma zaschłej krwi na moment przemieniły jego twarz w koszmarną maskę. Przypominało to cios obuchem. Jej przyjaciółki wyjechały — informacja o tym, że tu były, przyniosła jej ulgę — ale Gawyn zostanie ranny tego samego dnia, kiedy zginą tamte Aes Sedai.
Niezależnie od tego, co widziała od momentu wejścia do Wieży i mimo swych obaw, aż do tej chwili nic właściwie nie dotyczyło jej osobiście. Nieszczęście, które dotknie Wieżę, miało sięgnąć daleko poza Tar Valon, ale ona przecież nie należała i nigdy nie mogła należeć do Wieży. Jednak Gawyn był kimś, kogo znała, kimś, kogo lubiła, a miało mu się stać coś gorszego niż to, przed czym ostrzegała krew, coś gorszego niż rany zadane ciału. Poraziła ją myśl, że jeśli nieszczęście spadnie na Wieżę, to krzywda stanie się nie tylko jakimś dalekim Aes Sedai, kobietom, z którymi nigdy nie miała czuć żadnej więzi, lecz również jej przyjaciółkom. One należały do Wieży.
W pewien sposób cieszyła się, że Egwene oraz jej przyjaciółek tu nie ma, cieszyła się, że nie może widzieć ich twarzy, a na nich, być może, piętna śmierci. A jednak pragnęła na nie popatrzeć, upewnić się, popatrzeć na przyjaciółki i nie zobaczyć nic albo zobaczyć, że będą żyły. Gdzie one są, na Światłość? Dokąd one pojechały? Znając je, uznała, że Gawyn nie wie, gdzie one są, dlatego być może, że sobie tego nie życzą. Tak mogło być.
Nagle przypomniała sobie, gdzie jest i dlaczego, i że nie jest sama z Gawynem. Sahra jakby zapomniała, iż prowadzi Min do Amyrlin, jakby zapomniała o wszystkim z wyjątkiem młodego lorda; wbiła weń wzrok cielęcych oczu, którego on nie zauważał. Teraz nie było sensu udawać, że jest obca w Wieży. Stała przed drzwiami Amyrlin, nic już jej nie mogło zatrzymać.
— Gawyn, nie wiem, gdzie one są, ale jeśli odbywają pokutę na jakiejś farmie, to prawdopodobnie całe są zlane potem, zagrzebane po pas w błocie, więc ty jesteś ostatnią osobą, którą chciałyby oglądać. — Prawdę powiedziawszy, zaniepokoiła się ich nieobecnością wcale nie mniej niż Gawyn. Zbyt wiele już się wydarzyło i zbyt wiele wiązało z nimi i z nią. Jednak nie było zupełnie niemożliwe, żeby odesłano je dla odbycia kary. — Nie pomożesz im, jeśli rozzłościsz Amyrlin.
— Nie mam pewności, czy one rzeczywiście są na jakiejś farmie. Czy w ogóle żyją. Po co całe to ukrywanie i uniki, jeśli zwyczajnie wyrywają chwasty? Jeśli cokolwiek się stanie mojej siostrze... Albo Egwene... — Marszcząc czoło, wbił wzrok w swoje buty. — Moim obowiązkiem jest opiekować się Elayne. Jak mogę ją chronić, skoro nie wiem, gdzie ona jest?
Min westchnęła.
— Myślisz, że ona wymaga opieki? Że którakolwiek z nich jej potrzebuje? — Skoro jednak Amyrlin gdzieś je wysłała, to może i tak było. Amyrlin umiałaby wysłać kobietę do jaskini niedźwiedzia z niczym prócz wierzbowej witki, gdyby to odpowiadało jej celom. I spodziewałaby się, że tamta wróci w niedźwiedziej skórze albo z niedźwiedziem na smyczy, w zależności od tego, jak brzmiałoby polecenie. Jednakże powiedzenie czegoś takiego Gawynowi tylko by zaogniło jego nastrój lub pogłębiło strapienie. — Gawyn, one złożyły przysięgę Wieży. Nie podziękują ci za wtrącanie się w ich sprawy.
— Wiem, że Elayne nie jest dzieckiem — odparł cierpliwym głosem — nawet jeśli wiecznie się waha między powrotem do dzieciństwa a udawaniem, że jest Aes Sedai. Ale to moja siostra, a poza tym jest Dziedziczką Tronu Andoru. Będzie królową, po matce. Andor potrzebuje jej całej i zdrowej, nie można dopuścić do kolejnej sukcesji.
Zabawa w Aes Sedai? Najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z rozmiarów talentu swej siostry. Dziedziczki Tronu Andoru wysyłano do Wieży na szkolenie od tak dawna, jak istniał Andor, jednak Elayne była pierwszą, która miała dość talentu, by zostać wyniesioną do godności Aes Sedai, i to potężnej Aes Sedai, skoro już o tym mowa. Prawdopodobnie nie wiedział, że Egwene jest równie silna.
— A zatem będziesz ją chronił, czy ona sobie tego życzy czy nie? — Powiedziała to beznamiętnym głosem, który mu miał uświadomić, że jest w błędzie, ale on nie dosłyszał ostrzeżenia i skinął głową na potwierdzenie.
— To mój obowiązek, od dnia, w którym się urodziła. Moja krew rozlana przed jej krwią, moje życie oddane przed jej życiem. Złożyłem tę przysięgę, kiedy ledwie potrafiłem zajrzeć do jej kołyski. Gareth Bryne musiał mi wyjaśnić, co ona oznacza. Nie złamię jej teraz. Andor bardziej potrzebuje Elayne niż mnie.
Przemawiał ze spokojem i powagą, jakby akceptując coś, co jest najzupełniej naturalne i właściwe, a ją przechodziły ciarki. Zawsze uważała, że Gawyn zachowuje się jak mały chłopiec, który dużo się śmieje i lubi dokuczać. Teraz jednak stał przed nią ktoś obcy. Pomyślała, że Stwórca musiał być zmęczony, kiedy zabrał się za tworzenie mężczyzn, czasami ledwie przypominali ludzkie istoty.
— A Egwene? Jaką to przysięgę złożyłeś w związku z nią?
Wyraz jego twarzy nie uległ zmianie, ale zaalarmowany przestąpił z nogi na nogę.
— Naturalnie martwię się o Egwene. I o Nynaeve. Co się stanie towarzyszkom Elayne, może się przytrafić samej Elayne. Zakładam, że wciąż są razem; kiedy tu były, rzadko widywałem którąś osobno.
— Moja matka zawsze mi powtarzała, że powinnam wyjść za kiepskiego łgarza, a ty się znakomicie kwalifikujesz do tej roli. Zdaje się tylko, że pierwszeństwo należy się komuś innemu.
— Jednym rzeczom jest pisane stać się — powiedział cicho — a innym nigdy. Galad jest przybity zniknięciem Egwene.
Galad był jego przyrodnim bratem, obu wysłano do Tar Valon, żeby się szkolili na Strażników, w ramach jeszcze jednej andorańskiej tradycji. Zdaniem Min, Galadedrid Damodred był człowiekiem, który zabierał się za robienie właściwych rzeczy w taki sposób, że stale groziła mu porażka, lecz Gawyn nie uważał tego za złą cechę. Poza tym nie wypowiadał się o swych uczuciach względem kobiety, ku której Galad skierował swe serce.