Ron Maniew „Rozważania o przyczynach”, Rabbitbooks 2076
Czasu zrobiło się mało, mało! Czterdzieści minut. Ale mimo to powinien zdążyć, przecież to tak niedaleko. Tylko, że ręka boli, tak strasznie boli. Powinna zdrętwieć, na filmach zawsze drętwieje i człowiek choć nią nie włada, to i nie czuje. A jego boli. Krew ciepłą plamą rozlała się na ramieniu, plecach, lepkie strużki spłynęły w dół, spodnie pewnie też zapaćkane. Zasycha chyba, bo nie czuć już toczących się kropel. Lecz ból wciąż trwa, każdy ruch, najlżejszy nawet ruch, gdy na przykład obraca się kierownicę, a znowu zdjąć rękę z kierownicy, nie, to zaboli mocniej, znacznie mocniej…
Dlaczego te samochody tak się wloką, zwykle wszyscy się śpieszą i cisną na klaksony, teraz cała kolumna wlecze się jakby w każdym wozie siedzieli podziwiający krajobraz turyści. A to przecież bzdura, to zwykła droga zjazdowa z autostrady Szesnastki, droga zjazdowa do Prinetown, więc wszyscy powinni pędzić na złamanie karku, ale, nie, dziś, dziś właśnie zebrało im się na rozwagę i stateczność.
Do miasta piętnaście kilometrów. Przeklęty korek! Trzeba lawirować między samochodami, szosa dwupasmowa, można się bawić w szachowego konika, przeskakiwać z pasa na pas, przyspieszać, hamować. A każde przyśpieszenie to nowy impuls bólu, a każde hamowanie to żar przytkniętego do ciała ognia, w barku, ręce, szyi. Koszula zdążyła już przylepić do skóry.
Mrówki w głowie posnęły. Zamiast nich pojawiły się szczury. Małe szczury, lepkie szczury, o sztywnym futrze i śliskich ogonach penetrujące wszystkie zakątki mózgu. Chwilami zasłaniały oczy i wtedy, przez ułamki sekund, a może całe sekundy, Tyson jechał na oślep.
Kształty i kolory mijanych samochodów zamazywały się, mgliły, rozpływały na barwne plamy. Ta jazda musiała się skończyć, wiedział, że Jeżeli zaraz nie zjedzie na pobocze, to za minutę, za dwie właduje się w jakąś maszynę i wtedy nie zdąży na pewno. Lecz jeśli zatrzyma się na chwilę, to może już nie ruszyć. Opadnie na fotel, zamknie oczy i będzie leżał, leżał…
Pisk opon. Charkot silnika. Wycie klaksonów.
Biały porsche próbował jechać jeszcze szybciej niż buick Tysona. Wyprzedzał na trzeciego na dwupasmowej szosie. Zmieścił się tylko dlatego, że Tyson i jadący obok facet w porę dali po hamulcach. Porsche nie zwolnił ani na moment, a Tyson zorientował się, że właśnie jest jego szansa. Wszedł na ogon białemu. Tamten był niezły, właśnie jest jego szansa. Wszedł na ogon białemu. Tamten był niezły, śmigał między samochodami z refleksem i wdziękiem. Wiele trudu kosztowało Tysona utrzymanie się na jego trasie, ale warto było, naprawdę warto.
Ten wyścig tak go wciągnął, że na chwilę zapomniał o bólu. Ale ból wrócił, wrócił tak nagle, że ręka gwałtownie pociągnęła kierownicę w lewo.
Jechał akurat lewym pasem, gdyby nie to, zagarowałby kogoś jak nic. Miał szczęście.
Jego buick ostrym łukiem wjechał na trawę oddzielającą oba pasy szosy. Ściął kilka krzaków, zahaczył zderzakiem o płot, zakolebał się na nim parę razy, znowu posłuszny zaciskającemu zęby Tysonowi, wrócił na drogę. Biały porsche był już daleko z przodu.
Miał do przejechania pięć kilometrów plus kawałek miasta. Zostało dwadzieścia minut. Wiedział, że jeśli nie zemdleje przy kierownicy, to zdąży.
Czerwone, tętnice tą czerwienią plamy pojawiły się na przedniej szybie buicka. A potem zniknęły. Było gorzej, coraz gorzej. Zacisnął zęby i wdusił pedał gazu.
„… Każdy z was akceptujący zło, staje się współuczestnikiem zbrodni!…”
z przemówienia Friderico Tarvolli,
przewodniczącego AsLive
To nie jest zwykły świat. Te drzewa zmieniające się w bure plamy, szosa rozlewająca się w taflę czerni, a potem domy, rozdęte, poprzechylane. Bez kolorów, bez ostrych granic. Tylko szara pleść pokrywająca oczy, układająca się na przedmiotach w gęstniejące kształty. Bolało, tak bardzo bolało i tak bardzo było źle. Jego organizm wciąż funkcjonował, dłonie zaciskały się na kierownicy, stopy dusiły pedały, oczy patrzyły prosto przed siebie.
Ale nie wiedział, jak udaje mu się prowadzić samochód, nie potrafił odszukać w pamięci chwili, gdy wjechał do miasta, gdy zatrzymał się na pierwszych światłach, gdy skręcił z Alei Konglerra i wjechał w wąską uliczkę, przy której stał Oddział Eutanazyjny.
Podjechał pod samą bramę. Zatrzymał wóz, spojrzał na zegarek. Zostało mu dziesięć minut. Znów zapalił silnik, przetoczył buicka jeszcze parę metrów, ustawił samochód tak, by żaden pojazd nie mógł wyjechać z dziedzińca.
Jego koszula przesiąknięta była krwią. Gdyby wyszedł tak z samochodu, wzbudziłby zainteresowanie każdego napotkanego człowieka. Sięgnął po leżącą obok na fotelu kurtkę i narzucił ją sobie na plecy. Zaklął z bólu.
Pierwszy krok.
Kolana uginają się, ciało sunie ku ziemi.
Zdążył wesprzeć się o samochód.
Czarny worek opada na głowę, zaczyna drgać, falować. Znika.
Drugi krok.
Chwila jasności, chwila, w której mięśnie znów władają ciałem, oczy widzą, stopy czują ziemię.
Trzeci. I czwarty.
Chwila trwa.
Drzwi.
Plecy znów wilgotnieją. Pot albo krew. Osiem.
Drzwi.
Odchylają się ciężko. Odbijają.
Portiernia.
Nikogo nie ma. Poszedł lać. Albo z kimś gada. Nie ma czasu.
Pociągnął haczyk, pchnął barierkę z drewnianych prętów. Był w środku. Długi korytarz, białe ściany, białe tynki i lamperie, biały sufit, biała podłoga.
Drzwi.
Szafy zapchane kolorowymi pudełkami.
Antocylina.
Śmierć.
Drzwi.
Z sufitu zwisa bezcieniówka, pod nią stół, długi stół przykryty prześcieradłem.
Białym.
Na stole sprężyste taśmy. Wąskie, może trzycentymetrowe, zakończone zgrubieniami z umocowanymi w nich zatrzaskach. Taśmy do przypinania nóg, rąk i głowy. Taśmy leżą zwinięte, skłębione, gdy przyjdzie czas, jakieś ręce rozplączą je i poukładają.
Taśmy są białe.
W kącie nosze na kółkach. Podsuwa się je pod stół i zrzuca ciało. Potem przykrywa się ciało prześcieradłem i wywozi.
Prześcieradło jest białe.
Tylko gumowe kółka wózka są czarne.
Znów drzwi.
Chłód. Zasłonięte okna. Półmrok i chłód.
I znów stół, stół przykryty folią, ale tę folię zdejmuje się, gdy przywożą ciało, a potem specjalista, bo do tego trzeba być specjalistą, rozcina je według przepisu, który dostaje od innych specjalistów, tych ważnych specjalistów, którzy już zdążyli zdobyć sławę i biurko i sekretarkę z dużym biustem, a zdobyli to dzięki temu, że kiedyś też tak stali za stołem i cięli, ręka, noga, nerka, tysiąc, dwa tysiące, zależy od jakości, wielkości, dnia, ilości zgłoszeń, stanu zapasów, to w tym pokoju i na tym łóżku człowiek przestaje być jednym ciałem, po to by stać się ciałami dziesiątków innych ludzi, choć oczywiście nie zawsze, bo większość z tych, których zabijają, to dzieci, a ich narządy nie są jeszcze dostatecznie uformowane, albo starcy, a ich narządy nie są już zdrowe, najlepiej by było i pewnie kiedyś tak się stanie, żeby przywożono tu ciała ludzi w sile wieku, bo ich narządy są w sam raz i na ich narządy najwięcej jest chętnych, a chętni płacą pieniądze, więc ten stół i ten fachowiec, i tamci fachowcy, i senatorzy w Parlamencie myślą o tych pieniądzach…
Drzwi.
Dwa łóżka. Jedno zasłane, koce złożone w kostkę leżą obok, ręcznik wisi na haczyku.
Na drugim łóżku siedzi były człowiek.