Калі вада Сусьветнага патопу
Вярталася да межаў берагоў,
То зь пены ўжо лагоднага патоку
Бруілася Каханьне — хмель вякоў.
Разносіліся ветрам тыя токі
Да часу — аж на сорак саракоў.
І дзівакі — яшчэ такія ёсьць —
На поўныя п'юць грудзі тую млосьць.
І — што ім слава! Што ім пакараньні!
Мяркуючы, што дышуць проста так,
Яны трапляюць незнарок у такт
Такога ж ненармальнага дыханьня.
Закаханым поле пасьцілаю —
Хай яны ў чароўных снах плывуць!..
Я дышу, і значыць — я кахаю!
Я кахаю, значыць — я жыву!
І будзе шмат дарог і вандраваньняў —
Вялікая Каханьня старана!
І з рыцараў сваіх выпрабаваньняў
Шчэ большых будзе вымагаць яна —
Прымусіць да разлук, да разьвітаньняў,
Ня дасьць спакою, не пакіне ў снах…
Але назад вар'ятаў не ўпрасіць!
Яны ўжо нават згодныя плаціць
Любой цаной — жыцьцём бы рызыкнулі! —
Каб захаваць, ня даць перапыніць
Нябачную чароўніцкую ніць,
Якую паміж імі працягнулі.
Сьвежы вецер душы ўваскрашаў,
Сэрцы рухаў, галаву кружыў…
А калі ніколі не кахаў,
Значыць, і ня дыхаў, і ня жыў!
1975
Балада аб часе
Замак час разбурыў, закапаў і накрыў,
Быццам коўдрай, зялёным мурогам.
Ды… разьвяжа язык ганарлівы граніт
І прымусіць мінулае загаварыць
Пра паходы, баі, перамогі.
Тыя подзьвігі часам ня сьцёрла:
Адарваць ад яго верхні пласт
Ці мацней яго сьціснуць за горла —
Таямніцы свае ён аддасьць!
І спадуць сто замкоў, і спадуць сто акоў,
І сыйдуць сто патоў з цэлай кучы вякоў, —
І пальлюцца легенды на сотні радкоў
Пра турніры, аблогі, пра вольных стралкоў…
Да знаёмых мэлёдыяў вуха настрой
Ды глядзі непрыжмураным вокам.
Бо каханьне ня зьнікне ліхою парой
На'т у будучым вашым далёкім.
Звонка лопаўся шчыт пад напорам мяча,
Цеціва ад натугі дыміла,
Зь дзідаў сьмерць паглядала вачыма сыча,
Вораг падаў у гразь і маркотна крычаў,
Здаючыся мацнейшым на міласьць.
Ды ня ўсе з тых, што выйшлі жывымі,
Захавалі душу ў дабрыні,
Абярогшы імёны чульліва
Ад мярзотнасьці подлай хлусьні.
Добра, што баявога каня зацугляў
І на дзіду рука зручна легчы змагла.
Добра ведаць, адкуль прыляцела страла,
Горш — калі неяк подла, калі з-за вугла.
Што, мярзотнікаў б'юць там у вас? Добры знак!
Шабас ведзьмы зьбіраюць за ёлкі?
Толькі зло называецца злом — ці ж ня так? —
На'т у будучым вашым далёкім!
І зь вякоў у вякі, сёньня, як і здаўна,
Баязьліўцамі мы пагарджаем.
Вораг ворагам ёсьць, і вайной ёсьць вайна,
І турмой ёсьць турма, і свабода адна —
І заўжды мы яе выбіраем!
Часам гэтых паняцьцяў ня сьцёрла.
Трэба толькі прыўзьняць верхні пласт —
І, як кроўю гарачаю з горла,
Хлыне процьма пачуцьцяў на нас!
Сёньня й заўтра ў вяках, ад цямна да цямна —
І цана ёсьць цана, і віна ёсьць віна!
І цудоўна, што гонар ты не разьмяняў,
Што сябрамі надзейна прыкрыта сьпіна!
Чысьціню, прастату мы ад продкаў бяром —
Забываць сагі, казкі ня варта, —
Бо дабро ўсё адно застаецца дабром —
Як учора, так сёньня і заўтра!
1975
Не хачу паміраць!
Калі я адпяю і адыграю,
Дзе скончу і на чым — не адгадаць.
Адно дакладна ведаю, што крайне
Мне будзе не хацецца паміраць!
Сяджу на літым ланцугу пашаны
І — зьвеньні славы мне не па зубах…
Эй, хто там у прабой дубовай брамы
Ўсё грукае: ба-бах, ба-бах, ба-бах?..
Маўчыць мой госьць, але стаіць, чакае,
Яго ня страшаць спушчаныя псы.
І вось над тынам раптам прыкмячаю
Знаёмы бляск завостранай касы…
Я ператру сярэбраны аброжак!
І залаты ланцуг разьбіць змагу!
Махну праз тын, гушчар — па бездарожжы
Абдзёрты ў навальніцу прыбягу!
1973
Коні наравістыя
Побач зь ярам, па-над безданьню, ля самага ля краю
Коней я сваіх нагайкаю сьцябаю, паганяю…
Нешта мне паветра мала — вецер п'ю, туман глытаю!
Чую з гіблым захапленьнем: прападаю! прападаю!