1
Прыходзіць неяк малады літаратар у кавярню і кажа:
– Мне, калі ласка, кекс і гарбату.
– Нету у нас никаких горбатых кексов, – адказвае яму афіцыянтка і ўжо збіраецца сысці.
– Как это нету, как это нету, что вы такое говорите, вот у вас в меню написано "кекс – 2120 рублей" и "чай – 1560 рублей", – абураецца вядомы малады літаратар, – дайте мне немедленно книгу жалоб и предложений.
– Калі ласка, – кажа яму афіцыянтка, працягвае таўшчэзную чырвоную кнігу і сыходзіць.
Малады літаратар губляецца, не ведае, што яму рабіць, раптам дастае з кішэні пісталет і страляе сабе ў скронь.
2
Прыходзіць неяк Валянцін Акудовіч у кавярню і кажа:
– Мне, калі ласка, фуагра са слівамі і смажаную алычу з бруснічным сіропам.
– У нас няма, – адказвае яму афіцыянтка.
– Не, гэта мяне няма, а вы не мысліце, – мовіць ёй Валянцін Акудовіч, – бо калі б вы мыслілі, то зразумелі б, што не бывае ніякіх фуагра са слівамі і смажанай алычы.
Афіцыянтка разгублена глядзіць на філосафа, раптам пачынае плакаць.
– Ну нічога, нічога, – кажа ёй Валянцін Акудовіч, – не сумуйце, а лепей прыходзьце да мяне ў Беларускі Калегіюм – я навучу вас мысліць.
Ён працягвае афіцыянтцы сваю візітоўку і выходзіць з кавярні.
3
– А ты ўпэўнены, што ім будзе цікава даведацца пра мяне, – пытае Адам Глобус Сяргея Балахонава перад пачаткам урока ў шостым класе.
– Канечне-канечне, ты пойдзеш на ўра, – адказвае яму Балахонаў, – у мяне ё хітры план.
– Добры дзень, дзеці, а слабо вам нацягнуць прэзерватыў на глобус, – пытае Балахонаў.
– А што такое глобус? – здзіўляюцца дзеці.
– А вось зараз даведаецеся... Пане Адаме, заходзьце, – кажа Балахонаў і сядае за стол. Дзеці сядзяць моўчкі, Адам Глобус сціпла выходзіць да дошкі і ўсміхаецца.
4
Прыходзіць неяк Андрэй Хадановіч у рэстаран, азіраецца па баках, ці няма каго знаёмага. Здаецца, няма. Ён кліча афіцыянтку і кажа:
– Голубушка, будьте добры, драники со сметаной, двойную порцию, черепаший суп и свинное ухо с жареной алычой и брусничным сиропом.
– Андрэй Валер'евіч? – здзіўлена кажа афіцыянтка.
– Где? Где? Что? Нет-нет, я не Андрей Валерьевич, вы меня с кем-то путаете, это не я... – паэт стрымгалоў вылятае з-за стала і кідаецца ў акно. Добра, што рэстаран на першым паверсе.
Вось і вёска, узрадаваўся я. Аўтобус спыніўся на раздарожжы, ля слупа, які месцічы клічуць нулявым кіламетрам. На слупе былі развешаныя ўказальнікі: вось там Мінск, там Парыж, там Лондан, а там Малая Казлоўшчына. На зямлі валялася яшчэ некалькі шыльдаў, але надпісы на іх было ўжо не разабраць.
Паблізу стаяў грузавік, у кузаве якога сядзелі музыкі і гралі песню Тома Уэйтса пра шакаладнага Ісуса, а на капоце ляжалі і грэліся на сонцы дзяўчаты ў нацыянальных строях. Яны ўбачылі мяне і дасталі аднекуль з-пад спадніцаў хлеб і нейкі белы парашок. Будзеш, запыталі яны, самі рабілі. Я не ведаў, што адказаць, спачатку хацеў пагадзіцца, але, калі пабачыў міліцыянера, адмовіўся. Той, не гледзячы на даволі ранні час, ужо недзе добра набраўся, таму крочыў неяк няўпэўнена, хістаўся ад аднаго краю дарогі да другога, нешта спяваў.
Калі ён падышоў бліжэй, я заўважыў, што мундзір на ім брудны, пакамечаны, месцамі парваны, святлоадбівальныя палоскі ўжо амаль нічога не адбіваюць, а надпіс “міліцыя” прачытаць даволі цяжка. Апроч усяго іншага, ён быў босы і ў блакітных спартовых штанах, а фуражку нёс пад пахай. Міліцыянер паглядзеў на мяне з падазрэннем, хацеў нешта запытаць, але калі я паказаў флікер, ён спешна адшыхтаваўся і пашкандыбаў далей.