Выбрать главу
Каб не паспалівалі вас спякоты, Дажджы каб вас не пазмывалі, Каб не пабілі грады і грымоты, Каб вам заломаў не ламалі!
11. Поліць агародніну
Я выган плотам гарадзіў, яна палола грады: Благое зелле вырывала, кідала у пасцілку, Дзе каліў не было, - дасаджывала там расады, Там прарывала, дзе ўзышло загуста праз памылку.
Чырыкалі над ею верабейкі на чарэсні, Нязгледна час ад часу вецер пралятаў крылаты. І адазвалася мая палея сумнай песняй, Такой, якую ў нас пяюць вясеннім днем дзяўчаты.

Вяснянка

Ой, брала вясна у сонца ключы, Адчыняла сырую зямельку, Пускала на свет траву-мураву, Адзявала у лісце бярозы.
Дзе толькі ні йшла яна, - з прыпала Густа сеяла, сеяла кветкі, На край свету гнала рэчкі яна, Птушкам волю і голас давала.
Ой, выйду я, выйду на сенажаць, Буду віць, завіваць вяночак, Пяяць з салавейкам буду у тахт, Сэрцу песняй вясну выклікаці.
Прыйдзі ты ка мне, сагрэй ты мяне, Абымі ты мяне, як друг мілы, Пасей на душы мне долейкі мак, А на сэрцы - пшанічку кахання!
Каб доля, як мак цвіце, зацвіла, Каб каханне расло, як пшанічка, Каб мілы мяне мой верна любіў І галубіў ў святліцы, як шчасце.
Звінела песня і злівалась з музыкаю птушак, Бярозавыя на гасцінцы плакалі прысады, Заводзіў вецер, б'ючысь аб асінавы асушак... Я выган плотам гарадзіў, яна палола грады.
12. Яблыні цвітуць
Яблыні цвітуць, так хораша цвітуць, Як белым высыпаны пухам, Пчолкі на цвяткі па мед сабе лятуць, З вулля ў вулей нясуцца духам.
Селі з ёю мы пад яблыню ўдваіх На траўцы святачнай нядзеляй: Сонца разлілося ў променях сваіх, Лісткі на яблынях зардзелі.
Вецер плыў лісткамі, песціў, калыхаў, Галінкамі трос, як крапілам. Птушак жвавых шчэбет хвілі не сціхаў, Кружыўся з белым кветак пылам.
Раем на зямлі выглядываў нам сад, Я ў ім - Адам, яна ў ім - Ева; У раі гэтым вецер быў нам бог і сват, Вяцьвямі шлюб давала дрэва.
Птушкі ў мільён струн вяселле гралі нам, Пасажнай маткай была пчолка, Сонца несла ўцехі думкам і грудзям, Пасцелю слала нам вяселка.
Капаў нам на вочы яблынёвы цвет, На нас валіўся, як снег белы, Мыслі нашы беглі сіняй далі ўслед І свет сабой тулілі цэлы.
Мілая! О, колькі радасці даеш Майму ты сэрцу маладому! Нават ты сама таго не спазнаеш, Які ты скарб у маім дому!
Мілая, сагрэй мяне сваймі грудзьмі! К маім грудзям прыліпні шчыра; Богамі хай станем мы паміж людзьмі, Нябеснага князямі міру!
13. На сенажаці
Выйшлі з ёй, дзе сенажатная краса Зіхцела, як вясёлкі мнагацветны ўзор, Вострая яшчэ дзе не забразгала каса, Дзе ў кветках луг ірдзеў, як неба ўноч ад зор.
Выйшлі, як душы дзве злучаны навек Выходзяць, кінуўшы магільную жарству, Светы аглядаць, якія ўзводзіць чалавек... Прыйшлі мы й дзівімся такому хараству!
Краскамі ўсміхаецца ўся сенажаць, Гараць урочнікі, румянкі і званкі, Жоўтыя званцы зялены луг жаўцяць, На кветку з кветкі шыбка скачуць матылькі.
Рэчка бурбаліць па каменнях між вольх, Вадзіца бліскатна лялее ў бегацьбе, Сціха штосьці шэпча, шалясціць трыснег, А сонца сочыць у вадзе само сябе.
Кветкі з ёю рвем, вянок сабе пляце - Карону ясна-цвет з нявысненай красы; Хораша, да твару йдзе ён сіраце, А з-пад вянка плывуць па плечах валасы.
Шчасна так, абняўшыся, ў траве плывем, Купаюцца у кветках ногі да калень, Шчокі, грудзі нам гараць, гараць агнем, Іскрацца вочы, цела просіцца пад цень.
Сонца штораз больш у жылах кроў агніць, Калені штораз больш ласкоча нам трава, Блогасна аб сэрцы сэрца ў жары сніць, Жаданнем забыцця п'янее галава.