-- Як той пробашч казаў, Фата-Маргана, -- размілавана прамовіў Янка і змоўк.
Рыпнулі дзверы. У пакой шпарка ўвайшла мнішка-кармелітка і недарэчнай заслонай паўстала паміж цікаўнымі маладзёнамі і шакаладнай дупай:
-- Панна магла б і сама надзець майткі, ужо дарослая.
Бялюткія, як калядны снег, майткі слізганулі па шчыгрынавых сцёгнах маленькай мулаткі. Сукенка схавала гладкія калені. Кармелітка падхапіла эмаліраваны гаршчок з надпісам “Szkoła Podstawowa”.
-- Пакуль мяне не будзе, паўтарыце вершык, -- з гэтымі словамі яна падалася на калідор.
-- Chto ty jesteś? -- паслухмяна запытаўся Лабановіч.
-- Polak mały! -- імгненна адказала цемнаскурая панначка.
-- Jaki znak twój? -- зацікавіўся Кільмандовіч і памкнуўся зазірнуць пад кароткую сукенку.
-- Orzeł Biały! -- шляхотна патлумачыла мулатка.
Янка нясмела наблізіўся да яе:
-- Чаму ты такая счарнелая? Цябе сёстры-кармеліткі з пекла выцягнулі?
-- А ў нас на Місісіпі такім колерам нікога не здзівіш, -- годна азвалася дзяўчынка.
Недаверлівы Брыль адсунуў Лабановіча, паслініў палец і церануў па плячы мулаткі.
-- Пэўне, не мурзатая! -- уразіўся ён.
-- А давай сябраваць! -- па-кавалерску прапанаваў Аянька Кільмандовіч і выцягнуў з похваў цацачную шабельку, -- яна заўсёды да тваіх паслугаў. Цябе як завуць?
-- Ісабэль, -- мулатка зрабіла кніксен.
-- А чаму не па-тутэйшаму? -- прымружыўся Янкель Фінберг.
-- Ісабэль па-іспанску -- “цудоўная”, -- пасміхнулася амерыканка, -- мой родны кут Луізіяна.
-- А ў нас што робіш? -- здзівіўся Іван Брыль.
-- У Злучаных Штатах пануюць парнаграфія, гангстэрызм, імперыялізм, расізм і бездухоўнасць -- з інтанацыямі вучонага шпака патлумачыла мулатка.
-- Што, ад пагромаў уцякла? -- шчыра паспачуваў Янкель.
-- Так, -- пацвердзіла Ісабэль, -- нашыя пагромнікі называюцца Ку-Клукс-Клан. Яны простаму люду жыцця не даюць. Усе лепшыя землі сабе пабралі.
-- Як прышлыя асаднікі? -- з разуменнем удакладніў Янка Лабановіч.
-- Амаль. Тамтэйшыя ку-клукс-кланаўцы -- моцныя белыя людзі, якія вядуць рэй на ўсёй Луізіяншчыне. Гэта заможныя і нахабныя мудзілы. З раніцы яны п’юць шампан і паляць кубінскія цыгары, а ўвечары жлукцяць ром і палююць на цемнаскурых людзей. Вось мы і ўцяклі да Варшавы, каб не працаваць на іх бавоўнавых плантацыях. Бацькі сканалі, а мяне забралі сёстры-кармеліткі.
-- Непарадак! Ну што, хлопцы, паедзем у Луізіяншчыну? -- Янка Лабановіч імгненна прасякнуўся ідэямі сацыяльнай справядлівасці. -- Пашнуруем Ку-Клукс-Клан, забярэм зямлю і зажывем, як заможныя белыя людзі...
-- ... мудзілаў-лайдакоў з Ку-Клукс-Клана прымусім працаваць на бульбяных плантацыях, а самі будзем піць сельтэрскую пад сала, паліць цыгары пад мальвазію... -- імпэтна падхапіў Ванька Брыль.
-- …танчыць пад джаз “Лявоніху” з галівудскімі дзеўкамі... -- Янкель Фінберг матлянуў скрыпкай.
-- ...і скакаць на тэхаскіх мустангах, -- Аянька Кільмандовіч выцяў па дупе драўлянага коніка.
-- Грамада пэўна жартуе? -- расчулілася Ісабэль і спыніла позірк на дыктавай шабельцы Аянькі.
-- То не жарты! Галоўнае, каб усё было па справядлівасці! -- вызначыў жыццёвую праграму Лабановіч.
-- А па справядлівасці -- гэта як? -- дзяўчынка даверліва кранула Янкаву руку.
-- На чацьвярох! -- Лабановіч азірнуўся на сяброў.
-- Толькі чаму на чацьвярох? -- не пагадзіўся маленькі ліцвінскі татарын Аянька, -- справядліва -- на пяцёх. Бо ў Ісабэль такая прыгожая шакаладная дупа. Ты нам яшчэ раз яе пакажаш?
-- Магу і не толькі яе... -- прыўкрасная мулатка сарамліва прыкрыла павекі, -- толькі няхай гэта застанецца нашай маленькай таямніцай.
Ружовыя далонькі гулліва зрушылі прыпол. Хлопцы паселі на кукішкі, каб выгодней было назіраць...
І тут на калідоры грымнула, нібы пярун у нябёсах ляснуў. Дзеці імкліва выскачылі з пакоя. Пад шклянымі, да паловы зафарбаванымі дзвярыма першага класа кармеліцкай Школы Падставовай курчыўся на зламаным зэдліку бела-русы старэйшы хлопец. Гэта быў Пярдолэк -- спрактыкаваны нягоднік, якога жахаліся не толькі дзеткі і мнішкі, але й нават сам пан пробашч. Пярдолэк падбухторваў дзетак-беларусаў маляваць на касцёльнай агароджы чэлясы, дзіравіў майткі сёстраў-кармелітак, што сушыліся на гаспадарчым двары, і нават хлусіў аднагодкам, што ўжо займаецца ананізмам. Напэўна, вычварэнец-пачатковец прыўзняўся на дыбачкі, страціў пільнасць і ляснуўся з верхатуры.
Лабановіч схапіў ножку ад зэдліка і сунуў у пысу нягодніку.
-- Гэта чужая дупа! Яна не табе паказвала!