Р. Р. S.
Бацька «сее той бок, дзе вечнасць даўно» — і ландшафт поля становіцца шматмерным. Калі ў поля ёсць той бок, павінен быць і гэты. Калі той бок займае вечнасць, то што займае гэты бок? Тое, што ёй супрацьстаіць? Тое, што з ёй атаясамліваецца? І ці ёсць тое, што можа ёй супрацьстаяць альбо з ёю атаясамлівацца? Пэўна, калі б было, тады ў першым выпадку поле апынулася б распадзеленым, а ў другім — выраўнялася б і бакі ў ім не вызначыліся б. Вечнасць склалася, і кшталт у яе просты і дасканалы. Просты, бо дасканалы. У параўнанні з ёю тое, што займае гэты бок, яшчэ не склалася, яно ёсць і яго няма, і таму што яшчэ не склалася, яно і не супрацьстаіць таму боку і не атаясамліваецца з ім. Яно складаецца — і таму складанае. Аднак у вершы ёсць чыннік, што з'ядноўвае сабою ўсё поле, той бок і гэты, тое, што склалася, і тое, што складаецца, тое, што ёсць цяпер, і тое, шго некалі ўжо настала і некалі яшчэ настане, і гэты чыннік — бацька.
Ідучы полем і ведучы за сабою раллю, бацька пастаянна пераходзіць мяжу між канцом і пачаткам, між «я» і «маё», між часткай і цэлым, і ўсякі раз ён ідзе супраць самога сябе папярэдняга. На полі бацька аднолькава жывы і нежывы: жывы — увасабляецца ў сваю звыклую постаць, нежывы — суадносіцца з бязмежжам, яны ў ім супадаюць: жывы — ён ужо не толькі жывы, нежывы — не толькі нежывы. Поле— месца, дзе дзейсніцца здзяйсненне, і калі яно дзейсніцца, усё дапасоўваецца адно да аднаго і ўсё неабходнае.
Бацька таясамны з тым, кім ён быў адпачатку, і ўсякі раз новы: ён ідзе і вядзе з сабой дзеянне, і дзеянне дзейсніць ёсціну таго, што ёсць. Ёсціна выклікае і выяўляе дзеянне знутры сябе, яна дзейсніцца і таму што дзейсніцца «бацька полем ідзе» і свеціцца «водсвет далёкага раю».
Адтуль, дзе вечнасць і рай, бацька вяртаецца не проста на ранейшае месца, а ў рухомую раўнавагу таго боку і гэтага, сваім прыйсцем ён пераадольвае іхні распадзел, а для самой ёсціны распадзелу нават не існуе.
Поле ў вершы двулеглае, і дзве легласці злучаюцца між сабою так, што не застаецца пісягу: ён супадае з імі абедзвюма не пакідаючы сябе. Анталагічны цэнтр верша — пісяг, семантычны — «і»: яны суадносяцца з бацькам, а ён, як мы ведаем, і плуг, і скіба раллі, і зерне, і водсвет далёкага раю (анталагічны націск вылучае назоўнікі, семантычны — злучнік), і змест верша, як вакол сваёй сарцавіны, збіраецца вакол «і».
Пісяг знікае і раствараецца ў праяўленым, і дзеянне, водсвет ёсціны, сведчыць, што цэнтр усюды і што кожная рэч уся рэчаіснасць, а навідавоку ўсё ёсць як ёсць.
Поле двулеглае, таму г э т а е ў ім супадае з т ы м, тое, што застаецца, з тым, што ідзе і адыходзіць, і нават калі бацька адыходзіць на «той бок», поле застаецца, і таму што яно застаецца, ён усё роўна вяртаецца сюды адусюль.
Рэчы і з'явы маюць свае найменні, зафіксаваныя ў мове, «і» таксама зафіксаванае ў мове, аднак у свеце рэчаў і з'яў не мае свайго адпаведніку. Яно — пісяг рэчаіснасці: ім усё дзеліцца, у ім усё супадае і з ім усё рухаецца далей — за мяжу супадзення і распадзелу.
Што робіць плуг, дык гэта накрэслівае на полі пісягі (і-і-і), і пакуль не пройдзе ўсё поле, не можа спыніцца, а калі пройдзе, калі «і» вымавіцца дарэшты, на полі не застаецца пісягоў, а ўзнікае новая якасць, у якой поле нанова супадае само з сабой.
Верш не толькі аднойчы-выказанае, але і заўсёды-выказванне, даходзячы да канца, ён уваходзіць у пачатак і, пераўзыходзячы межы, пакідае ў самым канцы і ў самым пачатку тойсамы знак — тойсамы след. Сумяшчаючы ў сабе абедзве легласці, бацька з'ядноўвае сваім прыйсцем тое, што дагэтуль было раз'яднана, і не прыйсці ён не можа. Ён прыходзіць як тое, што здзейснілася, каб увесці ў тое, што хоча і мусіць здзейсніцца, магчымасць гэтага. Ён прыходзіць з «даўно», застаючыся «даўно», а яно, не належачы гэтаму часу, усё адно злучана з гэтым часам — злучана бацькавым, а таму сваім прыйсцем. Яно прыходзіць сюды адтуль, і тое, што ёсць тут, скранае. Усё па-ранейшаму застаецца само сабой, але ўжо скранутае, у яго ўведзены рух, і дзеянне разгортваецца ў ім так, што выводзіць яго ў новае значэнне, і самы скрануты сярод усіх бацька. Ім дзейсніцца дзеянне, а яно адпачатку ведае, як яму дзейсніцца, бо вынікае з таго, што спраўдзілася: спраўджанае не бывае мінулым.