Далечыня і блізіня, аддзеленыя між сабою адлегласцю, супадаюць у глыбіні, і нездарма калодзеж, які ведае шлях у глыбіню, адкрывае сябе на «краі» — на мяжы, на тым месцы, якое прыналежыць абодвум абсягам і з'яўляецца кропкай новага адліку, не прыналежным ніводнаму.
Далечыня ёсць далечынёю не таму, што адлягае ад блізіні на пэўную адлегласць і з адлегласцю суадносіцца, а таму, што яна не арэчаісненая і не арэчаўленая, і калі скарб знікае з рук таго, хто яго прынёс, ён, пэўна, знікае не абы куды, а туды, адкуль быў узяты.
Калодзеж не бездань: ён мае дно, глыбокае, але дно, і таму, што ён мае дно, ён захоўвае ў сабе і глыбіню, і меру глыбіні. Бязмерная глыбіня — бездань.
Заўсёды, калі скарб прыносіўся, норна знаходзіла ў калодзежы яму найменне (імя). Норна дае імя таму, што нараджаецца: у ім — лёс, яно наперад ведае таго, каму даецца, і тое, што яно даецца скарбу, сведчыць, што гэта жывая з'ява, зродненая з «я», і тут, у прысутнасці норны, нараджаецца, а сама яна становіцца хроснай маці нараджэнцу. Прыстанне норны калодзеж: у мове арыгіналу born, ён гукасэнсава і лёсасэнсава зроднены з утоеным словам geboren (народжаны).
Імя мае, і мець імя — мець сябе.
У калодзежы найменне «спіць», і норна, беручы, яго абуджае. Аднак тое, што прыносіцца да калодзежа, таксама сон, і адно тады, калі найменне само абуджаецца, яно абуджае (здольнае абудзіць) і яго.
Тое, што робіць норна, суадносіцца з тым, што робіць «я». «Я» суб'ектыўнае, яно не паддаецца тлумачэнню, наадварот, усё само суадносіць з сабой і, суадносячы, вытлумачвае; прынамсі, яно суадносіць з сабой дзве свае іпастасі — іпастась вандроўцы і іпастась паэта, найменнямі якіх, зыходзячы з фабулы верша, мы дазволім сабе раз-пораз карыстацца. Тое, што не здольна вытлумачыць «я», вытлумачвае, знаходзячы найменне, норна, тое, што не здольна вытлумачыць норна, вытлумачвае, аб'яўляючыся, невымоўнае.
Невымоўнае — сарцавіна «я».
«Я» не творыць скарбу, яно яго знаходзіць у тым, што ёсць, і ў тым, што ёсць, норна знаходзіць найменне. Яна знаходзіць тое, што нейкім чынам ужо знайшлося само.
Калодзеж таксама жывая з'ява, яго жывяць токі, што вынікаюць з патаемных пачаткаў. Вада ведае, і найменне, якое здабывае норна з глыбіні калодзежа, патаемным чынам ведае скарб. Якім патаемным чынам, заўсёды застаецца не вытлумачаным і ўсякі раз невытлумачальным, і норна дае, што атрымлівае сама. Усяго яна не можа даць, а той, хто прыходзіць, усяго не можа прыняць.
Усякі раз і заўсёды слова — суадпаведныя веды.
Каб займець найменне, усякі раз скарб суадносіўся з глыбінёй, і глыбіня адгукалася на яго словам усякі раз іншым, сувымерным таму, што прыносілася. У слове ўтрымліваецца тая адзінкавасць, што ўтрымлівае ў сабе меру.
Розныя скарбы розныя словы, і мера не канчатковая, і таму, што яна не канчатковая, той, хто вымаўляе верш, выпраўляецца ў наступную вандроўку. Яго шлях туды ўжо загадзя ўтрымлівае ў сабе зварот.
Слова мае далёкае: у далечыні слова прысутнічае рэч, і таму яно звернута да рэчы; рэч мае глыбокае: у глыбіні рэчы прысутнічае слова, і таму яна скіравана да слова.
Скарб даецца паэту знутры, ці з глыбіні яго самога, і каб гэта адбылося, паэт мусіць апынацца там, дзе скарб не «цуд» і не «сон», а выява самой рэчаіснасці.
Шлях дзейсніцца такім чынам, што той, хто ідзе, выходзіць з сябе: спачатку — уваходзячы з блізіні ў далечыню, тады — выходзячы з далечыні ў блізіню, спачатку — ператвараючы яву ў сон, тады — сон у яву. Ненайменаваны скарб — сон, найменаваны сон — скарб.
Слова «спіць на дне». Яно не сон, а ў сне, і ведае сон знутры.
Сном яднаюцца далечыня і блізіня і яднаюцца так, што ў ім няма ні далечыні, ні блізіні,
Норна адгукаецца на паэтава прыйсце: паэт — гук, норна — водгук, і тое, што дае водгук гуку, — гэта зварот. Водгук дае гуку зварот, і ў звароце скарб атрымлівае слова. Слова ўзнікае тады, калі водгук супадае з гукам, адлюстраванне з вобразам, тое, што гаворыць, з тым, што гаворыцца; узнікаючы, яно разумее тое, што азначае.
Водгук — гукавое люстэрка гуку: ён утварае калодзеж і ў ім хаваецца.
Гук прадведвае водгук, водгук ведае гук.
Імя ўжо ведае пра здабыты скарб, і скарб вядзе вандроўцу да свайго імя. Да таго як вандроўца займее скарб, ён не мае падставы ісці да калодзежа норны і, магчыма, нават не ведае дарогі да яго. Гэтую дарогу яму адкрывае і робіць яе магчымай здабыты скарб.
Між далечынёй і глыбінёй існуе патаемная ўзаемаадносіна. Глыбіня — перакуленая ў блізіню далечыня. Сон узыходзіць з патаемных глыбіняў існасці і адкрывае абсяг, куды яшчэ не заходзілі словы і які яшчэ не засялялі рэчы. Абсяг вабіць і сам вабіцца далей — у безназоўнае, у бяскрай. Слова ўзыходзіць адтуль, з безназоўнасці, і чым далейшае яно, безназоўнае, тым больш слова сон і тым менш рэч. Рэч, пакуль яна не здзейснілася, «сніць» слова, а калі здзяйсняецца — ведае.