— Няўжо з нашай вёскі нягоднікі?
— Калі б ведаць... Ёсць у мяне падазрэнні, трэба праверыць. I ты, Верачка, прыслухоўвайся, можа, што-небудзь пачуеш...
— Добра...
Сказала, і адразу ж уявіўся Боўдзілаў мурзаты твар, з белай пенай у кутках слюнявага рота... Але хто з ім яшчэ? Ды паспрабуй дакажы, калі не злавіў за руку. Можа, Кекс з Пепсам аб'явіліся? Не-е... Пра іх ужо даўно не чуваць. Яшчэ з мінулага лета... Мусіць, закончылі свае «гастролі».
Выйшла Вера з канюшні, зажмурылася ад яркага сонечнага святла, а ў вачах аж зашчымела. Так шкада Гнядога — хоць плач. Які здзек, якое ліхадзейства!.. Адкуль усё гэта? Нядобрае, хцівае, подлае...
Вунь бусел падняўся са свайго гнязда над могілкамі і, лёгка планіруючы, паляцеў за раку, на луг. Блакітнае неба, аранжавае сонца, ва ўсім — роздум і лагода. I жаўранак заліваецца ў вышыні — яму таксама хораша і радасна. Але ж чаму ў Веры такі вярэдлівы настрой? Чаму ёй так неспакойна ў гэтай цішыні?
За канюшняй сцежка павяла з пагорка ўніз, да куп'істага выгана, за якім працякала Гайна — звілістая, абмялелая, з нізкімі берагамі.
Вера звярнула направа і напрасткі пайшла да высокага берага, дзе Гайна рабіла круты паварот. Тут звычайна Сярожа лавіў плотак і акунёў. Хаця, вядома ж, у яго былі і іншыя рыбацкія мясціны.
Каля высокага берага Сярожкі не было. Вера прайшла за паварот, які закрываў густы лазняк, але і там нікога не ўбачыла. На шырокай завадзі (тут падмытая альха ўпала ў раку) падскочыла ладная рыбіна. Гучны ўсплеск прымусіў дзяўчынку здрыгануцца і агледзецца.
Непадалёку, метраў за дзвесце, стаяў беластволы бярэзнік, за якім быў калгасны сад. Той самы сад, у якім знаходзіўся пчальнік і куды летась забраўся Боўдзіла.
Успомнілася проста так, без усялякай сувязі з пошукамі Сярожкі. Вось жа аматар рыбнай лоўлі! Можа днямі каля рэчкі прападаць. Зловіць якую маляўку і рады, быццам кілаграмовага шчупака выцягнуў на бераг. Вера здзіўлялася, не разумела братавага азарту, нават іншы раз злавалася: «I чаго столькі часу марнаваць? Ці не лепш кніжку якую пачытаць?»
Праўда, і да Сярожкі ў яго дзесяць гадоў тады-сяды прыходзіла рыбацкая ўдача: і акуня зловіць, і плотку на ашытка падчэпіць... Асабліва яму шанцавала ў апошнія дні, вось і сёння раным-рана пабег да Гайны. Толькі дзе яго цяпер шукаць? Сонца вунь як высока паднялося, а ён куды схаваўся?
I тут Вера ўбачыла Сярожкаву вуду: бамбукавае вудзільна з наматанай лёскай і чырвоным паплаўком ляжала каля самай вады. Побач, каля купіны асакі, стаяла бляшанка з чарвякамі. Вера, здзіўленая і крыху ўстрывожаная, спусцілася па вытаптанай сцежцы да ракі. На пяску яна пазнала выразныя сляды ад братавых кедаў. Слядоў было шмат, напэўна ж, Сярожка знаходзіўся тут даволі доўга... Але ж куды ён дзеўся? Чаму не ўзяў з сабой вуду?
Пасярод ракі на быстраку зноў падскочыла рыбіна, і гучны ўсплёск парушыў насцярожана-млявую цішыню, у якой здалёк пачуўся гул рэактыўнага самалёта. Вера прыслухалася, наважылася была ўзяць Сярожкаву вуду, але перадумала і хуценька паднялася па сцежцы на бераг. Пясок насыпаўся ў басаножкі, і яна паскакала спачатку на левай, потым на правай назе, каб павытрасаць дробныя каменьчыкі. I зноў, цяпер больш пільна, паглядзела на бярэзнік, які прыцягваў Верыну ўвагу, чамусьці непакоіў...
Уверсе раптам з'явіўся густы, зумклівы звон, быццам паветра пранізвалі дзясяткі, сотні нябачных стрэл. Звон, мусіць, стаяў і раней, але Вера толькі цяпер, калі прыслухалася, пачула яго. Яна, прыжмурыўшыся, прыгледзелася над сабой і ўбачыла мноства чорных кропак, якія імкліва несліся ў адным кірунку — на ўсход, за рэчку. Гэта ляцелі пчолы. Там, ля лесу, разлеглася папаравае поле, дзе ўжо зацвіла меданосная канюшына.
«Колькі іх!» — дзівілася Вера, назіраючы за дружным пчаліным вылетам з калгаснай пасекі.
I зноў падумалася: «Як у пчол усё складна і разумна... Вось каб так і ў людзей...»
Думкі — думкамі, а што ад іх зменіцца? Хіба могуць яны падказаць, куды знік Сярожка? Ці не здарылася што з ім?
Вера вярнулася да высокага берага, аглядаючыся і прыслу-хоўваючыся, не маючы сілы суцішыць сваю трывогу. Яна павярнулася да бярэзніку і не зусім гучна крыкнула:
— Ся-я-ро-о-жа-а-а!
Яе голас прагучаў няўпэўнена і асцярожна. Нібы брат быў дзесьці побач, затаіўшыся за алешынай ці лазовым кустом. Як у гульні ў хованкі. Але на Верын вокліч ніхто не адгукнуўся. У паветры па-ранейшаму стаяў пчаліны звон, дзесьці ў вёсцы брахаў сабака, а ў прырэчным лазняку нечакана наўздзіў звонка зацёхкала нейкая птушка. I тут жа з-за ракі, дзе пасвіліся калгасныя каровы, даляцела працяжнае «му-у-у»... Ды ці толькі гэтыя гукі поўнілі сонечную прастору ціхай раніцы?