Вера адскочыла ад куста і не азіраючыся пабегла наверх. Раса ўжо высахла, пад басаножкамі курэўся лёгкі пылок ад нізкарослай жухлаватай травы, што пакрывала адхоністы схіл Замкавай гары. Знямога перахоплівала дыханне, вязала ногі, але Вера не спынялася: трэба хутчэй папярэдзіць археолагаў.
Ужо на вяршыне Вера прыпынілася і азірнулася. Сонечны прасцяг ясніўся цішынёй і спакоем. Позірк выхопліваў жытнёвае поле, а за ім — роўныя рады калгаснага саду з белым будынкам пчальніка. Палатку закрывалі кусты, а спакой наваколля ніколькі не суцішваў Верыну трывогу: «Чаго Боўдзіла цікуе каля палаткі?»
Крутою сцежкай Вера спусцілася да шырокай пляцоўкі на амаль абрывістым баку Замкавай гары, пад якім працякала Гайна. Тут вяліся першыя раскопкі, а цяпер археолагі перайшлі крыху далей, за паварот, дзе гара выгінае сваю спіну ледзьве не пад прамым вуглом. Але ісці да павароту Веры не давялося, бо тут яна ўбачыла знаёмага археолага, які ішоў ёй насустрач. Барадаты, загарэлы, у карычневай штармоўцы і сінім спартыўным касцюме.
— Прывітанне, Верачка! Да нас?
— Добры дзень! Я Сярожу шукаю, можа, ён у вас?
— Не, не было, — археолаг спыніўся, уважліва паглядзеў на Веру.
— I дзе ж ён дзеўся? Пайшоў раніцай з дому — і няма, — разгублена сказала Вера. Памаўчала і дадала: — Там каля вашай палаткі я бачыла хлопца з нашай вёскі... Ён чагосьці цікуе...
— Цікуе? — здзівіўся археолаг. — Я якраз іду да палаткі. Пайшлі паглядзім... А што з братам?
— На рыбалцы быў, а потым кудысьці знік... I што з ім магло здарыцца?
— Знік? — перапытаў археолаг. — Можа, дзе з сябрукамі забавіўся, канікулы ж.
— Не мог ён забавіцца... I вуду з рыбай пакінуў каля ракі... Археолаг ішоў наперадзе, зрэдку азіраючыся:
— Думаеш, што-небудзь здарылася?
— Хто ж яго ведае... Сярожка ніколі так не знікаў, ён у нас паслухмяны. А тут яшчэ гарадскія блатнякі аб'явіліся, прыдурваюцца разам з Боўдзілам. Ад іх усяго можна чакаць...
— Ад каго? I хто гэты Боўдзіла?
— Ёсць у нашай вёсцы прыдурак. Яго збіраліся ў спецшколу накіраваць, але бацькі не згадзіліся... Ён і падружыўся з гарадскімі піжонамі. Вось і блатнякуюць, вычмураюцца. I іх ніхто не можа прыструніць.
— Чаму ніхто? — археолаг спыніўся, павярнуўся да Веры.
— Ніхто... Бацькі ў іх вялікія начальнікі.
— У Боўдзілы?
— Не-е, — усміхнулася Вера, — у гарадскіх.
— Эге-е, Верачка, і ў вас неспакойна... А я думаў, што тут ціхі куточак. Прыгажосць наўкола якая: рэчка, лес, далягляд сонечны... Вунь за тры стагоддзі сляды адшукаліся. Тры стагоддзі... А што сталася з нашым краем за некалькі апошніх дзесяцігоддзяў? Высушылі, атруцілі...
Археолаг махнуў рукой і рашуча пакрочыў наперад, на хаду здымаючы з плячэй штармоўку. Сонца ўжо добра-такі прыпякала, нават не асвяжаў лёгкі ветрык. Вера ледзьве паспявала за шырокімі крокамі археолага, крыху адставала, потым даганяла подбежкам.
Раптоўная ўзрушанасць Алега Ціханавіча яшчэ больш устрывожыла Веру. I невядомасць з Сярожкам, і гэтае гнеўнае «высушылі», «атруцілі»... Адно за адным... I над усім — Замкавая гара, з яе таямніцамі і схованкамі, купкамі бярэзніку і арэшніку. А што там, у глыбіні? Ды каму адкрыюцца гэтыя таямніцы? Тут са сваімі непаразуменнямі не разабрацца...
Алег Ціханавіч спыніўся за некалькі крокаў ад палаткі, азірнуўся на Веру, якая таксама спынілася яшчэ далей, быццам асцерагаючыся нейкай нечаканасці. Потым археолаг прайшоў на другі бок палаткі, вярнуўся назад і стаў уважліва ўглядацца на жоўты пясок перад уваходам. Вера падышла бліжэй.
— Та-ак, хтосьці хадзіў тут басанож, — сказаў археолаг.
— Дык гэта ж Боўдзілавы сляды, ён у нас як снежны чалавек... Нават у лес іншы раз без абутку ходзіць.
— Ціка-ава-а, відаць, ваш Боўдзіла вялікі арыгінал. Ці, можа, ён з таго, першабытнага часу?
Тут Алег Ціханавіч адхінуў брызентавы полаг, закінуў яго на нацягнуты бакавы шнур і знік у палатцы.
Вера чакала, і гэтае чаканне непакоіла яе ўсё больш і больш. Нібы набліжэнне навальнічнай хмары, якая пагрозліва клубіцца, палыхае вогненнымі маланкамі і зацягвае наваколле злавеснай ліловасцю. I сярод гэтай ліловасці — адзінокая фігурка Сярожкі, якому ніхто не можа дапамагчы. Уявіць такое — страшней страшнага. Вось бы закрычаць адсюль, з Замкавай гары, каб рэха даляцела да самых патаемных куточкаў, каб пачуў яго брат. Толькі дзе той куточак, дзе?! Была надзея на археолагаў, але і яна растала белым воблачкам у сонечным небе...
Алег Ціханавіч вынырнуў з палаткі ўзрушаны і разгублены.
— Не, не можа быць! — нарэшце вымавіў археолаг, азіраючыся наўкола. — Як жа так?! Гэта ж такая знаходка, унікальная рэч — семнаццатае стагоддзе... Учора знайшлі бронзавую статуэтку воіна. I вось... няма... разам з дыпламатам...