«Прайду да крынічкі і павярну да поля, — вырашыла Вера. — Адтуль праз поле прамая дарога да вёскі. Ды і машкара на сонцы не так лютуе...»
Сцежку перагарадзіла сасна-вываратка, і яе давялося абыходзіць, прабірацца праз густы хмызняк. Вера лезла напрасткі, зажмурыўшы вочы і захінуўшы твар рукою. Нарэшце прабілася праз гушчар і ўбачыла прасвет паміж соснамі і елкамі. Ёй раптам падалося, што яна заблудзілася, што ідзе не ў той бок.
I тут здаля пачуўся гучны трэск. Ад нечаканасці Вера прысела і затаілася. Трэск набліжаўся — хтосьці бег па лесе, бег, здавалася, проста на Верыну схованку. Хвіліна, другая, трэцяя... I толькі калі ўбачыла лася, які імчаў напралом непадалёку ад вывараткі, яна адчула палёгку, нават пакпіла з сябе: «Ага, ты яшчэ і баязліўка, лася спалохалася... А каб якія бандзюкі? Ці Боўдзіла з Кексам і Пепсам?»
У наступны момант Вера зноў насцярожылася, бо нечакана пачуўся вісклівы, раз'ятраны брэх. Брэх хутка набліжаўся, а праз нейкі момант дзяўчынка ўбачыла малое, чорнае сабачанё, якое з екатаннем бегла за ласём. Вось тут Вера і сапраўды напалохалася: сабака, напэўна ж, магла вынюхаць і яе сляды. Ды не толькі гэта занепакоіла Веру. Раз за ласём гоніцца сабака, значыць, дзесьці павінен быць і паляўнічы. А што, калі пачнуць страляць?
Хвіліна чакання — цэлая вечнасць. Вось-вось усё абрынецца на,цябе грамавым выбухам. I не ўцячы, і не схавацца... Тут жа лось, а за ім раз'юшаны сабака прабеглі назад, амаль той жа дарогай. I Вера, сцяўшыся, чакала, што зараз прагучыць стрэл. I не адзін, і не два...
Але стрэл не парушыў лясную цішыню. Заціх трэск пад нагамі лася, заціхла і сабачае екатанне. Чаму? Адкуль? Што гэта: трызненне ці галюцынацыя?
Счакаўшы колькі хвілін, Вера выбралася з хмызняку на сцежку, усё яшчэ трывожна азіраючыся ў той бок, дзе зніклі лось з сабакам. I чаму не было стрэлаў? Хіба ж можа адзін сабака ганяцца ў лесе за ласём без паляўнічага? Ці яны прыбеглі здалёку?..
Яна паволі ішла па сцежцы, якая, здавалася, вяла ў невядомасць, з прыкрасцю адмахвалася ад машкары і думала пра марнасць свайго візіту ў лес. Вось жа загарэлася, заявілася ў Ласінае ўрочышча, а што далей?
Прыпомнілася, як летась, на ўзлеску, непадалёк ад Серафімавага хутара, яны з бацькам сустрэлі Ігналя, які ехаў на падводзе з гумавымі трактарнымі коламі.
Бацька прывітаўся з лесніком з нейкай раптоўнай радасцю:
— Добры дзень, Ігналь Сафонавіч! Свае ўладанні аб'язджаеце?
— Здароў, Паўлуша, мае грыбочкі збіраеце? — вастраносы Ігналёў твар перасмыкнуўся ледзь прыкметнай усмешкай. Яго рот бліснуў залатымі зубамі.
— Ды якія гэта грыбы, лісічкі-сястрычкі. Вось з дачушкай на палянку натрапілі, нарэзалі крыху, а каласавікоў яшчэ не відаць, пуста.
Ляснік нацягнуў лейцы, спыніў каня і сказаў:
— Дапамажы, Паўлуша. Я тут сухую сасну зваліў, хачу забраць. Думаў, сын пад'едзе з Мінска, а ён чамусьці не прыехаў. Дык паможаш?
— Памагу, Ігналёк, падсаблю, — хуценька згадзіўся бацька. — А ты, Верачка, ідзі дадому, я прыеду з дзядзькам Ігналём.
Калі Вера ўзышла на ўзгорак і азірнулася, то ўбачыла, што падвода завярнула не ў лес, а да шырокай дзялянкі, зарослай густым арэшнікам. Арэшнік, які прыляпіўся ўзбоч Ласінага ўрочышча, акружала балоцістая нізіна, і толькі вузкая сухая паласа звязвала лес і гэтую глухую дзялянку.
Бацька ў той вечар не вярнуўся дадому. Не з'явіўся ён і на наступны дзень. У яго пасля доўгага перапынку (трымаўся амаль цэлы месяц) пачаўся новы запой... I што дзіўна, у вёсцы гаварылі адкрыта пра Ігналёў бровар, нават з пагрозай: трэба заявіць у міліцыю. Пагрозы — пагрозамі, а ляснік Ігналь быў непрыступны. Прыязджаў участковы, распытваў, шукаў, але нічога не знаходзіў. Нават тады, калі трактарыст Віцька, адурманены атрутным зеллем, зваліўся разам з трактарам у кар'ер з вадой, ніхто не змог даказаць, што гэта Ігналёва «лясная» адправіла на той свет маладога хлопца. А паспрабуй дакажы? I, мусіць, нездарма ходзяць чуткі, што Ігналь атаварвае сваім зеллем нават раённае начальства... А раз так — яму сам чорт не страшны.
Выйшла Вера на ўзлесак, прыпынілася каля крывой сасны: куды ісці? Дамоў, ці ўсё ж завярнуць да арэшнікавай дзялянкі? Яна чымсьці прыцягвала, непакоіла... I чаму летась бацька паехаў з лесніком да гэтай дзялянкі? Там жа даўным-даўно ўсе дрэвы павыразалі... А Ігналь пра сухую сасну казаў... Прыдумаў для адводу вачэй?
Вось і Боўдзіла з Кексам і Пепсам некуды сюды падаліся. А чаго?
I Вера пакіравала да лясной крынічкі, якая працякала метраў за трыста ад крывой сасны. Маленькая такая ручаінка, што выбівалася аднекуль з-пад крутога адхону на краю Ласінага ўрочышча, зарослага гонкім асіннікам ды мала-дзенькім ельнікам. Крынічка збягала ў нізіну, працякала праз дзялянку потым праставала па ледзь прыкметным рэчышчы цераз забалочаную лугавіну да Гайны. I нішто не магло спыніць яе: ні пераплеценыя карані кустоў, ні густая асака, ні душная, летняя сухмень. Ну... быццам жывая вада.