Многім дапамог дзед Серафім, калі ўжо дактары адмаўляліся лячыць. Вось вам і лясная крынічка! Праўда, што яна магла без магічных заклінанняў дзеда Серафіма?
I вось аднойчы, гадоў пяць назад, дзеда Серафіма не стала: раптоўна спынілася сэрца. Пайшоў да крынічкі, нагнуўся, каб набраць свежай, празрыстай вады ў гліняны збан, і асунуўся на беражок. Там яго і знайшлі: другіх ратаваў, а сам сябе не выручыў. I панёс з сабою на той свет сваю таямніцу: нікому не расказваў, ні з кім не дзяліўся сваім сакрэтам. А мо не паспеў, не думаў, што так нечакана закончыцца яго зямны час?
Пасля смерці дзеда Серафіма адшукаліся яго далёкія сваякі, якія і распрадалі ўсю маёмасць: дом, хлеў і лазню. Ад хутара застаўся толькі каменны падмурак ды здзічэлы вішнёвы сад з некалькімі замшэлымі яблынямі...
Цяпер былая сядзіба густа зарасла быльнягом ды крапівой. Зарасла, знікла і сцяжынка, па якой дзед Серафім хадзіў да крынічкі за жывой вадой.
Ускрайкам лесу Вера прайшла да былой сядзібы. Спынілася за некалькі крокаў ад каменнага падмурка, прыслухалася, але нічога не пачула. Ды і што тут пачуеш, калі ад спякотлівага сонца схавалася ўсё жывое, нават птушкі прыціхлі? Вось толькі ніяк не ўтаймоўвалася машкара.
«Пагнала мяне нялёгкая, — Вера азіралася па баках. — I што тут знойдзеш, каго сустрэнеш?»
Раптам з'явілася вострае адчуванне смагі: спякота, ды яшчэ гэтыя пошукі...
Смага прымусіла Веру схамянуцца і пакіраваць міма густой крапівы, што разраслася на былым падворку. Прайшла каля зялёнага вішняку і патрапіла на сцежку, якая вяла да крынічкі. Хутчэй прыпасці да чыстай, халоднай вады, напіцца ўдосталь, прагнаць стому і смагу!
За вішняком сцежка павярнула ўніз з невялічкага адхону, на якім рос маладзенькі ельнік. А вось — і крынічка! Бяжыць ледзь прыкметная і журчыць ледзь чутна. Вясёлы, рахманы ручаёк.
Калі жыў дзед Серафім, у яго быў абсталяваны калодзеж: неглыбокая ямка, абгароджаная дошкамі. Адсюль дзед Серафім браў ваду для замаўлення і сваіх цудадзейных лекаў. Памёр добры чараўнік, струхлелі дошкі калодзежа. Не засталося ніякіх слядоў, калі не лічыць замшэлы падмурак ды здзічэлы сад.
Вера аблюбавала нізкі беражок, каб можна было падступіцца да вады, прысела на кукішкі і апусціла ў ручаёк свой літровы слоік. Вось жа і спатрэбіўся: не для суніц дык для крынічнай прахалоды. Здзьмула парушынкі з празрыстай паверхні, адвяла ўбок зялёныя стрэлкі асакі, і светлы струменьчык весела завіраваў у слоік.
Спачатку Вера паспытала ваду на смак, а потым з прагнасцю пачала піць. Свежая, халодная, аж у зубы закалола, вада прыемна падбадзёрыла, прагнала адчуванне знямогі і смагі. Ну, быццам які цудадзейны напітак!
«Жывая вада, — павесялела Вера, зноў напаўняючы слоік да краёў. — Дадому занясу, Паўліка з Сярожкам пачастую... Добра, што сюды патрапіла — з крынічкай дзеда Серафіма сустрэлася».
Пастаяла Вера яшчэ з якую хвілінку каля ручайка, нават асвяжыла твар прыгаршчамі вады. Паназірала за ціхай, ледзь прыкметнай плынню, падзівілася: «I адкуль крынічка бяжыць, чым жывіцца?»
Раптам да яе слыху даляцела музыка. Ці не здалося? Не, не здалося... Мелодыя звінела ў арэшніку, які раскусціўся на старой высечцы за былой сядзібай дзеда Серафіма. Якраз там, куды кіравала вузкая стужка ляснога ручайка.
Вера ўслухоўвалася ў меладычныя гукі з асаблівай насцярожанасцю. Тое, што прывяло яе сюды, на ўскрай лесу, і што неяк адступілася пасля сустрэчы з крынічкай, зноў вярнулася да дзяўчынкі вярэдлівым неспакоем.
Яна асцярожна выйшла на сцежку, навярнула да вішняку, трымаючы перад сабой слоік з крынічнай вадой. Падумала, што лепш было б паставіць слоік дзе-небудзь пад кустом, каб не замінаў, ды тут не заўважыла калдобіну, спатыкнулася, і слоік кульнуўся з яе рук на зямлю. Вера аж войкнула, прысе-ла, затаілася. Хаця чаго баяцца, хто тут пачуе? Як кажуць, у страху вочы вялікія...
Вера падняла пусты слоік, паставіла яго пад вішню і з яшчэ большай перасцярогай пачала прабірацца на гукі музыкі. Трывожнае прадчуванне непакоіла, гняло, быццам набліжаючы да чагосьці вельмі небяспечнага. Але спыніцца, павярнуць назад дзяўчынка не магла...
Арэшнік быў густы і высокі, а ўнізе яшчэ разросся і маліннік. I Вера прабівалася наперад з вялікімі намаганнямі: расхінала маліннікавую лазу рукамі, рабіла крок, другі, спынялася, каб перадыхнуць. А да ўсяго — духата, куслівая машкара... Што ж, сама надумалася, ніхто не прымушаў. I павярнуць дадому можна ў любую хвіліну...