Музыка не замаўкала, яна гучала ўсё бліжэй і бліжэй. Тут ужо не заблудзішся, не збочыш — ідзеш як па компасу. Вось толькі каб не гэтая невядомасць, ад якой так трывожна і вусцішна. Ды калі б не бацька, хіба ж Вера палезла б у гэты гушчар? Ці шукала б той пракляты бровар?
Нарэшце маліннік парадзеў, і Вера выбілася на ледзь прыкметны, зарослы жаўтлявым папаратнікам прагал, які калісьці быў вузкай лясной дарогай. Прагал і вывеў да зацішнай паляны, акружанай з усіх бакоў гонкім арэшнікам. Яна прысела за густым кустом, прытаілася. На супрацьлеглым баку паляны стаяў зялёны будан, з якога гучала песня: «...чао, Бамбіна, чао...»
Раптам з-за будана выпаўз на карачках Боўдзіла. Вера ўбачыла збялелы, быццам ад вялікага перапуду, яго твар. Ён спыніўся, паспрабаваў падняцца і не змог. Тузануўся, глуха войкнуў і галавою тыцнуўся ў зямлю. Але Боўдзіла ўсё ж прыўзняўся на паўсагнутых руках, выкрыкнуў штосьці незразумелае і зноў зваліўся ўніз.
«Што з ім?» — Вера спалохана назірала за дзівацтвам свай-го аднакласніка.
Ён яшчэ раз скалануўся ўсім целам, прахрыпеў, і тут Вера з агідай пачула, што яго званітавала... Яна міжволі заціснула вушы рукамі і зажмурылася. Вось жа патрапіла дык патрапіла... Праз гушчар прадзіралася, спяшалася, каб убачыць такое...
— Чао, бамбіна! — гэта ўжо быў не магнітафонны голас. Вера расплюшчыла вочы, рукой адвяла ўбок галінку з шырокім лісцем і ўбачыла Кекса і Пепса, якія стаялі каля Боўдзілы. Выгляд у абодвух быў нейкі дурнаваты і пакамеча-ны. Яны няўпэўнена трымаліся на нагах, размахвалі рукамі, быццам адганяючы надакучлівую машкару.
— Бач, халяўшчык, налізаўся на дармаўшчынку.
— Нічога, заслужыў... За такое і чырыка не шкада.
— Толькі б выжыў, не захлынуўся...
— Не захлынецца, такія жывучыя. Гогаль-могаль...
— Ну і лафа нам тут, Серж! Пакайфуем ад душы...
— «Небоскрёбы, небоскрёбы, а я маленький такой», — гугнява заспяваў ці то Кекс, ці то Пепс. Вера дакладна не ведала: хто з іх хто? Абодва патлатыя, белатварыя, амаль што блізняты. I штроксы аднолькавыя, і тэніскі-безрукаўкі са словам «Дынама» на грудзях.
— А наш дзед яшчэ не ездзіў у Рыгу?
— Не, ён загартаваны, алкаш са стажам. Глынуў шкелік — і гатовы, глядзіць мульцікі...
— Яны тут няблага ўладкаваліся: цёпленькую жлукцяць... I шманаюць розныя там законы.
— Ка-а-пера-тыўшчыкі! — Блатнякі абняліся за плечы і задаволена зарагаталі. — Кал-га-с-ні-кі-і-і!
Вера чула кожнае слова і гатова была праваліцца скрозь зямлю. Але што зямля?! Вось так адразу пачуць адгадку на сваю самую трывожную загадку... Убачыць, зразумець... I гэтае кплівае «наш дзед»... Вытрымаць, стаіцца, не закрычаць на ўвесь белы свет.
— Бамбіна, чао, бамбіна! — зноў зарагаталі Кекс з Пепсам, прытанцоўваючы каля Боўдзілы, які ўсё яшчэ ляжаў і не варушыўся.
Магнітафон замоўк, мусіць, аўтаматычна адключылася касета. Але блатнякі не звярнулі на гэта ўвагу. Яны пацяшаліся, яны кайфавалі.
«Няўжо «наш дзед» — мой тата? Чаму ён? А можа, Ігналь? — Вера непакоілася, вярэдлівыя думкі кружылі над ёю куслівай машкарой. I не адмахнешся ад яе, і не схаваешся.
— Вось каб участковага сюды... Толькі хіба Калабок будзе валаводзіцца з недавяркамі? У яго да іх асаблівыя адносіны, а тут яшчэ Ігналёў бровар... I паспрабуй выкруціцца ў гэтай сітуацыі».
Раптам — гром з яснага неба — Вера ўбачыла свайго бацьку. Зніякавела, сцялася, нібы перад ударам, а ў твар шуганула пякучая гарачыня: «Вось і знайшла роднага татку! Выйдзі з-за куста, пакліч яго, працягні яму руку...»
Бацька ішоў асцярожна, быццам баяўся спатыкнуцца. Ён з'явіўся з-за густога куста арэшніку, каля якога стаяў будан, ступіў некалькі крокаў да Кекса і Пепса, спыніўся, нібы раздумваючы: ісці далей ці не? Выгляд у яго быў нейкі вінаваты: ускудлачаныя валасы, азызлы твар, прыпухлыя, слязлівыя вочы.
— Я, хлопчыкі, дадому пайду, вы ўжо без мяне пагуляйце... Дзякую за кампанію.
— Эге-е, дзед, куды спяшаешся, чаму намі грэбуеш? — выгукнуў Кекс, і абодва блатнякі наблізіліся да Верынага бацькі.
— Не дуры, дзядуля, мы так не дамаўляліся... Цяпер твая чарга... «Халява» ў нас не праходзіць.
— Ды што вы, хлопчыкі, я ў даўгу не застануся, мы ж пагадзіліся...
— Ты нас абяцанкамі не частуй, нам зараз патрэбны допінг... Зліняць надумаўся, схавацца ў кусты? Гогаль-могаль...
— Я дадому... за грашыма, я вярнуся...
— Хопіць пудрыць мазгі. Ідзі да свайго самагоншчыка, вазьмі пляшку на вексель... Уразумеў?
Блатняк штурхануў бацьку дзвюма рукамі ў грудзі. Той хіснуўся, але ўтрымаўся на нагах і паслухмяна выдыхнуў: