— Сядайце, падвязу, — У Ігналя поўны рот залатых зубоў Яго загарэлы твар свіціцца пераспелым наліўным яблыкам. — У нагах няма праўды... Хаця хто бачыў гэтую самую жар-птушку?!
Бацька без лішніх угавораў ускочыў на калёсы збоку, звесіўшы ногі з драбіны, Вера залезла ззаду, прымасцілася на сене, асцерагаючыся, каб не расплюхаць ваду са слоіка.
— Што гэта ў цябе, Верачка, за эліксір? Ці не жывая-святая?
— Гарачыня, вось і ўзялі з крынічкі ў дарогу, — адказаў бацька за Веру, якую вельмі прыгнятала Ігналёва гаварлівасць.
— Эх, вада-вадзічка, родная сястрычка... Шкада, што няма Серафіма. Усіх лячыў, а сябе не збярог. Быў чалавек, ад бога... Но-о, сіўка-бурка, — Ігналь тузануў за лейцы, узмахнуў пугай, і конь адразу ж пабег трушком. — Есць цуды на свеце, ёсць... А мы жывём і хлеб жуём...
Ляснік крыху памаўчаў, нібы штосьці прыламінаючы, і працягваў:
— Вунь ужо нават па тэліку лечаць. Ты, Рыгоравіч, сёння не ўключаў праграму «Раніца»?
— Не, у нас кінескоп трэба мяняць, экран пачарнеў.
— Шкада, у мяне ж каляровы, з японскай трубкай... Ягорка дастаў. Ну і кемны ён у мяне... Што і казаць, сяброў мае вяльможных, пры ўладзе... А хіба можна сёння без улады? Гайкі трэба закручваць, гайкі. Языком усе ўмеюць мянташыць...
Ігналь сцебануў каня пугай, і той зноў пабег, узмылены, з потнай спіной і бакамі, а над ім сквапнай плоймай кружылі мухі і авадні. Не было адбою ад галоднай машкары і на калёсах. Вера адной рукой трымала слоік, з якога не-не ды і выплёхвалася вада, другой адмахвалася ад аваднёў. I ёй вельмі хацелася хутчэй даехаць да вёскі, схавацца ў сваёй хаце ад машкары і занудлівага Ігналёвага голасу.
— Сёння па тэліку нервовую сістэму лячылі. Сеў гэта я перад экранам, паставіў побач графін з вадой, так экстрасенс параіў... Гляджу на лекара, а ён больш нічога не гаворыць, толькі рукамі разводзіць ды губамі прыцмоквае, нібы замаўляе. Зажмурыўся я, а па целе аж мурашкі забегалі... I так потым лёгка стала, нібы я з лазні сухапарнай выйшаў... Цуд, ды і толькі! Трэба было б і табе, Рыгоравіч, паспрабаваць гіпнозу. Толькі вось замінка адна... Экстрасэнс казаў, што ён перад гэтым самым... цымусам бяссільны. Каб ні грама... Ды гэта ўжо як каму... Сёння ж дзень магнітнай буры. Праўда, для мяне гэтая бура — пусты гук, яна на сардэчнікаў дзейнічае...
Памаўчаў якую мінуту, але, мусіць, маўчанне для Ігналя, што зубны боль — не дае спакою.
— Ты чаго, Рыгоравіч, такі кіслы? Бура дзейнічае? Весяліцца трэба... Дзень пражыў — і дзякуй богу. Пакуль чарнобыльскія радыенукліды нас не прыкончылі... Вось дзе бяда дык бяда, страшней чумы... Ні паху, ні гуку... I што будзе з нашай экалогіяй? Вось так, Рыгоравіч... Душу нельга няволіць, дай ёй усё, што просіць. Зайздрошчу я табе, ты — вольны абарыген... А тут столькі ўсяго: стараешся, рупішся, лес ахоўваеш. Для каго? Чарнобыль усім пароўну раздзеліць... I шчыруну, і гультаю...
— Участковы шукае Сеньку Абабурку, — раптам сказаў бацька. Мусіць, і яму надакучыў Ігналёў маналог. — Вера казала, што ён абакраў археолагаў... Нейкі старажытны экспанат.
— Сенька ўкраў? — ялейная ўсмешка спаўзла з твару лесніка. — Хто бачыў?
— Я бачыла, ён каля палаткі цікаваў, — адказала Вера.
— А яшчэ што? — Ігналь утаропіўся на дзяўчынку пукатымі вачамі.
— Нічога... Міліцыя разбярэцца.
— Во-во, няхай разбіраецца, — павесялеў Ігналь. — Калабок разбярэцца, ён усіх выведзе на чыстую ваду. Шэрлак Холмс...
— А калі Абабурку наладзяць допыт? — спытаў бацька.
— Які допыт? Ты што, Рыгоравіч? Сенька ж — ненармальны, дэбіл... Хто паверыць у яго лухту?
— Павераць, калі спатрэбіцца. Археолагі над кожным чарапком дрыжаць, а тут жа не чарапок...
— Но-о, шавяліся! — выкрыкнуў ляснік і агрэў каня пугай. Буланы рвануў і ледзьве не перайшоў на галоп. Калёсы шпарка пакаціліся з пагорка да моста цераз Гайну. Вера моцна трымала свой слоік, прыкрываючы яго зверху даланёй, і з апаскай чакала, што новы рэзкі штуршок выплюхне ваду да апошняй кроплі. Хаця — што вада? Чаго яе так берагчы?
— Чарапкі збіраюць... Няхай збіраюць... Нам ад гэтага ні горача ні холадна. Разумееш, Павел Рыгоравіч?