— Я — што, я — нічога! — азваўся бацька. — Мая хата — з краю.
— З краю... і ў кустах, — засмяяўся Ігналь. — Не забудзь надвячоркам... Ягорка прыедзе, трэба яго «Волгу» падрамантаваць. Сынок толькі табе давярае... Цэніць ён, Рыгоравіч, цябе, цэніць... Абяцаў чорную ікорку і піва замежнае... Ягорка можа дастаць нават птушынае малако. Жывуць жа людзі! Не тое што мы: жоўтую шкварку ды сівушную чарку. I бульбачку нітратную...
— Вам, Сафонавіч, грэх скардзіцца, у вас няма нітратаў.
— Ды ўжо ж, стараемся жыць без хіміі... Вось толькі як засцерагчыся ад чарнобыльскай атруты? Але, дзякуй богу, у нас чыста, і ягадкі з грыбочкамі можна збіраць.
— Сёння — можна, а заўтра?
— Хто ж яго ведае... Давай, Рыгоравіч, зараз да мяне за-зірнем, можа, Ягорка прыехаў. Мне штосьці твой настрой не падабаецца. Варта падняць тонус...
— Тату дадому трэба, мы разам пойдзем, — рашуча заявіла Вера. — Абыдземся без вашых тонусаў.
— Ого, што я чую! Які ў цябе, Верачка, ангельскі галасок! Нібы ў салістаў «Ласкавага мая». Вось жа спяваюць!
— Тата са мной пойдзе, — ціха сказала Вера. — Хопіць яго адурманьваць...
— Замаўчы! — раптам выкрыкнуў бацька. — Што ты сабе дазваляеш?!
— Гэта ты, татачка, што сабе думаеш? — Вера так і зардзелася. — Паглядзі на сябе! Да чаго ты дайшоў?
— Сціхні! — прахрыпеў бацька.
— Спакойна, Рыгоравіч, — Ігналь нават прытармазіў каня. — Дзеткі — нашы кветкі... Верачка ў цябе разумніца. Яна пагарачылася, яна павінна зразумець, што тату трэба шкадаваць, другога таты не будзе...
— Я і шкадую, я і не хачу, каб вы спойвалі яго! — ужо праз слёзы выдыхнула Вера. — Тата ў вас за парабка... За самагон служыць...
Бацька аж узвыў ад ярасці, ён крутнуўся да дачкі, ягоны твар перасмыкнула страшная грымаса. Ігналь паспеў перахапіць бацькаву руку, прыціснуў яе ўніз.
— А вось гэтага не трэба, я гэтага не люблю... Нервы, Павел Рыгоравіч, нервы...
Вера, аслепленая пякучай крыўдай, узмахнула слоікам і пляснула вадой у твар лесніку, даляцелі пырскі і да бацькі.
— Я праклінаю вас! Пра-клі-на-а-ю!..
Яна саскочыла з падводы і пабегла па выгану да вёскі. Нібы ўцякала ад нейкай страшнай пачвары, што раптам з'явілася ў сонечным небе. Вера не чула, як рагатаў Ігналь, выціраючыся рукавом кашулі, не бачыла, як бацька кінуўся ніцма на сена, а падвода павярнула да лесніковай сядзібы.
Нарэшце яна спынілася, каб аддыхацца, прыйсці ў сябе. I што дзіўна — яна ўсё яшчэ трымала слоік, на дне якога плёскалася крынічная вада, глыткі на два-тры, не больш. Ды гэта цяпер яе зусім не турбавала. Вада, звычайная вада... А хто ж яе замовіць?
Маці сустрэла Веру на двары, паглядзела на пусты слоік:
— Дзе ж гэта ты загулялася? Мне пара на ферму. Спытала з дакорам, але калі зазірнула дачцэ ў вочы — сумелася, зніякавела. У іх яна ўбачыла пакутлівы адчай, журбу. Ды і ўвесь Верын выгляд не мог не выклікаць занепакоенасці: разгарачаны, спатнелы твар, ускудлачаныя вогненна-рыжыя валасы. Нібы дзяўчынка раптам вырвалася з нейкай нядобрай неспадзяванкі.
— Што з табой, дачушка? — прашаптала маці і прытуліла Веру да сябе. — Што здарылася?
— Нічога, мамачка, нічога... Суніцы шукала, крыху заблудзілася, таму і затрымалася, — прыдумала Вера.
Ды хіба тут раскажаш праўду? I якую праўду? Пра сустрэчу ў лесе? Пра сутычку бацькі з гарадскімі блатнякамі? А паездка на лесніковай падводзе... Калі пра ўсё гэта расказаць, толькі растрывожыш маці, зробіш ёй балюча. Ці ж мала ў яе перажыванняў? I так бяда за бядой ходзіць...
— Добра, Верачка, — згадзілася маці, хаця сэрцам адчула, што ўсё не так добра. Але не стала распытваць, выясняць. — Галава раскалваецца, зноў магнітная бура... А тут ні выхадных, ні прахадных.
— А дзе Сярожа?
— На раку пабег з вудай, Паўлік спіць... Я ўсё дома парабіла. Потым карову выганіш у поле. Тут цябе пыталіся, археолаг прыходзіў... Не ведаю, Верачка, як нам быць...
— Няхай гарадскіх прыблудаў з Абабуркам шукаюць каля Серафімавага хутара.
— Ой, дачушка, не трэба з імі звязвацца... Будзь дома, глядзі Паўліка. Яны там самі разбяруцца, — сказала і заспяшалася са двара. Нават не азірнулася і не прычыніла веснічак.
Вера паставіла слоік на лаўку, пайшла да брамы, зачыніла веснічкі і вярнулася назад, а думкі-згадкі мроіліся, не давалі спакою: «Вось так мама заўсёды: бяжыць, спяшаецца. Раніцай устае з першымі пеўнямі, а мо і раней. I цэлы дзень на нагах. Дом — ферма, ферма — дом... Апоўначы ўправіцца, а калі адпачываць? Кожны дзень — без выхадных...»
Вада ва ўмывальніку нагрэлася, была летняя. Вера набірала поўныя прыгаршчы, плюхала сабе ў твар, змываючы салёны пот спякотнага дня. I стому, і горкі ўспамін аб лясной сустрэчы. Заплюшчвала вочы, і выплывалі, як з туману: лясная паляна, бацька на каленях, а побач з ім — Кекс і Пепс. I яшчэ там воддаль матлялася патлатая галава Боўдзілы. Толькі Ігналя не хапала...