— Wiesz, coś w tym jest — powiedział. — Film kowbojski i sensacyjny z początków lat dwudziestych był sztuką wysoce moralną.
— Cieszę się, że to rozumiesz. Zwyciężał zawsze, po fantastycznej galopadzie i nieludzkiej bijatyce, dobry szeryf, stróż prawa, przedstawiciel i stronnik ładu i dobra. I my, tam na salce kina „Forum” czy „Uciecha”, wielbiliśmy siłę, zręczność i prawość szeryfa, a nienawidziliśmy, aż do wrzasku, podłych złodziei bydła, ohydnych koniokradów i szatańskich morderców.
— Te czarno-białe klisze psychiczne były prymitywne, lecz zdrowe. Natomiast.
— To nie należy do dzisiejszej pogadanki — Kolanko uśmiechnął się ciepło, jak zawsze, gdy rozprawiał o sprawach pasjonujących — to byłoby już o rozwoju filmu i literatury sensacyjnej w latach trzydziestych. Na razie powiedz, czy pamiętasz film „Znak Zorro”, z wielkim Douglasem, czarującym akrobatą?
— Piąte przez dziesiąte. Jakieś nocne pojedynki, sztylety, szpady. Douglas Fairbanks unoszący się na rozkołysanym ogromnym żyrandolu w jakimś zamku, nad chmarą swych prześladowców i rażący bezlitośnie wstrętnych wrogów, kładący pokotem całe ich szeregi jednym błyskiem swego niezwyciężonego oręża.
— Pamiętasz. — Kolanko wstał. Gdy zapalał się do czegoś, potrafił mówić niezwykle sugestywnie, urzekał rozmówców. — Zorro wszędzie był, Zorro wiedział wszystko, Zorro był zawsze silniejszy, zręczniejszy, mądrzejszy i odważniejszy od swych wrogów. Zorro był przede wszystkim niepokonany, zawsze zwycięski. Na myśl nam nie przyszło, by wtedy spytać, jak to się wszystko dzieje? Ta naiwna idealizacja ludzkich możliwości była dla nas nie tylko czymś oczywistym i wiarogodnym, ale stanowiła także wspaniałą pożywkę naszych marzeń, wierzeń i ukochań. A przecież jako dziesięcioletni zabijacy, postrachy wielkomiejskich podwórek, nie byliśmy już głupi, zaczynaliśmy naszą wiedzę o tym, czego na świecie można dokonać, a czego — nie. Mimo to drżeliśmy przez dwugodzinne spektakle o życie Zorra i szaleliśmy z radości, gdy zwyciężał. Nie pytaliśmy nigdy, dlaczego Zorro był zawsze w miejscu najbardziej nieoczekiwanym, skąd się tam wziął i w jaki sposób wydostał się z knebla, łańcuchów, kajdan i zamurowanego na amen lochu, w którym zostawiliśmy go w poprzedniej scenie. Niepotrzebne nam były rzeczowe wyjaśnienia w sprawie pogromu i rzezi, jakiej nie uzbrojony Zorro dokonał przed chwilą na tłumie uzbrojonych po zęby, olbrzymich drabów. Pragnęliśmy namiętnie tych nieprawdopodobieństw, modliliśmy się o nie w głębi łomoczących, chłopięcych serc.
— Mój chłopcze. — powiedział redaktor naczelny ze zrozumieniem. — Cieszę się z twej romantycznej, chłopięcej świeżości. Nie sądziłem, że jeszcze tyle jej zachowałeś. Nie pojmuję tylko, skąd i w związku z czym naszły cię te wspomnienia?
— Szanowny panie redaktorze — Kolanko pochylił się nad biurkiem na szeroko rozstawionych rękach — mam niewątpliwy zaszczyt oznajmić panu, że Zorro pojawił się w Warszawie. Jeśli nie we własnej osobie, to w każdym razie w osobie kogoś, kto bez cienia wątpliwości jest jego synem, wnukiem lub jakimś polskim powinowatym.
— W Warszawie?… — uśmiechnął się redaktor naczelny, lecz był to uśmiech skłopotany, pokrywający wytężony namysł — w Warszawie? Teraz? W tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym czwartym roku? Pod koniec ostrej zimy? Wśród przepełnionych tramwajów? Wśród trosk o zwiększenie powierzchni mieszkalnej i o podniesienie produkcji artykułów konsumpcyjnych?…
— Tak — powiedział z naciskiem Kolanko — wszystko się zgadza. Teraz. W Warszawie.
— Mam! — wykrzyknął redaktor naczelny, podrywając się z fotela i uderzając się w czoło. — Mam! Nie mów nic.
— Masz. Chyba masz. — jasne oczy Kolanki zalśniły podnieceniem, jak zawsze wobec błysku zrozumienia i bystrości, tych najhartowniejszych broni prawdziwego dziennikarza.
— Wiem — redaktor naczelny mówił dobitnie i sucho. — Chuligaństwo. Wrzód społeczny. Trudne zagadnienie socjalne naszych czasów. Jeszcze nie zbrodnia, a już występek.
— Ciepło. Gorąco. — uśmiechnął się Kolanko. — No więc? Próbuj dalej.
— Pasjonujące. Może być pasjonujące, tylko czekaj. Ten twój warszawski Zorro, o ile istnieje.
Na biurku zadzwonił telefon. Redaktor naczelny podniósł słuchawkę. — Tak — powiedział, po czym po chwili: — Niech tu przyjdzie. Natomiast, proszę pani, na razie nie ma mnie dla nikogo. Jestem śmiertelnie zajęty. — Odłożył słuchawkę i rzekł do Kolanki: — To Kuba. Ma do ciebie jakiś pilny interes.
Wszedł Kuba. Spod rozpiętej w pośpiechu brezentowej kurtki na futerku wyglądała przekrzywiona, rezedowo-oliwkowa muszka. Twarz miał zgrzaną, znać na niej było maskowane napięcie. Wziął bez pytania papierosa z rozsypanych na biurku i zapalił. Kolanko spojrzał nań pytająco.
— No i co? — powiedział, nie wytrzymując efektownego milczenia Kuby.
— Nic takiego — rzekł Kubuś już zupełnie sztucznie i zaciągnął się papierosem — nic takiego. Tylko że rozmawiałem z tym facetem.
Kolanko chciał gwizdnąć z podziwu, ale się w porę pohamował. Uważał za wysoce niepedagogiczne okazywać Kubusiowi uznanie w formie zdumienia.
— Z jakim facetem? — zapytał redaktor naczelny.
— Zaraz — rzekł Kolanko — opowiadaj wszystko dokładnie. Kubuś usiadł na biurku.
— Facet mieszka na Fabrycznej — rzekł z wystudiowaną nonszalancją. — Kamieniczka, mówię wam, plakatowa. Powiśle i jego romantyka, przewodnik krajoznawczy, strona taka i taka. Wewnątrz całkiem przyzwoicie, można żyć, o ile nie ma się takich przesadnych wymagań, jak umywalka czy wieszak. Facet pękaty, niewysoki, krępy, nabity w sobie, wie pan, jeden z tych niedużych kilkunastoletnich byków, naładowanych dynamitem. Nazywa się Jan Stryć. Dużo mnie kosztowało. talentu, zanim zaczął opowiadać. Ci pszczelarze!.. — Kubuś ożywił się gwałtownie — nic nie potrafią, nic a nic. Wie pan, jak to było? Facet sam mi opowiadał. Ktoś go gonił, prześladował, wreszcie skatował do nieprzytomności na dole, pod dolną kruchtą tego zrujnowanego kościoła na Łazienkowskiej. Natomiast nazajutrz rano znaleziono go, równiutko ułożonego, na stopniach świątyni. Kto go załatwił na dole, a potem wyniósł dwa piętra w górę po akrobatycznych ruinach i złożył pieczołowicie na ulicy — tego nie wie. Mało — boi się o tym mówić. Jego twarz, cała w strupach, sińcach, plastrach, niebieskosina, kurczy się na samo wspomnienie tego zajścia. Ściskało mnie w dołku, gdy patrzałem na tę maskę, były na niej jeszcze widoczne ślady obcasów, mimo że upłynął już ponad tydzień. Jego ruchy, wie pan, ta cała apaszowsko — knajacka gestykulacja gaśnie w oczach na wspomnienie tamtych chwil i facet staje się naraz podobny do wychowanka dobroczynnej ochronki w szarym fartuszku. Wreszcie, na zakończenie, powiedział mi: „Przyjacielu, imię moje miało do niedawna mocne znaczenie tu, na bliskim Czerniakowie. Dźwięczały w nim noże i szkło butelek z czerwoną kartką, napaści i rabunki, krwawe nocne rozprawy i głuche odgłosy rozbijanych kamieniami czaszek. I inne jeszcze sprawy, o których pragnę zapomnieć. Ja i moi chłopcy byliśmy w stanie rozpędzić na cztery wiatry lokalne zawody zapaśnicze i obezwładnić jednego z najpotężniejszych w Warszawie atletów, tak że był zdany na naszą łaskę i niełaskę. Nie wiedziałem, co to strach. To wszystko skończyło się teraz bezpowrotnie. Już nigdy nie wyjdę ciemną nocą w rozłogi czerniakowskiego portu, na szlak ulic Mącznej i Zagórnej, pod drewniane, źle oświetlone płoty. Przedwczoraj przyjąłem pracę w warsztacie wikliniarskim i mam cichą nadzieję spędzić najbliższe parę lat na małym krzesełku, wyplatając kobiałki. Pytasz, co później?… Kto wie, może uda mi się wstąpić na kursa stenografii, lecz są to plany dalekie i śmiałe, wymagające energii, której mi zbrakło. Nie pożądam już niczego prócz spokoju. Przyjacielu, posłuchaj, powiem ci coś, co zdobyłem jako najcenniejszą prawdę mego młodego życia: pamiętaj — nie ma silnych! Każdy znajdzie w końcu lepszego od siebie. Ja znalazłem i wysiadam. Mam dosyć.”