Dziarski posuwał się wolno wzdłuż gablot. Był sam. Kolanko zbliżył się nieznacznie. — Interesujące — rzekł jakby do siebie, stając w sąsiedztwie. Dziarski spojrzał nań przychylnie. Takie spojrzenie obowiązuje hodowców jamników, wędkarzy, numizmatyków, miłośników muzyki gregoriańskiej, zbieraczy skarabeuszów, kolekcjonerów motyli, filatelistów czy wielbicieli gołębi, gdy przebywają we własnym gronie. — Ma pan na myśli tę serię okolicznościowych kasowników? — spytał. — Tak — rzekł Kolanko z mocą. — Co za imponujące kasowniki! — Dziarski spojrzał nań uważniej i Kolanko poczuł, że traci grunt. — Jestem początkującym filatelistą — rzekł niepewnie. „Nie jest żadnym filatelistą.” — pomyślał Dziarski, usiłując grzecznie go wyminąć, — Najmocniej pana przepraszam — rzekł Kolanko, powstrzymując go spojrzeniem. — Pragnąłbym spytać pana o coś z dziedziny ząbkowania. — Słucham — uśmiechnął się Dziarski. — Co pana interesuje? — Widzi pan, mam w domu znaczek Nowej Gwinei — improwizował Kolanko — i niepokoi mnie, czy jest on aby właściwie ząbkowany. — Czy ma on ząbkowanie liniowe, grzebieniowe, skrzynkowe, ramkowe czy krzyżowe? — spytał z powagą Dziarski. — Poddaję się — jęknął Kolanko. — Mam dosyć. — Dziarski uśmiechnął się uprzejmie, skłonił się lekko i przyłączył do jednej z dyskutujących grup. Za chwilę zaczął się żegnać. Kolanko zszedł za nim na dół. Dziarski przeszedł salkę i wyszedł na ulicę. Kolanko ruszył za nim. Na środku Rynku zrównał z nim krok.
— Pan wybaczy, że go niepokoję. — zaczął.
Dziarski spojrzał nań bystro. Było to zupełnie inne spojrzenie niż na wystawie.
— Słucham pana.
— Pragnąłbym z panem porozmawiać, panie poruczniku.
W twarzy Dziarskiego nie drgnął ani jeden muskuł.
— Prasa to potęga. — rzekł powoli Dziarski i Kolanko zrozumiał, że trafił na człowieka ulepionego z takiej gliny, jak on sam.
— Skoro powiedzieliśmy już sobie tyle — zaczął Kolanko z uprzejmym uśmiechem — tedy nie widzę powodu, by nie rozpocząć rozmowy nacechowanej wzajemnym szacunkiem.
Szli przez parę minut w milczeniu ulicą Piwną. Po czym Kolanko rzekł:
— Nie powinienem pytać, lecz korci mnie niewymownie.
— Słucham pana.
— Przyznaję się do pierwszej porażki — rzekł uważnie Kolanko. — Skąd pan wiedział o tym, że jestem dziennikarzem?
— Wybrałem tylko najlepszą dla pana ewentualność — powiedział obojętnie Dziarski. — Gdybym wybrał inną, musiałbym konsekwentnie rozprawić się z panem.
— W porządku. Stan zbrojnego pogotowia jest świetnym początkiem przyjaźni.
Wkroczyli na Krakowskie Przedmieście.
— Czy musimy wstąpić do kawiarni? — spytał oschle Dziarski.
— Myślę, że nie da się tego uniknąć. Znam taką w pobliżu, gdzie jest pusto o tej porze i zacisznie.
— Czy są takie w śródmieściu?
— Jest jedna.
Przeszli na drugą stronę ulicy i Kolanko zatrzymał się przed narożnym wejściem do „Bristolu” przy Karowej.
— O tej porze — rzekł Dziarski — nie znajdziemy na górze miejsca.
— A jednak zorientowany — uśmiechnął się złośliwie Kolanko. — Ale nie wie pan zapewne, panie poruczniku, że otwarta została tu nowa sala, na dole.
Weszli do hallu, a potem na prawo, po paru stopniach w dół. Oczom Dziarskiego ukazała się długa, raczej wąska sala z ogromnym, oprawnym w pompatycznie złoconą ramę zwierciadłem w głębi. Stały tu czarno politurowane krzesełka i kanapki wyściełane tłoczonym, malinowym pluszem” i stoliki o niby — marmurowych blatach. Ściany miały kolor kawy z mlekiem lub bawarki, sufit z motywem złoconych, jodłowych szyszek w fryzie sformowany był jak w pawilonach wielkich wystaw międzynarodowych z końca ubiegłego stulecia; wrażenie to podkreślały trzy żyrandole, składające się jakby z lamp gazowych na złoconych prętach z pseudokryształowymi wisiorami wokół ośmiu mlecznych kul. Na ścianach wisiały poetyczne ilustracje słynnego Uniechowskiego.
— Ładnie tu — powiedział z uśmiechem Dziarski, siadając na malinowym pluszu pod ścianą i bawiąc się metalowym, szampańskim kielichem na serwetki — i luźno.
— Cieszy mnie, że się tu panu podoba — rzekł Kolanko. — Nie wszyscy potrafią docenić kojący spokój tego wnętrza. Zwłaszcza młodzież. Ale my, ludzie dojrzali, znamy jego wartość.
Rzeczywiście — było tu pustawo i zacisznie. Kilku starszych jegomości gwarzyło w głębi, ponad paru stolikami sterczały kije z gazetami. Gdzieniegdzie widniały twarze w binoklach lub srebrne fryzury starszych niewiast. Przy sąsiednim stoliku, obłożonym czasopismami, siedział ktoś, całkowicie otulony szeroko rozpostartą płachtą „Życia Warszawy”.
— Co dla panów? — spytała podchodząc różowa i pyzata kelnerka w białym fartuszku i czepeczku.
— Dla mnie wiedeński sernik, kawa i woda sodowa — rzekł Kolanko. — Ten lokal pachnie pysznym, wiedeńskim sernikiem, zupełnie jak u Sachera — uśmiechnął się ponownie Dziarski. — Jest pan, jak widać, wielbicielem stylizacji — dodał i zamówił pół czarnej. — Czym mogę panu służyć, panie redaktorze? — spytał, powracając do tonu chłodnej, ostrożnej uprzejmości.
Kolanko bębnił chwilę palcami w blat stolika. Po czym rzekł:
— Moje nazwisko brzmi Kolanko. Edwin Kolanko.
— Domyślałem się tego. Od dawna pragnę poznać pana.
— Cieszę się bardzo. Tym bardziej iż zamierzam zaproponować panu sojusz.
— W czym może być przydatny skromny oficer milicji słynnemu dziennikarzowi? Czuję się mocno pochlebiony, lecz boję się, czy zaszczyt takiej propozycji nie spada na mnie przez jakieś nieporozumienie.
— Nie — powiedział spokojnie Kolanko. — Wiem o tym na pewno, że nie.
Oczy Dziarskiego stały się ostre i odpychające. Zrozumiał, że trafił na człowieka ulepionego z tej samej gliny, co on.
— Dobrze — rzekł. — Nie mówmy o tym.
— Wykluczone — powiedział stanowczo Kolanko. — Musimy o tym mówić i będziemy o tym mówić. Chyba że wstanie pan i opuści bez słowa ten lokal. Ale to — Kolanko uśmiechnął się — byłoby raczej niegrzeczne.
Kij z „Życiem Warszawy” przy sąsiednim stoliku drgnął i odsunął się nieznacznie. Jeśli tkwił na nim człowiek, to człowiek ten usiłował w tej chwili gorączkowo, acz niewidocznie, przysunąć się jak najbliżej ku Dziarskiemu i Kolance.
— Czy pan wie, panie redaktorze — uśmiechnął się z kolei mile Dziarski — że ton, w jakim pan ze mną rozmawia, może stać się dla pana źródłem pewnych przykrości?