Zły

— Ma pan rację — rzekł szczerze Kolanko. — Proszę mi więc doradzić, w jaki sposób mam leczyć mój niepokój.

— Doradzę panu — odparł poważnie Dziarski. — Proszę się zająć jakąś konkretną sprawą. Na przykład nielegalnym handlem biletami na imprezy widowiskowe. Jestem bardzo ciekaw dziennikarskiego zdania w tej materii i zdobyczy dziennikarskich poszukiwań.

— Dobrze — rzekł Kolanko. — Będę to traktował jako początek naszego przymierza.

— Za dużo powiedziane — poprawił Dziarski chłodno — raczej naszych rozmów.

Kolanko skłonił się i ruszył w stronę Nowego Światu. Dziarski zawrócił, uczynił kilka kroków i skręcił w portal hotelu „Bristol”, gdzie przystanął za węgłem. Z kawiarni wyszła niewielka postać w meloniku, z parasolem w ręku. Melonik obrócił się w różnych kierunkach, wreszcie zatrzymał się na widok szerokich pleców dochodzącego do Królewskiej Kolanki, po czym jego właściciel ruszył, postukując lekko parasolem, w tym samym kierunku. Porucznik MicHal Dziarski uśmiechnął się do siebie i włożywszy ręce w kieszenie płaszcza udał się spacerowym krokiem w stronę gmachu Komendy Stołecznej MO.

3

Pokój był duży, jasny, widny i nic nie różniłoby go od innych pokojów biurowych, gdyby nie dzieła sztuki. Gipsowe odlewy antycznych torsów stały obok kosza do śmieci, głowa Gorgony zastępowała wieszak, brodaty Zeus dumał, wpatrzony w rozżarzone pręciki elektrycznego piecyka. Ściany pełne były obrazów najrozmaitszych szkół, stylów, rozmiarów i treści. Tuż obok plakatu o normach SPO wisiała Czachórskiego „Dama w sukni lila”, sponad spisu kancelaryjnego inwentarza łypał przyjaźnie „Szewc” Tadeusza Makowskiego.

Marta nie mogła oderwać odeń wzroku. „Nie będę mogła pracować, póki tu będzie wisiał” — pomyślała z pobłażliwą niechęcią, usiłując raz jeszcze podsumować kolumnę cyfr. W ciągu ostatnich paru dni nawiązała się nić jakiejś intymności między nią a tym obrazem. „Gdyby nie Czachórski, byłabym zgubiona”, — myślała, odrywając się na dobre od pracy. Fioletowoliliowa tonacja obrazu Czachórskiego tchnęła uprzejmą sztywnością: „Dama w sukni lila” była śliczna, smukła, urzekająca urodą i welurowym bogactwem tła: wazony, kwiaty, konsole, ciężkie kotary. I to wszystko. Zaś „Szewc” wdzierał się w życie osobiste. „W gruncie rzeczy jest mi bliski jak przyjaciel czy krewny” — myślała Marta, tonąc wzrokiem w odcieniach szarości — od brudnawego brązu do delikatnych, perłowych smug. Był to w istocie tak zwany sabotier, wokół jego krasnoludkowej postaci ciągnęły się girlandy drewnianych sabotów, saboty radosne i nieszczęśliwe, pochmurne i rozśpiewane, gadatliwe i mrukliwe. „Szewc” łypał swym jedynym okiem z obrazu i miał w sobie coś z Dyla Sowizdrzała, coś z świętego Mikołaja, a także z mnóstwa zwykłych znajomych Marty. „Boję się — uśmiechnęła się w duchu Marta — że on wszystko o mnie wie”.

Na biurku zadźwięczał telefon. Siedząca naprzeciw Marty nieładna dziewczyna w okularach podniosła słuchawkę. — Halo? — powiedziała, po czym rzekła obojętnie: — To do ciebie, Marta.

— Marta ujęła słuchawkę.

— Majewska. Słucham.

— Tu Halski. Dzień dobry.

— Dzień dobry — rzekła Marta. „Szewc” uśmiechnął się do niej wyraźnie a figlarnie. W pokoju zrobiło się jaśniej.

— Panno Marto, nieszczęście. Tak się cieszyłem na dzisiejsze popołudnie. Po tylu, tylu dniach, nareszcie. Nareszcie się pani zgodziła i.

— No; oczywiście. Inna randka, hę? Ach, wy źli chłopcy. — Marta mówiła lekko, starając się zabarwić głos kpiną. „Szewc” zachmurzył się, nie ulegało wątpliwości, że posmutniał, jednocześnie zaś przymrużył swe oko, jakby mówił: „Po co udajesz, że ci to nie sprawia różnicy?”

— Jak pani może, przewrotna kobieto!.. Dyżur. Wie pani, dyżur, nieodwołalny, nie dający się przesunąć. Większość kolegów chorych na grypę.

— Nic nie szkodzi. Powetujemy sobie innym razem.

— Kiedy?

— Proszę zatelefonować. Zna pan już dobrze numer.

„Szewc” podnosił się już nieomal ze swego zydelka. „Głupia! — mówił swym jednym okiem — sama będziesz żałować tego nagłego chłodu i rezerwy. Później, za godzinę, nazajutrz”.

— Dlaczego nie możemy się od razu umówić, Marto? Proszę coś zaproponować. Stawię się o każdej dacie, porze i godzinie w drugiej połowie tygodnia. To dzisiaj było nieoczekiwane, ja strasznie przepraszam, ale nie mogę, niestety, inaczej, proszę mnie zrozumieć.

— Proszę zatelefonować, panie doktorze, dobrze? Jest mi trudno w tej chwili. — w głosie Marty trzepotało wahanie.

— Doskonale — rzekł Halski. — Zatelefonuję jutro. Jak się czuje mama?

— Dziękuję. Nie najgorzej. Ma dobrą opiekę.

— No. to cieszę się bardzo. A więc zbędne są najnowsze zdobycze medycyny w zakresie dolegliwości wątroby. Trudno. a raczej cieszę się niezmiernie.

— Mocno zobowiązana za pamięć, panie doktorze. I. czekam telefonu.

„Szewc” jakby odetchnął z ulgą. „Trochę lepiej” — skinął głową Marcie.

— Świetnie — powiedział Halski — zatem do jutra. Marta odłożyła słuchawkę i pokazała język „Szewcowi”.

Zbliżała się czwarta. Marta umyła ręce, poprawiła wargi i włosy, wyjęła z kieszeni płaszcza siatkę na zakupy. — Nic z tego dzisiaj? — spytała brzydka dziewczyna w okularach, w głosie jej była starannie skrywana złośliwość. — Znakomicie się składa — rzekła Marta. — Jestem dziś strasznie zajęta, a nie wypadało odmówić. Ten młody lekarz był dla mnie bardzo uprzejmy.

Na ulicy było zimno, pochmurnie, nieprzyjemnie. Przed wejściem do Muzeum siedział na kamiennej balustradzie Zenon. — Wiesz, Majka, byłem w mieście w sprawie sekcji — powiedział, całując ją w rękę. — Pomyślałem, że może zaczekam na ciebie. — Świetna myśl — rzekła Marta. — Właśnie zastanawiałam się, co się z tobą dzieje? — Wiesz, nie chciałbym ci przeszkadzać, nie umawialiśmy się. — Skądże znowu — rzekła Marta. — Cieszę się, że jesteś. Zostaniesz u nas na kolacji, dobrze? — Dobrze — ucieszył się Zenon. — Wydawało mi się, że będziesz dziś zajęta. — Skąd ci to przyszło do głowy? — Nie wiem. Tak mi się wydawało. — Coś nie w porządku z twymi przeczuciami, Zen. Źle funkcjonują. Cieszę się, żeś przyszedł. Właściwie. czekałam na ciebie..: — Doprawdy? — rzekł Zenon z ulgą. — Nie wiem, dlaczego mi się tak wydawało. Wiesz, tyle spraw w klubie, w sekcji, na Akademii. Ale teraz wszystko w porządku, nie pojadę na Bielany. Wspaniale!

Ujął ją mocno, opiekuńczo pod ramię. „To koniec. — pomyślała Marta. — Trzeba to jakoś załatwić: Tylko że ja doprawdy nie wiem jak. Jakie to wszystko trudne i czego ja właściwie chcę?”

Po czym rozpoczęli wędrówkę po sklepach kolonialnych, dzieląc się uwagami na widok wędzonych sielaw i na temat przewagi sera ementaler nad serem tylżyckim.

Nie urodził się jeszcze na tym świecie architekt czy dekorator, który — budując kawiarnię — mógł powiedzieć z góry: „W tym lokalu będzie taka a taka publiczność i taki a taki nastrój. Tak sobie to pomyśleliśmy i tak musi być.” — Kawiarnia zostaje urządzona, umeblowana, wchodzą do niej pierwsi goście, a po jakimś czasie okazuje się, że atmosfera jej nie ma nic wspólnego z tym, co zamierzyli jej twórcy: oddana do publicznego użytku rozpoczyna żywot własny i nieprzewidziany; jej losy nie dają się z góry wyznaczyć. Przeznaczone do dyskretnego półmroku wnętrza stają się z czasem oschłe, zimne i odpychające jak poczekalnia w Instytucie Badań nad Trychinozą, zaś niezręczne, zbyt jasne i nieładne salki nabierają przytulności kojca dla niemowląt. Na tejże zasadzie bar kawowy „Pod Kurantami” na MDM-ie przeżywał od chwili swego powstania niejaki konflikt pomiędzy treścią a formą. W pierwszych latach odbudowy warszawskie kawiarnie powstawały spontanicznie, improwizatorsko, według antynaukowej teorii samorództwa, w parterowych, prowizorycznie odremontowanych pomieszczeniach, w zbombardowanych domach, mając częstokroć za naturalną dekorację i tło ruiny rozwalonych kamienic; były to kawiarnie zakurzone, hektyczne, ciasne, zatłoczone, w których marzyło się o helikopterze, na widok wolnego stolika. Od dwóch blisko stuleci Warszawa przywiązuje wielką wagę do kawiarń, toteż ci, którzy projektowali planową a gigantyczną jej odbudowę, nie mogli zapomnieć o tych tradycjach. Jedną z pierwszych zaprojektowanych, a nie zaimprowizowanych kawiarń był bar kawowy „Pod Kurantami”. Był to rzeczywiście bardzo piękny lokaclass="underline" gustowne draperie, solidne boazerie, farfurki i cenne talerze, ciężkie wytworne meble, kute w miedzi kinkiety, stary kurant nad wejściem, dębowe schody wewnętrzne i belkowany strop. Mimo woli nasuwał myśl, że w fotelach tych i przy tych stołach zasiądą ludzie poważni, rozważający w chwilach wolnych zagadnienia wzrostu wydajności pracy w kierowanych przez siebie przedsiębiorstwach i zakładach albo powtarzający solidne, oględne plotki o troskach rodzinnych profesorów Politechniki. Tymczasem stało się inaczej: na antresoli kawiarni ustawiono fortepian, przy fortepianie — usiadł młody człowiek o wyraźnej skłonności do synkopowanej muzyki, przy stołach pojawili się przedstawiciele warszawskiej cyganerii urzędniczej, w drzwiach wejściowych ukazywały się coraz częściej sylwetki młodzieńców w bardzo wąskich spodniach, w krótkich paletkach i na zagadkowo wysokich, gumowych podeszwach oraz dziewcząt w luźnych płaszczach o olbrzymich kołnierzach, przypominających odwrócone do tyłu, wielkie śliniaki. Za nimi zaś przywędrowali ludzie o zgoła trudnych do określenia źródłach dochodów.