Halski bywał tu rzadko. Dostrzegł płacącego pana i podnoszącą się z fotela panią i już niebawem wyciągnął długie nogi, oparł się z westchnieniem ulgi o wytłaczane oparcie, zapalił papierosa i zamówił kawę. „To zabawne — pomyślał — szykuję się na to spotkanie, jakbym miał osiemnaście lat”. Czuł się teraz jak po pierwszej zwycięskiej bitwie, na myśl, że Marta mogłaby przyjść, podczas gdy on nie miałby jeszcze stolika. Sponad połyskliwej czerni fortepianu uśmiecHała się doń znajoma twarz: Halski znał młodego pianistę. Byli razem w wojsku, gdzie zbliżyli się nieco, łączyła ich wspólna sympatia dla podkasanej muzy, bulwarowej piosenki, o której rozprawiali godzinami na twardych łóżkach i szorstkich kocach. Pianista mrugnął doń porozumiewawczo i zaczął grać: „Czekam cię.” Halski uśmiechnął się i pogroził mu zaciśniętą pięścią: — Aach, ty łobuzie!
O dwa stoliki dalej siedział mężczyzna, który związał na chwilę jego uwagę: był to mocno zbudowany pan o pięknej, ciemnej, trochę zbyt mięsistej twarzy. „A może nie przyjdzie?” — Halski poczuł cierpki uchwyt niepokoju koło serca. Spojrzał na zegarek, brakowało jeszcze pięciu minut do umówionej godziny. „Chłopcze — uśmiechnął się w duchu — zastanów się: ile lat już nie zadawałeś sobie takiego pytania? Zawsze przychodziły. A jeśli nie przychodziły, to oddycHaleś z ulgą, otrzepywałeś kurz z obuwia, umywałeś ręce i nakręcałeś nowy numer telefonu. Dziś też tak będzie, jeśli nie przyjdzie. Odetchniesz głęboko i przypomnisz sobie, że dobra książka czeka na ciebie w domu. A jutro Teresa ucieszy się bardzo, tak bardzo, jak nic cieszyła się już od przeszło dwóch tygodni”. Palce pianisty biegły po pasażach „Solitude”.
Weszła Marta i Halski wstał. Siedzący przy sąsiednich stolikach otaksowali ją szybko i ocena wypadła dodatnio: koneserzy zatrzymali na niej swą uwagę nieco dłużej, niż czyni się to zazwyczaj. Mocno zbudowany, elegancki pan przyjrzał jej się bystro, wręcz świdrująco, ale nie dłużej, niż pozwala na to dobre wychowanie i zdawkowa światowość w modnych kawiarniach. Pianista uczynił gest uniesionym i zgiętym łokciem, wyrażający podziw. Halski uśmiechnął się. Marta usiadła. Pianista rozpoczął rytmicznie „Herbatkę we dwoje”, co zbiegło się z podejściem do stolika kelnerki.
— Dlaczego się pan uśmiecha? — spytała Marta.
— Och, mnóstwo powodów — rzekł Halski — o których systematycznie pani opowiem.
Przede wszystkim uśmiechem tym pokrywam wewnętrzne odprężenie.
— Po jakichś cięższych troskach czy przeżyciach?
— Tak. Bałem się, że pani nie przyjdzie.
Marta zarumieniła się lekko i uśmiechnęła. Trudno było wiedzieć, co w tej deklaracji było z żartu, co z prowokacji, a co ze szczerego wyznania.
— Ale jestem, i może pan przestać.
— Skądże znowu. Fakt, że pani jest, stanowi nowe źródło uśmiechu, gdyż cieszę się z tego faktu.
— To to samo. Już się pan cieszył, że tu jestem.
— Błąd, młoda osobo. Uśmiech na pani widok ma źródło czysto fizyczne: pani osobę, a nie pani obecność. Proszę myśleć subtelniej, jak przystało doświadczonemu historykowi sztuki. Uśmiecham się teraz do pani wyglądu.
— Dziękuję. Myślałam, że obejdzie się bez niskich pochlebstw. Jedno rozczarowanie w życiu więcej. Gdzież — jest słynna godność osobista ludzi nauki?
— To nie są pochlebstwa. A może zresztą i są. Jestem pełen podziwu dla trafności, z jaką włożyła pani dzisiaj na siebie ten świetny, czarny sweter i moją ulubioną, kraciastą spódnicę. Uwielbiam szkocką kratę i takie białe, niby poważne kołnierzyki. I dlatego uśmiecham się.
Tym razem Marta zaczerwieniła się wyraźnie. Nie mogła ukryć zadowolenia, wobec tego zdecydowała się na napastliwość:
— Ciekawa jestem, gdzie kryją się źródła pańskiej zarozumiałości? Uniosła zadarty nosek jeszcze bardziej w górę, co miało znamionować pełne wyniosłości oburzenie. Halski pochylił głowę ze skruchą.
— Chciałem tylko wykazać pani, jak bardzo złożonym zjawiskiem może być jeden zwykły uśmiech.
— Niech pan nie rozpacza, panie doktorze — rzekła Marta łaskawie. — Przyznam się panu, że przepadam za takimi fularowymi krawatami w dyskretne a radosne wzorki, jaki ma pan właśnie na sobie. Ten krawat świadczy o pańskich tęsknotach i sympatiach. Sądzę więc, że możemy zawiesić broń zaczepną na kołku i wypalić fajkę pokoju.
To rzekłszy wyjęła z paczki mentolowego i Halski podał jej ognia. Pod belkowanym pułapem kawiarni rozsypywały się dźwięki melodii „Po słonecznej stronie ulicy”.
— Jak się czuje mama? — spytał Halski.
— Dziękuję. Mówiłam jej o panu. Mama jest gotowa na eksperymenty.
— Przecież tyle razy proponowałem swe usługi — rzekł cicho Halski.
— Musiałabym zaprosić pana do domu — szepnęła Marta, pochylając głowę nad stolikiem. Zabrzmiało to równie twardo, jak bezradnie.
— Rozumiem — rzekł Halski — to mogłoby sprawić komuś przykrość, może nawet kłopoty.
Marta spojrzała mu prosto w oczy. Spojrzenie miała szare, czyste, pełne ciepła. Halski uśmiechnął się.
— Powiem pani coś nowego, nieoczekiwanego, niezwykle oryginalnego, coś, czego nikt nigdy nikomu nie mówił: ma pani śliczne oczy.
— To nie jest fair, panie doktorze — rzekła Marta łagodnie. — Jako sportowiec nie powinien pan używać tego rodzaju chwytów.
— Nie jestem sportowcem. Kiedyś biegałem wprawdzie na osiemset metrów, lecz to należy do przeszłości. Wobec tego mam prawo do sportowej nielojalności, tym bardziej że jestem zapalonym kibicem, a kibice są zawsze nielojalni.