Marta czuła się świetnie, wszystko ją bawiło, najbardziej zaś barwny plakat, przyklejony do ściany w lustrzanym barze. Plakat głosił: „Dziewczęta! Wstępujcie ochotniczo do Służby Polsce?”
— Słusznie — rzekła Marta do Halskiego, wskazując na plakat. — Działać skutecznie to działać przez zaskoczenie. — Halski pocałował ją w policzek. — Czuję się, jakbym całował Anatola France’a — roześmiał się. — Masz w sobie coś z tego mądrego starca. — Bar był nabity ludźmi w sposób możliwy tylko o pierwszej w nocy w „Kameralnej”, ta specyfika sprawiła jednak, że znaleźli skrawek miejsca dla siebie. — Dobry wieczór, panie doktorze — rzekł grzecznie pan Anatol. — Czym mogę służyć? — Kawa dla pani — rzekł Halski. — Duża z miętą dla mnie. — Zdrowie jasnowłosego szczęścia! — zawołał zwracając się ku Marcie jakiś wysoki, kościsty i żylasty mężczyzna około pięćdziesiątki, o opalonej, pokrytej zmarszczkami twarzy. — Pan pozwoli? — spytał Halskiego. — Franek, nie wygłupiaj się. — rzekł bełkotliwie oparty o niego chłopak w drelichowej, rozchełstanej wiatrówce, zupełnie pijany. — Proszę się nie krępować — rzekł z uśmiechem Halski. — Za chwilę uczynię to samo. — Królowo — powiedział żylasty do mocno tlenionej barmanki — jedna wódka dla tego sympatycznego pana. Ja płacę. — Tleniona blondynka spojrzała nań nieufnie, lecz nalała. — Franek, nie wygłupiaj się. — wybełkotał chłopak w wiatrówce. Oparł spocone czoło o bark żylastego i czesał palcami zmierzwione włosy. Jacyś przepychający się faceci uderzali Halskiego w plecy, wołając: — Cześć! Czołem, Witold! Jak się masz?… — Halski wołał: — Cześć! — i — Czołem! — nie wiedząc dobrze, do kogo. — Wszystko nieprawda — pochylił się konfidencjonalnie ku niemu siedzący obok młody człowiek, zupełnie łysy i bez krawata. — Niech mi pan wierzy, wszystko nieprawda, ja panu to mówię. — Słusznie — powiedział Halski. — Wydaje mi się, że ma pan rację. — Pomarańcze! — wrzasnął żylasty. — Czy są pomarańcze? Pani pozwoli — rzekł do Marty — że złożę u jej stóp południowy owoc?… — Marta speszyła się nieco. — Chodźmy tańczyć — rzekła do Halskiego. Pan Anatol przysunął jej na talerzyku pomarańcze; żylasty facet zerwał się z krzesełka:. — Życzliwy jestem, Franciszek Życzliwy — przedstawił się Marcie i Halskiemu — ogrodnik, badylarz. Nie odmówi mi pani, nie obrazi mnie pani. To dobry gatunek. Palestyńskie. Znam się na tym. Badylarz jestem.
— Franek, nie wygłupiaj się. — błagał pijany chłopak.” — Teraz idziemy tańczyć — rzekł pojednawczo Halski. — Jak wrócimy, pani zje pomarańczę. — Wszystko nieprawda — zamruczał łysy, przechylając się niebezpiecznie na bok. — Proszę bardzo, proszę bardzo. — rzekł z nieudolnie maskowaną urazą żylasty. — Tu gardzą nami. „Więc pijmy wino, szwoleżerowie.” — zaśpiewał, wznosząc pełną stopkę wódki, i trącił chłopaka w wiatrówce: — Mietek, prosit! — Prosit! — wybełkotał Mietek, unosząc niepewnie kieliszek, i dodał: — Franek, nie wygłupiaj się!
Orkiestra rozpoczęła „Walczyka Warszawy”, parkiet wypełnił się rozedrganą masą ludzką, Marta i Halski wcisnęli się w środek. O tańczeniu nie było mowy, było to co najwyżej rytmiczne kołysanie się w miejscu wśród roześmianych, spoconych twarzy, przekrzywionych krawatów, rozrzuconych fryzur. Za to zabawa zbliżała się do punktu kulminacyjnego. Orkiestra, nie przestając grać, przeszła na melodię „Na prawo most, na lewo most” i wszyscy, czując przemożny przypływ lokalnego patriotyzmu, zaczęli śpiewać, nucić, krzyczeć. — Co za miasto! — westchnął Halski. — Uciążliwe, ale jakie kochane. — Cudownie. — szepnęła Martą, opierając rozgrzane czoło o policzek Halskiego. Orkiestra wpłynęła na melodię „Walca Franęois”, jakże znaną. Powiało warszawskim sentymentem, rozległy się szmery wzruszonych pocałunków w dłonie, a czasem w szyję pań. Halski i Marta przesuwali się koło orkiestry; basista, pianista i perkusista pozdrawiali wesoło Halskiego. — Witam doktora, padam do nóżek. — pochylił się nad Martą i Halskim basista o obliczu cwanego młynarza. — Wszystko pacjenci? — spytała z radością Marta.
— Poniekąd — uśmiechnął się Halski. — Takie warszawskie twarze. — „Wszystkie rybki śpią w jeziorze.” — zaśpiewał do mikrofonu basista, co przyjęte zostało na parkiecie entuzjastyczną owacją. — Warszawskie walce. — rozmarzyła się Marta. Orkiestra ucięła z temperamentem „Poszedł Marek.”, zaraz potem „Do wuja starca.”, a potem nagle przerwała. Pełne rozczarowania: — Ooo! — przeleciało przez tłum, potem były oklaski, a potem zaczęto się powoli rozchodzić. Gdy Marta i Halski ruszyli się z miejsca, na brzegu parkietu stał Zenon. — Jak się masz, Majka? — powiedział — bawimy się, co? — Jego ciemne oczy powleczone były lekką mgłą, ładne usta krzywiły się w niemożliwym do opanowania grymasie. Był pijany.
Orkiestra, zdopingowana przez upartych, zaczęła przytłumione, jakby nabrzmiałe namiętnością tango o nazwie „Jalousie”.
Marta spąsowiała, ale natychmiast opanowała się. — Właśnie — powiedziała. — Wieczór rozrywkowy. A co ty tu robisz, Zenon? Czyżbyście oblewali jakieś zwycięstwo? — Idziesz zaraz do domu? — spytał Zenon cicho. — Jeśli tak, to cię odprowadzę. — Pozwól — rzekła Marta, biorąc pod rękę Halskiego — pan doktor Halski, o którym ci opowiadałam.. A to. — zawaHała się chwilę — mój narzeczony. — Halski poczuł cierpką i zimną igiełkę koło serca. Przybladł trochę, lecz w tym oświetleniu nikt tego nie zauważył. — Bardzo mi przyjemnie poznać pana — rzekł z uśmiechem. Zenon podał mu rękę, w jego ciemnych oczach była wrogość. — Idziesz do domu? — rzekł do Marty. — To cię odprowadzę. — Przejdźmy do szatni — powiedziała Marta. — Tu stoimy w przejściu. — Skierowali się ku szatni, odprowadzeni bystrym wzrokiem Olimpii Szuwar. Tango „Jalousie”, rozbrzmiewające wokół smutnej sylwetki Halskiego, zaczynało mieć dla Olimpii całkiem określone znaczenie.
— Wiesz — rzekła w szatni Marta do Halskiego — raczej już pójdziemy. — Doskonale — rzekł Halski — tylko zapłacę. — Niech się pan nie trudzi, panie doktorze — rzekł Zenon — odprowadzę pannę Majewską. — Halski uśmiechnął się promiennie. — To nie jest w moim zwyczaju — rzekł — zostawiać kobiety same o wpół do drugiej w nocy. — Na krzepkiej, śniadej szyi Zenona zaczęła nabrzmiewać niebezpiecznie wydatna żyła. „Będę chyba musiał udzielić dziś sam sobie pomocy w nagłym wypadku. Cóż zrobić, i tak bywa” — pomyślał doktor Halski, patrząc bez strachu na wyższego o pół głowy hokeistę. — Witoldzie — powiedziała spokojnie Marta — możesz mnie bez obawy powierzyć Zenonowi. — Skoro sobie tego życzysz. — rzekł chłodno, lecz uprzejmie Halski. — W takim razie dziękuję za piękny wieczór. — Do widzenia — rzekła Marta — zatelefonuj, dobrze? Chodźmy — powiedziała do Zenona. Było coś w jej głosie i spojrzeniu, co sprawiło, że nagła radość skoczyła Halskiemu do gardła. „Biedny, ładny chłopcze — pomyślał z współczuciem — przegrałeś partię. Ta dziewczyna już nie jest twoja”. Marta i Zenon wyszli i radość zgasła tak nagle, jak się zjawiła. Halski wrócił na salę i usiadł na swym miejscu, w barze. — Gdzie jest kobieta — anioł? — spytał Franciszek Życzliwy; był już kompletnie pijany i wyglądał bardziej na ogrodnika niż przedtem. — Czy może mi pan pożyczyć sto złotych?… — pochylił się poufale i niepewnie nad Halskim. — Nie — rzekł Halski. — Nie mogę. — Papieroska? — zapytał łysy z drugiej strony, rozsypując niezręcznie przed Halskim paczkę wczasowych. — Wszystko nieprawdą, niech pan w nic nie wierzy. — dodał plącząc się w słowach. — Ma pan rację — rzekł Halski i zapalił papierosa. — Dwie wódki dla mnie i dla tego pana — powiedział Życzliwy, opierając się ciężko o kontuar. — Zapłacić, najpierw pieniądze — mruknął pan Anatol, nie nalewając. „Żadna asekuracja nie pomaga — rozmyślał trzeźwo Halski — przecież domyślałem się, że ma kogoś. Taka dziewczyna nie może być sama. Ale że narzeczony? Właściwie kłamała. Ukrywając, że ma narzeczonego, kłamała”. — Proszę się posunąć — usłyszał niski, przyjemny głos kobiecy obok siebie. Odwrócił się — na sąsiednim krzesełku siedziała Olimpia Szuwar. — Złotowłosy brzdąc — rzekła Olimpia z wyzywającą drwiną — został sam. Niedobra dziewczyna odeszła bez słowa. — Śmiała się z niego wyraźnie i była bardzo piękna w tej chwili. — My się skądś znamy — rzekł spokojnie Halski. — Z jakiegoś środka komunikacji. — Zgadza się — rzekła Olimpia. — Proszę mnie poprosić do tańca. — Orkiestra grała ciągle „Jalousie”. Gdy wchodzili na parkiet, Filip Merynos poczuł, że tango to ma dlań całkiem określone znaczenie. Orkiestra przeszła w rytm tanga „Gdybym miał skarby świata całego”. — Chcę z panem porozmawiać — powiedziała Olimpia obejmując Halskiego, gdy wstąpili na parkiet; w geście jej było tyle świadomej zaborczości, że Halski stracił na moment swą zwykłą, pogodną ironię. „Co za wspaniała kobieta” — pomyślał bezwiednie. — Stoję do pani dyspozycji — rzekł z obcą sobie, szablonową galanterią. — Czy jest pan odważny? — spytała z powagą Olimpia. — To zależy od okoliczności. — Okoliczności są mocno nie sprzyjające, ale jeśli jest pan odważny, to proszę zapłacić, wyjść i zaczekać na mnie na rogu Foksal i Nowego Światu. — Dobrze — rzekł Halski. Olimpia wtuliła się weń obiecująco, tak obiecująco, że Halski przestał na sekundę w ogóle myśleć. Jakby przypadkiem musnęła wargami jego policzek przy uchu; mógł to być, oczywiście, czysty przypadek, gdyż byli niemal jednego wzrostu. Halski odprowadził Olimpię do stolika i podziękował, notując w pamięci uprzejmy uśmiech pana o ciemnej twarzy i badawcze spojrzenie młodzieńca ze złamanym, bokserskim nosem. Wstąpił na górę do baru, zapłacił. — Maleńka prośba — posłyszał głos z boku; poprzez bezwładnego Życzliwego przechylał się ku Halskiemu mały, stary pan o kościstej, żółtej twarzy, w staromodnym kołnierzyku i tużurku. — Czy mógłbym pana prosić o ogień? — Proszę bardzo — rzekł Halski. — Proszę zatrzymać zapałki. — Ale pan już wychodzi, czyż nie? — Nic nie szkodzi, mam zapasowe pudełko — uśmiechnął się Halski uprzejmie. Po czym opuścił „Kameralną”.