Przesunął ramiona przez kratę i przyciągnął ją do siebie. Z siłą przywarł ustami do jej ust. Marta oddała pocałunek. Na policzkach czuła zimne żelazo kraty.
— Idź, Zen, do domu — rzekła odrywając się od niego po chwili — taka jestem zmęczona.
Wysunęła rękę przez kratę i pogładziła go bardzo tkliwie po policzku.
— Dobrze — powiedział Zenon. Nie wiedział już nic, w głowie miał chaos. — Zadzwonię jutro, kochana.
Odwrócił się i poszedł. Marta odprowadzała go chwilę wzrokiem. Wtedy z marcowych ciemności ulicy rozbłysły ku niej jarzące się białe oczy.
— Witold! — krzyknęła przeraźliwie, kryjąc ze zgrozą twarz w dłoniach. W panice wbiegła na schody.
— Witold. To moje imię — rzekł Halski szeptem.
Jeszcze pół minuty temu stał na rogu pustej ulicy. PodjecHała taksówka, uchyliły się szybko drzwiczki, Halski wsiadł i znalazł się w ciemnym pudełku auta, pachnącym perfumami Olimpii i benzyną. Czuł bliskość kobiety i zdziwiło go nieco, że pierwszym pytaniem, jakie padło w tej sytuacji, było krótkie i rzeczowe: — Jak panu na imię?
Jechali bardzo krótko, samochód zatrzymał się, Olimpia szybko wsunęła banknot szoferowi w rękę. Były to Aleje Jerozolimskie pomiędzy Marszałkowską a Kruczą, jeden z ostatnich w śródmieściu rezerwatów na wpół zrujnowanych przez wojnę kamienic i jedno z ostatnich centrów prywatnych sklepów, warsztatów, malutkich fabryczek, przedsiębiorstw, firm. Przez ostatnie dziesięć lat tętniło bujne życie w tych potrzaskanych, odrapanych, do połowy wypalonych, a potem odremontowanych naprędce domach; było to jednak życie chwili, życie bez przyszłości, ustępujące ciągle miejsca wielkiej, planowej odbudowie.
Weszli do bramy, Olimpia zadzwoniła, pociągając za sobą Halskiego w mrok wnęki. W ruchach jej była nerwowa ostrożność. Brama zawarła się za nimi z głośnym szczękiem, przeszli ciemne podwórze, Olimpia wyjęła futerał z kluczami z torebki i otworzyła drzwi w jednej z oficyn, na parterze. Halski wstąpił w zupełną ciemność. Usłyszał zgrzyt starannie zamykanych — za sobą drzwi, Olimpia zapaliła światło. Był to sklep. — Jesteśmy w domu — rzekła Olimpia z uśmiechem. — Proszę zaczekać tu chwilę. — Otworzyła drzwi w głębi, za którymi widniały prowadzące na piętro, wewnętrzne schody.
Halski rozglądał się ciekawie wokoło: było tu bardzo porządnie i czysto. Trudno było określić charakter sklepu — na półkach, wieszadłach, w szufladach lady i w przegródkach leżały i wisiały krawaty, lakier do paznokci, kosmetyki, jedwabie, wzorzyste chustki, przybory toaletowe, aceton, pończochy, paski, kolorowa włóczka i druty do robót ręcznych, pasta do obuwia, puderniczki. Uderzało jakby eksponowane zagraniczne pochodzenie niektórych przedmiotów, zewsząd widniały barwne, krzyczące etykietki, nalepki, wyraźny, reklamowy druk nazw: „Palmolive”. „Pond’s”, „Colgate”, „Kiwi”, „Bourjois-Geranium”, „Soir de Paris”, „Irresistible Lipstick”. Od drogich kosmetyków odbijał się tu wyraźnie dział sztuczności, tandetne klipsy i broszki z nylonu, metalowe, okrągłe puderniczki, imitacja kamei, jakieś chrabąszcze i motyle z tanich celuloz, czeska sztuczna biżuteria, krajowe liche świecidełka, spinki do kołnierzyków, klamry, spinacze do włosów. Ale najliczniej i najobficiej reprezentowany tu był specjalny rodzaj galanterii — całą ścianę zajmowały wyroby z mas plastycznych: plastykowe różnobarwne torebki damskie, nylonowe paski, wreszcie tak zwane kosmetyczki — w tysiącu kolorach, jaskrawe i pastelowe, z dodatkowymi kieszonkami na pieniądze i fotografie ukochanych.
Na schodach dały się słyszeć kroki i ukazała się Olimpia. Była odświeżona i przyczesana, lecz w tej samej czarnej, gładkiej sukni z białym kołnierzykiem a la Maria Stuart. — Proszę. — powiedziała z uśmiechem. Halski wszedł za nią po schodach do dużego i wysokiego pokoju, typowego dla starych warszawskich kamienic z początków stulecia. Stało tu mnóstwo sprzętów: ogromny, pokryty kolorowymi poduszkami tapczan, wielka czarna szafa, jakieś etażerki pełne bibelotów, drobiazgów, książek, czasopism, serwantka z porcelaną i szkłem. Na ścianach wisiały dwie martwe natury, stylizowany ryngraf, mierny obraz wyobrażający przedwojenne Stare Miasto i dobra reprodukcja „Szału” Podkowińskiego. Drzwi w głębi prowadziły widocznie do dalszych pomieszczeń. Na środku, na grubym, ciemnym dywanie stał szklany stolik na kółkach, na nim srebrna taca, pokryta kanapkami z sardynkami i serem.
Olimpia zgasiła górne światło i zapaliła lampę, której abażur oklejony był markami polskich i zagranicznych papierosów. — Proszę, niech pan usiądzie — powiedziała.
— Jest pan nastrojony kosmopolitycznie czy narodowo? — spytała Olimpia, podchodząc do biblioteki. Z otwartej do dołu przegrody wyjrzały główki butelek małego baru.
— Narodowo — odparł Halski. — Pięknie pani mieszka jak na warszawskie stosunki.
— Cóż z tego — rzekła Olimpia. — Dom jest przeznaczony do rozbiórki. Trzeba będzie zlikwidować to tutaj i sklep. A w Warszawie coraz, trudniej o ruiny do remontu — dla inicjatywy prywatnej — uśmiechnęła się.
Wyjęła butelkę soplicy. Droga starka zalśniła żółtym blaskiem.
— Kto to jest? — spytał Halski, podchodząc do dużego, szafkowego radia z adapterem. Stała na nim fotografia oprawna w sztucznie spatynowane ramy z brązu; taka sama imitacja starej śniedzi pokrywała ciężką popielniczkę i przybory do pisania na małym sekretarzyku. Halski wskazał mężczyznę w mundurze przedwojennych ułanów, o przystojnej, banalnej twarzy.
— To mój mąż — rzekła swobodnie Olimpia. Po czym sięgnęła po zdjęcie stojące na jednej z półek. — To też mój mąż — dodała, wręczając Halskiemu podobiznę szczupłego, rasowego pana o oczach i uśmiechu nałogowego pijaka.
— Zaraz — rzekł Halski. — Jak to jest z tymi mężami?
— Nie mam męża. Mam tylko wspomnienia po mężach. — Uniosła w górę kieliszek ze starką i powiedziała: — Zdrowie mych mężów, młody człowieku, zgoda? — Wypili.
— Nie rozumiem — rzekł Halski. — Może sprecyzuje pani swój stan cywilny. Nie chcę być natrętnym, lecz są to sprawy interesujące.
— Mój pierwszy mąż zapomniał o mnie w Anglii, gdzie znalazł się zaraz po wrześniu. Mój drugi mąż zapominał o mnie zbyt często tu, na miejscu. Trzeba mu było o tym przypominać i dlatego nie ma go już w moim życiu.
Nalała dwa kieliszki starki.
— Musiała być pani żenująco młoda, wychodząc za mąż.
Olimpia sięgnęła między książki, skąd wyjęła nową ramkę ze zdjęciem. Widniała na nim śliczna, delikatna twarzyczka dziewczęca o bławatnym spojrzeniu wielkich oczu.
— Osiemnaście lat, w trzydziestym piątym — powiedziała rzeczowo. — Pojechaliśmy w podróż poślubną na fiordy. Skol. — podniosła kieliszek do ust — tak się mówi w Norwegii, pijąc wódkę.
— Skol — powiedział Halski i wypił. Olimpia usiadła na poręczy fotela.
— Czy to już wszystko, jeśli chodzi o zdjęcia? — spytał Halski z leciutką ironią. — Może ma pani jakieś albumy, pamiątki z wakacji, znad morza, z gór!..
Olimpia uśmiechnęła się.
— Nie — powiedziała — nie mam nic. Ale pokażę panu jeszcze jedno zdjęcie, ważne zdjęcie, dla mnie najważniejsze.
Otworzyła szufladkę sekretarzyka, wyjęła fotografię i podała Halskiemu. Było to jej zdjęcie, prawdopodobnie z początków okupacji, sądząc po ubiorze; fotografia uliczna, na której młodsza o piętnaście lat Olimpia w krótkiej, modnej naówczas spódnicy i wysokim kapeluszu prezentowała pewny, zwycięski uśmiech i świetne, smukłe nogi.
— Ładne — rzekł Halski, nie wiedząc w gruncie rzeczy, co powiedzieć.