Nikt, prócz Genka Śmigły. Ale Geniek też był kozak i wiedział, że nic tu nie pomoże efektowne ryzykanctwo. „Jak tylko zobaczę milicjanta, zatrzymam wóz — myślał szybko i sprawnie. — Kiedy wreszcie będzie spokój w tym mieście?… Spokój, to nie znaczy, żeby warszawscy ludzie zmienili się od razu w aniołów, o nie, to byłoby nudne. Ale takie numery to trochę za dużo”.
Było już ciemno, paliły się lampy uliczne. Na odcinku od Pięknej do placu Trzech Krzyży nie było jednak milicjanta. „Pech — myślał Geniek — tych spod ambasad nie ma co wołać, nie wolno im schodzić z posterunków, chyba przy dużej i ważnej drace”. Za plecami Genka działy się rzeczy duże, to fakt, ale raczej nieważne.
Geniek przyhamował na przystanku przy Nowym Świecie i rozglądał się gorączkowo: w tym ożywionym punkcie należało wreszcie przejść do kontrakcji. Rozglądanie zostało przerwane wybuchem regularnej awantury. Ów gość w berecie postanowił widocznie opuścić autobus: właśnie opuszczał go tylnym wejściem, odtrąciwszy bezceremonialnie jakąś wsiadającą panią, gdy rozległ się krzyk. Wszyscy wyjrzeli przez okna po prawej stronie: facet w berecie, chłopak nic ułomek, barczysty i wysoki, stał tuż obok wejścia do autobusu, krzycząc jak chłopiec. Nad nim pochylał się ogromnego wzrostu i ogromnej tuszy człowiek, wykręcając mu ucho jak nieletniemu smarkaczowi. Musiał to być rzeczywiście gigantycznych rozmiarów mężczyzna, skoro pochylał się jeszcze w celu skarcenia wysokiego młodzieńca. Wszyscy w oknach przecierali oczy ze zdumienia i szyby z przyśpieszonych oddechów, niemniej obraz nie znikał: facet w berecie stał trzymany za ucho jak dziecko i krzyczał z bólu, zaś pochylony nad nim masyw mówił głośno: — Ach, ty niewychowany, niegrzeczny chłopcze! Jak można potrącić starszą damę, nie przeprosić, lecz jeszcze obrzucić ją brzydkimi wyrazami? Jak można? Będziesz tak jeszcze? — Po czym puścił ucho, pchnął leciutko faceta w berecie i wsiadł do autobusu. Leciutko pchnięty rąbnął o bliską w tym miejscu ścianę domu i za chwiał się na nogach. Geniek Śmigło ruszył ostrym zrywem z miejsca.
Olbrzymi pan, który właśnie płacił usłużnemu Skurczykowi, wypełnił sobą cały niemal tył wozu. Była to postać wspaniała, obfita, wielka i masywna, lecz nie posągowa. Wprawdzie wyczuwało się na nim spiżowe zwały mięśni na ramionach, plecach i piersiach, niemniej jednak lekko zaokrąglony przód jego płaszcza wskazywał na to, że pan ów nie tęskni do pomnikowej surowości, lecz raczej skłania się ku łagodnym urokom bytu, wśród których z tak nieporównanym wdziękiem żył ongiś pan Samuel Pickwick. Dwa szczegóły charakteryzowały specjalnie jego zewnętrzność: pielęgnowane, długie bokobrody i rozchylony kołnierzyk a la Słowacki, widoczny spod rozpiętego płaszcza. Te miękkie, pięknie obrysowane baczki, okalające oblicze dorodne, okrągłe i lśniące jak księżyc w pełni, marzycielskie oczy łagodnego szatyna oraz ów kołnierzyk zdradzały od razu naturę romantyczną, skłonną do cichych zamyśleń, prawości, uczuć tkliwych i szlachetnych. Wraz z jego wejściem sześć tonących w alkoholowej abnegacji postaci jakby otrzeźwiało momentalnie i rozpoczęło ciche między sobą szepty. Jeden z nich wysiadł przy rogu Ordynackiej, pięciu jecHalo dalej, zaś wzrok, jakim pięć par oczu obrzuciło potężne plecy siedzącego w środku wozu pana, nabrał specyficznej, czujnej wyrazistości.
Na rogu Królewskiej Skurczykowi wyszły oczy na wierzch ze zdumienia: do autobusu wsiadł facet w berecie wraz z tym, który wysiadł przy Ordynackiej. Zapłacili beż słowa i usiedli tuż za panem z baczkami, nieświadomym tego, co się z tyłu za nim dzieje, i jakby pogrążonym w zadumie. Skurczyk powędrował do przodu, oparł się o maskę wewnętrznie umieszczonego silnika i rzekł cicho do Genka: — Będzie draka. Uważaj, te kozaki. — W krótkich słowach poinformował Genka o sytuacji. — Jak oni to zrobili? — zdenerwował się Skurczyk. — Zwyczajnie — rzekł spokojnie Geniek. — Złapali taksówkę.
Przy placu Teatralnym wóz opustoszał. Na przodzie siedziało dwóch żołnierzy z dziewczynami, w środku — pan z bokobrodami, za nim — ten w berecie z jeszcze jednym, z tyłu wozu — zwarta grupa siedmiu milczących, skulonych facetów o postawionych kołnierzach, z rękami w kieszeniach. Skurczyk usiadł na swoim miejscu i zapalił nerwowo papierosa. „Jak będzie heca, to zamknę drzwi, nie ma rady” — pomyślał z determinacją. Geniek przesunął kieszonkowe lusterko, które położył pod kierownicą: widział w ten sposób wnętrze wozu za sobą. Żołnierze podszczypywali dziewczęta i rozmawiali z nimi cicho. Pan z bokobrodami marzycielsko drzemał. Autobus wjecHal na plac Grzybowki, minął go i zbliżał się do Ciepłej.
— W makówkę! — krzyknął nagle facet w berecie. — Na ryło! Ładuj, Maniek!..
W rękach jednego z siedmiu ludzi znalazł się nagle worek, który za drugi koniec uchwycił brudnawy blondyn. Błyskawicznym, zgodnym ruchem wpakowali worek na głowę pana z baczkami. Facet o wielkiej, czerwonej twarzy wskoczył na siedzenie i potężnym kopnięciem w omotaną workiem głowę zwalił go z siedzenia w wąskie przejście między ławkami. Wtedy rozległ się zgrzyt hamulców. Geniek Śmigło wyskoczył jak z procy, z wielkim francuskim kluczem w ręku i rzucił się do tyłu. Żołnierze poderwali się ze zbaraniałym wyrazem na twarzach, nie wiedząc, czy rzucić się w wir uderzeń i ciosów, czy trzymać wyrywające się dziewczyny, które krzyczały: — Nie! Ziutek! Nie, nie idź. Ziutek, uspokój się!.. Mirek! Błagam cię! — Siedmiu ludzi kopało, i wbijało obcasami leżącą postać w żelazną podłogę autobusu, z worka rozlegało się potężne, bolesne sapanie, masyw ogromnego ciała tkwił nieruchomo, oplatany wiązaniami ławek, ciasnotą, kopniakami, kłębowiskiem razów i nagłym, nieoczekiwanym bólem. Geniek wzniósł klucz do ciosu i przewrócił się na leżące ciało. Poczuł silne kopnięcie w kark i w oczy, zamroczyło go na chwilę. Jak przez mgłę usłyszał krzyk:
— Chodu!..
I resztą sił schwycił kogoś za nogę. Rozległ się trzask rozłamywanych tylnych drzwi, wparty z całej siły w okno Skurczyk zdawał się szeptać zbielałymi wargami: — Proszę. Proszę. — ściskając oburącz torbę z pieniędzmi. — Skurczyk! Trzymaj drzwi! — krzyknął po sekundzie Geniek, przytomniejąc. Jednym skokiem dopadł swego miejsca, zapuścił motor i wyprysnął w słabo oświetloną ulicę Twardą. W wozie nie było już nikogo, dziewczyny w czasie bójki siłą wyciągnęły oszołomionych żołnierzy. — Skurczyk! — krzyczał Geniek drżącym z wysiłku głosem — zamknij drzwi i nie wypuszczaj tego łobuza! — Skurczyk nie ruszał się z miejsca, blady ze strachu. Na stopień wejściowy wozu wskoczył jakiś ciemny, wątły kształt. Skurczyk zamiast krzyknąć, jak to w zwyczaju: — Panie! Do środka! Proszę za bilet. — ukrył twarz w dłoniach. Geniek leciał przez Twardą po kocich łbach, w brzęku dygocących szyb. Po lewej stronie karku czuł narastający ból. Facet w berecie usiłował podnieść się i wyrżnął głową o żelazną podstawę siedzenia, co go znów zamroczyło. Gdy po sekundzie gramolił się z ciasnego labiryntu wiązań i armatury wyposażenia wozu, poczuł na swej szyi ciężar złomu skalnego. Leżący jeszcze ciągle na podłodze skopany olbrzym niezdarnie zdzierał jedną ręką worek z półprzytomnej głowy; drugą trzymał faceta w berecie za gardło. „Jak zaciśnie. to koniec!” — przemknęło przez ogarnięty paraliżującą paniką mózg faceta w berecie. Chciał krzyknąć, lecz głos uwiązł mu w krtani. Ogromna ręka zwierała powoli palce. Oczy faceta w berecie wyszły z orbit, zaczął charczeć, żelazna, zapluta, zabłocona podłoga pulsowała mu w oczach wraz z krwią, autobus pędził z ogłuszającym, brzęczącym dygotem. „Szaleństwo!” — pomyślał Skurczyk z obłędnym strachem i zamknął oczy; nie był w stanie uczynić najmniejszego gestu. Zwierające się palce rozluźniły wolno uchwyt, z worka wyjrzała spuchnięta, mokra od krwi i potu twarz o oczach skrzywdzonego dziecka; zmierzwione bokobrody nadawały jej wyraz żałosny, godny politowania, niegroźny. Geniek wcisnął sprzęgło przed przystankiem na rogu Złotej i Żelaznej i — nagle puścił je szybko, naciskając desperacko gaz. Na przystanku w mdłym świetle latarni stało sześć osób w podniesionych kołnierzach, z rękami w kieszeniach, gotowych na wszystko. Kiedy autobus przewalił się obok nich z łoskotem, sześć postaci skoczyło jak jeden mąż w bok. Stała tam dorożka bagażowa — niewielki samochodzik z platformą z tyłu, który runął do przodu, gdy tylko ostatnia z sześciu postaci zawisła na poprzeczce platformy. Przy Dworcu Głównym sześć postaci z rękami w kieszeniach, opartych swobodnie i malowniczo o słupek przystanku, — czekało na autobus, plując spoza nastawionych kołnierzy wokoło. „Oblężenie — pomyślał Geniek. — Znajdujemy się w oblężonym autobusie. Będą się mścić, dranie. Żeby tylko Halina się o mnie nie niepokoiła”. Minął przystanek bez chwili wahania, mimo że stało tam kilku innych pasażerów, machających ku niemu rękami z wściekłą goryczą. Ból w karku promieniował na obojczyk, stał się bardzo ostry i dojmujący. „Coś mi uszkodzili — pomyślał z troską. — Nie mogę prowadzić”. I krzyknął — Skurczyk! Lecimy do zajezdni. — Skurczyk nie odpowiedział, dopiero po paru minutach powtórzył głośno: — Jedziemy do zajezdni! — Wiszący na tylnym stopniu ciemny kształt zdawał się być przywidzeniem, ostatecznie Skurczyk nie wiedział na pewno, czy ktoś stoi na stopniu, czy nie. Zresztą było mu już najzupełniej wszystko jedno.