Geniek wjecHal przez szerokie wloty w betonowym parkanie, zakręcił na szerokim rozjeździe, oświetlonym kołyszącymi się w górze na przewodach dziesiątkami silnych lamp, minął boksy do przetaczania ropy i smarów i podjecHal pod olbrzymi hangar o półkolistym, wypukłym dachu. Ciemność, ogrom i pustka hangaru sprawiały wrażenie przeraźliwe, zwłaszcza teraz, w nocy, w podmuchach wiatru i pod bezgwiezdnym stropem — nieba. Czuć było olejami i zimnem żelbetowej hali. Wielki i długi chausson wyglądał na tle tego hangaru jak włożona do dziecinnej szuflady zabawka. Wokół na asfalcie lśniły w blasku lamp tęczowe plamy rozlanej mieszanki benzynowej.
Skurczyk gdzieś znikł, zaś Geniek z Kompotem przeszli do nie otynkowanego budynku, w którym — w wielkiej sali o szerokich oknach — stały stoły i szafki personalne oraz rozlegały się dźwięki passodoble z radiowęzła. Było tu pusto: Śmigło wyjął ręcznik i mydło ze swej szafki i zaprowadził Kompota do umywalni. Sam poszedł do kancelarii, gdzie złożył dyspozytorowi ruchu sprawozdanie z zajścia i wziął skierowanie do lekarza. Ból w obojczyku stawał się coraz silniejszy i dokuczał mu bardzo. — Czy zawiadomić milicję? — zapytał odbierający raport kancelista. — Po co? — rzekł obojętnie Geniek. — W każdym razie dobrze pan zrobił, że zjecHal pan z kursu z tym naruszonym obojczykiem. Rozsądnie — pochwalił kancelista w szarym fartuchu.
Fryderyk Kompot czekał odświeżony. Wyszli razem z zajezdni. Gdy opuścili krąg licznych lamp znad rozjazdu, serce Genka zabiło żywiej. Ścisnął mocniej trzymany w ręku metr grubego kabla w twardej izolacji. „Teraz — pomyślał — coś będzie”. Nie omylił się. Po kilkunastu krokach wzdłuż drucianego, siatkowego ogrodzenia usłyszał przenikliwy gwizd. Śmigło i Kompot szli milcząc przed siebie, w kierunku świateł na Nowotki. Znów rozległ się krótki gwizd. Szli dalej raczej wolno, lecz pewnie, twardo, nieustępliwie w ciemność; jedynie lekko przyśpieszone oddechy ujawniały ściskające im serca napięcie. Wokół siebie raczej wyczuwali, niż dostrzegali obecność czających się ludzi. I nagle siedem cieni pojawiło się ze wszystkich stron i siedem postaci rzuciło się jak sprężone, czarne koty do środka. Geniek zamachnął się krótko kablem, posłyszał czyjeś stęknięcie i poczuł ustępującą pod owiniętym izolacją ołowiem kość. Kompot przeistoczył się błyskawicznie i nie do poznania: marzycielska miękkość ustąpiła w jego sylwetce flegmatycznej, nieodpartej sile równo pracującej maszyny; walczył cicho, sapiąc nieustępliwie, zaś każdy wstrząs jego korpusu kończył się czyimś jękiem z ciemności. Geniek zgiął się błyskawicznie do drugiego ciosu, gdy nagle poczuł rozdzierający ból miażdżonego ramienia. Resztką świadomości pomyślał: „Krzycz! Przy bramie jest uzbrojony wartownik!” Lecz było już za późno, głos jego zamarł w bolesnym jęku i Geniek stracił przytomność. Kompot poczuł, że Geniek pada. Zdwoił robotę ramion, usiłując go osłonić, gdy nagle mignęło mu przed oczami coś podłużnego: nim zdołał zrozumieć, wielka, nabita gwoździami deska, wyrwana z murarskiego oszalowania, spadła mu z wściekłą siłą na ramiona i kark. Poczuł straszliwy ból, przygiął się pod tym ciosem i pochwycił jeszcze kontur wzniesionej ponownie do uderzenia w górę deski. Osłonił głowę ramionami i czekał sekundę, czując z rozpaczą, że opuszczają go siły. Ale deska nie uderzyła ponownie.
Zataczając się jak otumaniony, odgiął ręce i rozejrzał się wokoło: obok niego na ziemi leżały trzy postacie — dwie rzęziły i chrypiały jak w konaniu, konwulsyjne drgawki jednej z nich wskazywały na stan ciężki. Kompot wzdrygnął się, zdjęty grozą: ci dwaj leżący o strzaskanych twarzach to rezultat jego potwornej, miażdżącej siły, o której Fryderyk Kompot wiedział, chociaż tak bardzo wiedzieć nie chciał. Trzecim był Eugeniusz Śmigło, leżący w brudzie i kurzu ulicznego bruku, w zakrwawionym szaliku na szyi, w zgniecionej czapce, z dziwacznie, nienaturalnie wykręconym lewym ramieniem. Fryderyk Kompot pochylił się nad nim i wziął go jak dziecko na ręce. Wyprostował się i teraz dopiero zrozumiał, że walka toczy się nadal, tylko dalej, gdzieś w ciemnościach ceglanej pustyni, rozciągającej się wokoło. Kto z kim teraz się bije — tego nie mógł pojąć, ale rozdzierające krzyki z ciemności, przekleństwa i jęki, nabrzmiałe śmiertelnym strachem, nie mogły pozostawiać żadnych wątpliwości co do tego, jak doniosłe i ponure rzeczy dzieją się tuż obok. Fryderyk Kompot ruszył przed siebie z Genkiem na rękach; głowa Genka leciała w dół. Kompot zataczał się z wysiłku, wyczerpania, bólu. Zapadał się w ceglane bruzdy, wykręcał boleśnie zmaltretowane kostki u nóg, brnął w szutrowe, nie kończące się usypiska, w grząski, kaleczący, ostry ceglany miał — ta brudna Sahara wydawała się nie mieć końca. Tuż przed nim zamajaczył zarys drewnianego baraku dróżnika bocznicy kolejowej. Kompot otworzył kopnięciem drzwi, wniósł Genka do środka i położył na biurowym stole. Wtedy usłyszał to, co się działo za ścianą baraku.
Za ścianą baraku trwało zmaganie się na śmierć i życie. To już nie była bójka i Kompot sam nie wiedział, dlaczego ogarnęło go naraz zimne, dławiące przerażenie. Złapał się za potłuczoną głowę i stał bez ruchu, zdjęty paraliżującą grozą. Tam, za drewnianą ścianą baraku, dokonywały się rzeczy ostateczne. Czyjś głos zawodził rozdzierająco, z przydechem śmiertelnie ugodzonego człowieka: — O, Jezu. O, Jezu. O, rany. O, rany. — Ach, ty!.. — rozległ się drugi, świszczący z wysiłku głos. I trzeci głos, pełen wściekłego strachu: — Mutrami go, Maniek!.. Mutrami!.. Tam leżą!.. Śruby. Mutry. — Po drewnianej ścianie baraku załomotał grad miotanego z dziką siłą żelaza. Kompot rzucił się, chcąc wyskoczyć z baraku. W ostatniej chwili schwycił się w ostatecznej grozie za gardło: — Nie! Nie! — wybełkotał — to szaleństwo! Teraz. To pewna śmierć! — Poczuł rękę strachu, ściskającą mu serce, żelazne śruby czy mutry bębniły obłąkańczo po drewnianej ścianie baraku jak kulomiotowe pociski. Po czym rozległ się straszliwy krzyk, który mógł już być tylko wyciem dorzynanego człowieka lub zwierzęcia. Kompot ukrył twarz w dłoniach i przestał rozumieć, co się działo i co się dzieje. Nie dotarła doń nawet potworna cisza, którą ucięła owo wycie jak nożem i rozeszła się wokoło jak kręgi uderzonej kamieniem powierzchni stawu.
Ocknął się na skrzyp otwieranych wolno drzwi. Skoczył do tyłu i złapał za krzesło, które zafurkotało w jego ręku jak papier.
— Przepraszam — rozległ się cichy, dźwięczny, choć surowy głos spoza drzwi. — Chciałem spytać, czy panowie nie potrzebują jakiejś pomocy?
— Kto pan jest? — rzekł zduszonym głosem Fryderyk Kompot.
— Przyjaciel — odezwał się głos spoza drzwi. — Przychodzę, aby pomóc.
Kompot opuścił krzesło i do ciemnej izby wszedł ktoś, o kim Kompot nie mógłby niczego dokładnie powiedzieć. Może był to wynik przedenerwowania, silnych emocji, a może obrażeń ciała i bólu wyniesionego ze starcia, dość, że Kompot doprawdy nie wiedział ani nie widział, kto wszedł do izby, aczkolwiek wiedział na pewno, że ktoś wszedł. Ów ktoś pochylił się nad Śmigłą, po chwili znalazł gdzieś wiadro z wodą, wyjął chustkę z kieszeni i zaczął cucić Genka. Geniek uniósł powieki i ujrzał przed sobą jasne, płonące, niemal białe oczy. Nie przeraził się jednak, gdyż oczy te patrzyły poważnie, z troską. Kompot usiadł ciężko na krześle.
— Co się właściwie stało? — spytał półprzytomnie.
— Nic takiego — rzekł nieznajomy. — Siedmiu ludzi spoczywa pomiędzy ulicą Inflancką a tym barakiem. Niektórzy są ciężko ranni. Poranili się wzajemnie mutrami do przykręcania szyn kolejowych, które leżą tu w dużej obfitości w otwartych skrzyniach koło baraku.