...Я спытала ў цябе тады, не хаваючы свайго захаплення:
— Ты несмяротны?
— Я проста ў кожным часе пражываю нанова жыццё, — прагучаў нечакана звычайны адказ.
— І колькі жыццяў ты пражыў?
— Шмат, — неяк сумна і ціха прамовіў. — Ды аніводнага — да канца.
— Чаму? Ты не народзішся ў новым часе, калі памрэш?
І чую твой бесклапотны смех, як быццам і не было ані кроплі смутку. Мне хочацца раззлавацца. Я ж пытаюся пра такія сур’ёзныя справы. А ты гэта бачыш і смяешся яшчэ весялей. Мовіш проста:
— Мне так лёгка з табою.
— Ты не адказаў.
— Няма чаго адказваць. Душа чалавечая, калі хоча вярнуцца назад, то абавязкова вяртаецца. З іншым лёсам. Але я не з такіх, — зноў смутак у тваім голасе. Смутак і шкадаванне. — Зусім не з такіх. Я ўчыніў тое, пра што думаю ўсе часы кожнага жыцця. Вяртаюся, каб змяніцца і змяніць.
— З іншым лёсам? З новым? А цяжка вярнуцца да былога?
— Лёгка вярнуцца. Цяжка — змяніць. Можна спрабаваць. Спрабаваць зноў. І зноў. Ды незаўважна страціць лёс новы.
— Страшна.
— Сапраўды страшна. Я не прашу цябе абяцаць не ісці праз час. Але ўсё ж абяцай мне, што аніколі не станеш шукаць свайго былога лёсу.
І тады я табе абяцала. А цяпер думаю толькі пра тое, што павінна ўбачыць, як спраўдзіцца легенда. Можа, я анічога і не змяніла. Ты ж казаў, што цяжка — змяніць. Але не хачу зрабіць горш, чым было. Толькі не я, лесавічка з сіняга лесу. Толькі не тут, у мінулым, пра якое чула адно з легенд. Толькі не цяпер.
І, нібы мала пакутлівага роздуму і ваганняў, з самых нетраў адвечнай пушчы выходзіць мне насустрач невядомы. Ясны, што белы дзень, прыгожы. Пытаецца проста, зусім як ты, спадарожнік часу:
— Адкуль ты, дзівосная лесавічка?
Хацела сказаць, што ніякая не лесавічка, што не была і не буду ёю аніколі, але мовіла:
— З цёмнай пушчы. Няма межаў лясному валадарству. Усе лясы — мой дом.
Зрабіў выгляд, што паверыў. І ад таго мне чамусьці захацелася ўсміхнуцца.
— А ты сапраўдная лесавічка?
— Можа, і сапраўдная.
— І чараваць умееш?
— Можа, і ўмею.
— І прадказваць умееш?
— Што прадказваць? Навошта?
— Вось ты і адкрыла сябе, вяшчунніца. Прызналася, не хацеўшы гэтага.
— І што табе з таго?
— Дапамогі тваёй прашу. Толькі ты мне дапамагчы і можаш.
Ужо адчуўшы, якое няпростае гэта спатканне, усё адно здзівілася:
— Чым жа я табе магу дапамагчы?
— Прадкажы мой лёс, — спакойна папрасіў невядомы. — Я ведаю, што ты гэта можаш. Прадкажы.
Зірнуў у вочы і болей не слухаў мяне. Ані пра тое, што нікому лёс ягоны яшчэ не прадказвала, ані пра тое, што ведаць свой лёс — гэта як пракляцце. Навошта табе быць праклятым? Чаму не хочаш жыць, як усе? А ты зацяўся і казаў, што ўжо пракляты ад самага свайго нараджэння, што не церпіць цябе родны бацька, што скоса глядзяць самыя простыя. І толькі адзін стары чарадзей абяцаў табе, што сустрэнеш аднойчы невядомую лесавічку, якая змовіць твой лёс.
— І чаму ты пэўны, што яна — гэта я?
— А я няпэўны. Я проста спадзяюся. Скажы. Чаго табе варта.
Зірну ў жывое люстэрка. Чаго мне варта. Ды не пакажа яно таго, чаго не зможа. Чуеш, добрае, чароўнае? «Глядзі, лесавічка, з сіняга лесу, глядзі». І паказала і мне, і яму... як радасна пяюць званы над горадам, як шчыра ўсміхаюцца нам людзі. Шмат людзей. А мы трымаемся за рукі. Мы разам. Мне падаецца, што не можа ўтрымаць люстэрка светлыні. Мы — у цэлым свеце. «Глядзі, лесавічка, гэта ваш лёс. Навошта ты яго хацела ўведаць раней часу. Навошта.»
Папракае мяне чароўнае люстэрка, нямее сэрца. А ты кажаш, што ўсё так і будзе, што ты ўсё зробіш, каб так было, адно трэба нам на кароткі час расстацца. Кажаш, што хутка вернешся. А я і не баюся. Чаго мне баяцца? Што непатрэбныя паклікала чары? Што страціла свой новы лёс? Як жа змагу табе пра гэта сказаць. Як жа ты зможаш мне паверыць. Я так і не спытала твайго імя. Скажы мне яго імя, чароўнае люстэрка. Скажы імя таго, хто быў маім новым лёсам і каго я болей не змагу пабачыць.
«Глядзі, — зноў мовіла мне жывое. — А калі не зможаш згледзець — успомні. А калі не зможаш успомніць — здагадайся». Здагадацца пра што. Нічога не мовіла чарадзейнае, але адбілася ў чыстай роўнядзі, як быццам перажыла тое я сама.
...Непрыкмечаны анікім, я зайшоў у княжацкі хорам. Усё ў ім так, як я памятаю. Не запыніла мяне варта, не заўважылі мяне людзі. І аніколі не думаў я, што калі-небудзь так учыню. Той, да каго я прыйшоў, не пазнаў мяне. Вялікі жаль, што ты не ўведаў мяне такім. Але сцінае падарожжа ў часе і радасць сустрэчы, і горыч расстання. Гляджу на яго, сівога, якога буду памятаць маладым, і ўпэўнены як аніколі, што ісці праз час — гэта пракляцце. А я не магу не ісці.