Праз хвіліну ў кабінет адзін за адным увайшлі шасцёра маладых людзей у цывільным. Адзін з іх быў стрыечны брат Мачалава — Купрэйчык Аляксей. Яны радасна прывіталіся, але размаўляць не сталі, хоць і не бачыліся ўжо месяцы тры. Пётр Пятровіч запрасіў у кабінет сваіх супрацоўнікаў крымінальнага вышуку і адразу ж прыступіў да справы. Ён стварыў тры групы. Адна з іх, якую ўзначаліў Купрэйчык, павінна была заняцца рабаўнікамі ў процівагазах, другая — тымі, хто абкрадаў кватэры, а трэцяя — шукаць зладзеяў, якія абакралі і падпалілі краму.
Калі нарада скончылася, Пётр Пятровіч папрасіў Купрэйчыка затрымацца, а астатніх адпусціў.
— Ну, як Надзя? Яе я, мабыць, больш як паўгода не бачыў.
— Звычайна. Працуе ўсё там жа, у шпіталі.
— Сыну ўжо хутка два гады?
— Праз чатыры месяца. А як у цябе справы, Пётр? Як Таня, дзеці?
— Таксама ўсё звычайна. Юля ўжо, лічы, нявеста — сямнаццаць. Ваня — таксама хлопец сталы, абодва вучацца нядрэнна. Таня ў мяне ў начальства выбілася, нядаўна завучам школы прызначылі.
Аляксей нечакана спахапіўся:
— Слухай, Пеця, ты даўно быў у Славіных?
— На мінулым месяцы разам з Таняй хадзілі да іх у госці.
— Ну і як яны?
— Нічога. Жывуць у невялікай двухпакаёвай кватэрцы, але ты пра гэта і сам ведаеш. Абедзве працуюць. Анастасія Георгіеўна — на аўтамабільным заводзе. Жэня — у трамвайным парку. Валодзя ім піша часта.
— Я чуў, што яго пасля заканчэння школы ў Сібір працаваць накіравалі.
— Так, у крымінальным вышуку працуе. Справы ў яго нядрэнна ідуць.
— Сюды перабрацца не хоча?
— Чаму ж не хоча? Хоча. Напэўна чакае не дачакаецца.
У кабінет зазірнуў дзяжурны:
— Дазвольце, таварыш маёр?
— Так, слухаю.
— Ізноў напад на адзінокіх старых.
Мачалаў ускочыў з канапы.
— Гэта ўжо чацвёрты выпадак. — Ён тут жа загадаў дзяжурнаму: — Спыніце першую ж машыну, што будзе праязджаць міма аддзялення, хай даставіць нас да месца здарэння. — Затым ён зірнуў на стрыечнага брата: — Ну што, Лёша, паехалі?
— Вядома. Дапамажы маю групу сабраць. Знаёміцца буду з кожным.
Праз некалькі хвілін Мачалаў, Купрэйчык і яшчэ шэсць аператыўных работнікаў крымінальнага вышуку трэсліся ў кузаве грузавіка. Ехаць было недалёка, і неўзабаве яны спыніліся ля невялікага драўлянага дамка, які стаяў у самым канцы доўгай небрукаванай вуліцы.
За гародам віднелася пакрытае восеньскай травой поле, удалечыні — лес. Ля варот пафырквала двое міліцэйскіх коней. У двары да Мачалава падышоў участковы ўпаўнаважаны старшы лейтэнант Ляхавец.
— У гэтым доме, таварыш маёр, жывуць адзінокія старыя. Гаспадару каля васьмідзесяці, яго жонцы — семдзесят пяць. Каля дзвюх гадзін назад прыйшлі трое мужчын. Гаспадыня заўважыла іх праз акно, калі яны ішлі па двары. У калідоры мужчыны трохі затрымаліся, а калі ўвайшлі ў дом, то бабулька ледзь не ўпала ў непрытомнасці. Ва ўсіх траіх на тварах былі маскі. Я ўдакладніў у яе. Відавочна, гэта былі зноў процівагазы.
— Гаспадары жывыя?
— Так точна. Злачынцы звязалі іх і наладзілі ў доме сапраўдны пагром.
— Пойдзем паглядзім, — перапыніў участковага Мачалаў і ступіў міма міліцыянера, які стаяў па стойцы «смірна».
У пакоі было змрочна. На доўгай драўлянай лаве сядзелі да смерці перапуджаныя гаспадары. Перш чым пачаць гутарку з імі, Мачалаў распарадзіўся застацца на месцы Купрэйчыку і яшчэ аднаму супрацоўніку, а астатнім загадаў апытаць суседзяў. Маёр сеў побач са старым. Той паціраў нядаўна развязаныя рукі і ледзь чутна енчыў.
— Яны білі вас? — спагадліва спытаў Мачалаў.
— Білі, рукі выкручвалі, за горла душылі.
— Грошы патрабавалі?
— Вядома, — неяк паспешна адказала бабулька. Мачалаву здалося, што яна імкнецца апярэдзіць старога.
Гэта адчуў і Купрэйчык. Ён, звяртаючыся да Мачалава, прапанаваў:
— Пётр Пятровіч, можа, пакуль ты з гаспадыняй пагутарыш, а я з гаспадаром?
— Добра. Але дзе?
— А мы ў кухні.
У кухні стары асцярожна апусціўся на крэсла і рукой дакрануўся да правага боку.
— Усё баліць. Яны ж мяне нагамі, як немцы ў вайну, білі.
Капітан акінуў поглядам кухню: куды б прысесці? Падышоў да лаўкі, на якой стаяла вядро з вадой, паставіў яго на падлогу і сеў на лаўку.
— Як вас завуць?
— Троцак. Міхаіл Міхайлавіч Троцак.
— Вы мне, Міхаіл Міхайлавіч, раскажыце ўсё па парадку.
— А што тут расказваць. — Дзед замоўк на імгненне і абыякава скончыў. — Усё адно нікога не знойдзеце.
— Гэта чаму ж?