Сімоха з’ехаў, а Славін працягваў чакаць. Першым прыехаў вадзіцель па
імені Сяргей. Высокі і худы, ён, калі ўваходзіў у дзверы, сагнуўся, здавалася, удвая.
— Цётка Маша, — крыкнуў ён з парога, — давай есці! Я галодны, як воўк.
Паспешна падышоўшы да прылаўка і ўзяўшы талеркі з ежай, ён сеў за столік Славіна і стаў есці. Уладзімір моўчкі чакаў. Нарэшце Сяргей упершыню зірнуў на Славіна. Уладзімір не стаў губляць ні хвіліны. Ён прад’явіў яму чырвоную кніжачку, прадставіўся і спытаў:
— Не памятаеце, трынаццатага верасня вы былі тут?
— Трынаццатага? — перапытаў вадзіцель і задумаўся, вылічваючы ў думках графік свайго руху. — Так, быў.
— А гэтага чалавека вы ведаеце? — аператыўнік прад’явіў фота Мартава.
Суразмоўца паглядзеў на фота і ўпэўнена сказаў:
— Вядома, ведаю. Гэта ж Леанід. Я яго тут на «пупе» часта сустракаю.
— Ці бачылі вы яго ў той вечар?
Вадзіцель зноў на імгненне задумаўся, а затым упэўнена адказаў:
— Так, бачыў, у той вечар я яго апошні раз бачыў і пасля гэтага не сустракаў.
— Ён быў адзін ці са спадарожнікам?
— Па-мойму, адзін. так, сапраўды адзін. Я ўспомніў, калі ён з’язджаў, то я па патрэбе ў двары быў і бачыў, як Леанід са сваім ЗіСам важдаўся і мацюкамі на ўсю акругу крыў. Рухавік ніяк не хацеў заводзіцца, а рукаяткай пакруціць — не кашу манную есці. Я памятаю, падышоў і крутнуў, а ён капот адкрыў і на газ націскаў.
— У кабіне нікога не было?
— Не, нікога. Калі матор завёўся, ён сеў за руль, я падышоў да кабіны, і мы развіталіся, паціснуўшы адзін аднаму рукі.
Застаўшыся адзін, Славін задумаўся: «Атрымліваецца дзіўна: маршрут Мартава праходзіў зусім па іншай дарозе, і з пасёлка Лябяжага на яе не патрапіць.
Можна выказаць здагадку, што Літвін дабраўся да «пупа» на спадарожнай машыне, мог сустрэцца з Мартавым і разам з ім з’ехаць. Бо ніхто не бачыў Літвіна. Хто-хто, а буфетчыца адразу б заўважыла незнаёмага чалавека».
Нарэшце з’явіліся другі, а праз хвіліну і трэці патрэбныя яму вадзіцелі. Оперупаўнаважаны не стаў чакаць, пакуль яны паабедаюць, прадставіўся і папрасіў разам выйсці з чайной. Яны таксама пацвердзілі, што бачылі ў той дзень у чайной Мартава. Калі Славін пачаў удакладняць, якімі маршрутамі яны ехалі трынаццатага верасня, то аказалася, што адзін з іх — Лунін — праязджаў міма Лябяжага. Славін ажывіўся:
— У якой гадзіне ў той дзень вы прыехалі на «пуп»?
— Не памятаю, але гэта было пад вечар.
— А калі праязджалі міма Лябяжага, па дарозе вам ніхто не галасаваў?
— Не, дарога наогул была бязлюднай.
— Машын не было?
— І машын не бачыў. Хоць пастойце. За Лябяжым, дзесьці ў кіламетры ў бок ад «пупа», я аб’язджаў ЗіС-5, які стаяў на абочыне.
— Вадзіцеля не бачылі?
— Бачыў. Малады, здаровы мужык. Я яшчэ хацеў спыніцца, думаў, машына зламалася, можа, чалавеку дапамога патрэбна, але вадзіцель махнуў мне рукой: праязджай, маўляў. Ну я і не затармазіў. А потым мінут праз дваццаць пасля таго, як я прыехаў на «пуп» і прыйшоў у чайную, гляджу, гэты вадзіцель таксама заходзіць туды. Ён да мяне за столік прысеў. Прасіў ён у цёткі Машы бутэльку гарэлкі, але яна растлумачыла, што гарэлка скончылася. А на нашым століку стаяла бутэлька, мы яго і пачаставалі.
— Што ён расказаў пра сябе?
— А мы нічога не распытвалі. Хоць не, я спытаў, куды ён едзе, ён адказаў, што ў Кемерава.
— А хто раней з’ехаў: Мартаў ці гэты вадзіцель?
Лунін задумаўся, а затым упэўнена сказаў:
— Спачатку Мартаў з’ехаў, ён калі сыходзіў, то мяне па плячы пляснуў і сказаў: «Пакуль!»
— Скажыце, а гэтага вадзіцеля, які ў Кемерава ехаў, раней вы ніколі не сустракалі?
— Не, бачыў упершыню.
— Нічога падазронага ў яго паводзінах не заўважылі?
— Быў не гаманлівы, але, можа, чалавек адчуваў сябе ніякавата сярод незнаёмых людзей, а так нічога растлумачыць не магу.
— Абмалюйце мне яго.
— Вышэй сярэдняга росту, малады, моцны.
— Татуіроўкі не было?
— Татуіроўкі? — перапытаў вадзіцель. — Пастойце, была, так, была. на правай руцэ ў яго штосьці было намалявана, а вось што, не памятаю. Ды яшчэ на носе ў яго шрам невялікі.
— Вы памятаеце тое месца, дзе вы аб’язджалі яго машыну недалёка ад Лябяжага?
— Памятаю.
— Тады зробім так: вы ідзіце паабедайце, а затым давайце з’ездзім туды. А адзнаку ў пуцявым лісце я зраблю.
— Я зараз перахаплю што-небудзь і паедзем.
Лунін хуткім крокам накіраваўся да дзвярэй чайной, а Славін нецярпліва пачаў хадзіць па двары: «Агледжу і зафіксую месца, дзе стаяла аўтамашына, затым пабываю ў Лябяжым. Трэба здабыць фота Літвіна, ну а потым, напэўна, прыйдзецца ехаць у Кемерава. Але як жа ўсё-такі забіты апынуўся ў кузаве машыны Мартава?»