— Дзе ён працуе? — спытаў оперупаўнаважаны.
Дзяўчына ўсміхнулася:
— Пошта не міліцыя і такіх звестак не ведае.
— А асабіста пра сябе якія звесткі маеце?
— А што вас цікавіць?
— Ну, напрыклад, вольныя вы сёння вечарам? — Новікаву спадабалася гэта сімпатычная дзяўчына, і калі б Мачалаў цяпер і пачуў такое пытанне, то, напэўна, не зразумеў бы свайго падначаленага. Новікаў быў халасты, і яго жаданне пазнаёміцца з дзяўчынай было натуральным.
Дзяўчына хацела штосьці адказаць, але раптам перастала ўсміхацца і зрабілася строгай і афіцыйнай. Лейтэнант азірнуўся і ўбачыў, што ў памяшканне ўвайшоў малады чалавек. Ён стаў побач з Новікавым і паглядзеў на дзяўчыну:
— Тася, ты хутка?
— Ты ж ведаеш, Вася, праз дваццаць мінут.
— Добра, я пачакаю.
У руках Вася трымаў сетку-авоську і бітон з малаком.
Новікаву ўсё стала ясна. Ён павярнуўся і выйшаў. «Чорт бы іх пабраў, гэтых прыгажунь, яшчэ малако маці на вуснах не обсохла, а яна ўжо замужам», — думаў ён, крочачы да дома нумар сарок тры. Дом быў невялікім, і ў ім, хутчэй за ўсё, пражывала не больш за адну сям’ю. Памеркаваўшы, Новікаў вырашыў не спяшацца заходзіць у гэты дом, а накіраваўся ў суседні.
Па суседстве жыла гаманкая бабулька, якая, відавочна, сумавала і была рада магчымасці пагаварыць з чалавекам. Дзякуючы ёй, Новікаў неўзабаве даведаўся, што ў суседнім доме пражывае з жонкай і двума дзецьмі начальнік аўтагаража Гарбылеўскі.
— Чалавек ён паважны, ветлівы, — характарызавала Гарбылеўскага бабулька, — пры сустрэчы заўсёды пагаворыць са мной, пра здароўе спытае. Не, што і казаць, цяпер такіх мужчын рэдка сустрэнеш.
— У камандзіроўкі ён часта ездзіць?
— Хто яго ведае. Бачу яго не кожны ж дзень, можа, і ездзіць.
— Ну, а сябруе з кім?
— Прыходзяць да іх у дом людзі, але я іх не ведаю.
— А вы самі, бабуля, часта ў іх бываеце?
— Я зусім туды не хаджу.
— Гэта чаму ж?
— А я з Любкай, яго жонкай, не ў ладах.
— А што такое?
— Ды так.
Бабулька збянтэжылася, і Новікаў зразумеў, што яна не хоча пра гэта казаць, і настойваць не стаў. Але гаспадыня пасля невялікай паўзы сказала:
— Муж яе, Мікалай Стэфанавіч, аднойчы прыйшоў раней часу дахаты, ну і заспеў яе з палюбоўнікам. Скандал у іх быў. Ён разводзіцца хацеў, але Любка перад ім проста ў двары на каленах поўзала, прабачэння прасіла, вось ён і застаўся з ёй. Я думаю, што з-за дзяцей гэта зрабіў. Сыну ўжо чатырнаццаць, а дачцэ дзесяць.
— А чаму вы з Любай не размаўляеце?
— Дык яна ж вырашыла, што гэта я яе мужа паклікала, калі да яе палюбоўнік прыйшоў.
— Ясна. — Новікаву хацелася яшчэ спытаць бабульку пра Г арбылеўскага, але ён разумеў, што гэтым можа выклікаць у яе падазрэнне, і таму ён пачаў цікавіцца іншымі суседзямі.
Пасля гэтага Новікаў накіраваўся ў дом Гарбылеўскага. Увайшоў у напаўцёмны калідор, старанна атрос ад снегу шапку і паліто, пастукаўся ў абабітыя брызентам дзверы. Адказу не пачуў і пацягнуў за ручку. Дзверы адкрыліся, і лейтэнант апынуўся ў невялікім пярэднім пакоі. З дзвярэй, якія вядуць у пакой, здзіўлена выглянула жанчына.
— Дабрыдзень! Дазвольце ўвайсці?
— Дабрыдзень, праходзьце, калі ласка.
Нягледзячы на ветлівае «калі ласка», жанчына холадна і насцярожана глядзела на незнаёмца.
— Мне патрэбен Мікалай Стэфанавіч.
— Ён на рабоце, але хутка павінен быць. Калі хочаце, пачакайце яго.
Новікаў улавіў у яе словах некаторую зацікаўленасць. Відавочна, малады ўзрост наведвальніка выклікаў цікавасць.
«Напэўна, дзівіцца, што можа звязваць мяне з яе мужам? — думаў лейтэнант, здымаючы паліто і вешаючы яго ў пярэднім пакоі на ўбіты ў сцяну цвік. — Скарыстаюся тым, што яна адна, і не буду хаваць, хто я».
Ён прайшоў у пакой і, перш чым сесці на прапанаванае крэсла, прадставіўся:
— Я — оперупаўнаважаны крымінальнага вышуку, вось, паглядзіце маё пасведчанне.
Гаспадыня мімаходам зірнула на чырвоную кніжку і расхвалявалася:
— А што здарылася?
— Нічога, проста мне трэба з вашым мужам пагаварыць.
Але жанчына не супакойвалася:
— Вы праўду кажаце? Можа, з сынам што здарылася? Ён чамусьці дома не начаваў, я ўжо ўся змарнавалася, перажываю за яго.
— Не, не, мне проста трэба сёе-тое высветліць у вашага мужа. Дарэчы, ён у гэтыя дні нікуды не выязджаў?