— Калі адкрыта казаць — так. Я адразу ж сышоў, вырашыўшы зрабіць выгляд, што нічога не ведаю.
— Чаму ж вы ў міліцыю не паведамілі? — спытаў Новікаў. — Маглі ж патэлефанаваць. Нават гэтага не зрабілі.
— Спалохаўся я.
Весялуха ўзяў бланк пратаколу допыту.
— Ну што ж, працягнем запісваць вашы сведчанні.
— Я прашу прабачэння, Андрэй Яўгенавіч, — прагаварыў Новікаў, — але ў мяне яшчэ пара пытанняў.
І лейтэнант звярнуўся да Гарбылеўскага.
— Як выглядала гэта жанчына?
— Я яе дрэнна разгледзеў.
— Але ўсё-такі.
— Г адоў трыццаць пяць—сорак ёй. У чорным трусіным футры, белая, памойму, вязаная хустка. Вось, мабыць, і ўсё, што прыкмеціў.
— Раней вы не бачылі яе?
— Не, ніколі.
— А Бузанінава не расказвала пра сварку з якой-небудзь жанчынай?
— Не. хоць, ведаеце, месяцы два назад яна, смеючыся, намякнула, што баіцца нейкай жанчыны. А потым тут жа стала запэўніваць, што пажартавала. Яна нават імя жанчыны называла, але я не памятаю.
— А вы ўспомніце. Штосьці вас то баязлівасць даймае, то разгубленасць, а зараз ужо і памяць падводзіць. Так што пасядзіце і ўспомніце.
— Добра, я падумаю.
Новікаў ужо каторы раз глядзеў на гадзіннік. Яму трэба было ісці на сустрэчу з Купрэйчыкам. Аляксей яшчэ раніцай патэлефанаваў дзяжурнаму і папрасіў даслаць да яго каго-небудзь з аператыўных работнікаў. Лейтэнант зірнуў на Весялуху:
— Андрэй Яўгенавіч, вы працягвайце допыт, а я хуценька вярнуся.
Неўзабаве Новікаў ехаў у трамваі ў бок чыгуначнага вакзала.
Купрэйчыка ён адшукаў у натоўпе адразу ж. Аляксей убачыў яго і ледзь прыкметна кіўнуў галавой, а сам праз плошчу накіраваўся да развалін дома, дзе суткі назад была сустрэча з Мачалавым. Новікаў пайшоў следам.
Паціснуўшы лейтэнанту руку, Купрэйчык сказаў:
— Ваня, часу ў мяне няма, трэба як мага хутчэй быць дома. — Ён працягнуў лейтэнанту папяросу. — У ёй прозвішча Магілы — пра яе ведае Мачалаў, — а таксама баншчыка і яшчэ аднаго злачынцы. Банда сапраўды сур’ёзная і небяспечная. Пра наступную сустрэчу я паведамлю пазней. Дарэчы, чаму Мачалаў не прыйшоў?
Новікаў не хацеў хваляваць капітана і адказаў паспешліва:
— Захварэў ён.
— Што з ім?
— Прастудзіўся.
— Ясна. Перадай прывітанне. Хай папраўляецца.
— Пачакай, Аляксей Васільевіч. Вазьмі фотаапарат, паспрабуй іх сфатаграфаваць.
— Плёнку хоць адчувальную зарадзілі?
— Так, можна нават пры слабым святле фатаграфаваць.
— Добра. Паспрабую зрабіць. Будзь здаровы, я пабег.
І Купрэйчык сышоў. Новікаў вычакаў трохі і таксама накіраваўся ў зваротны шлях.
24 Участковы ўпаўнаважаны Буравін
Прайшло яшчэ два дні. Распагодзілася: вецер аціх, віхура спынілася. Славін і Сімоха ночы напралёт праводзілі з людзьмі, якія сачылі за старым Солахам і яго сваякамі. І вось сённяшняй ноччу ўпершыню ўдалося ўбачыць, як бацька Грышкі выходзіць з дому. Стары хутка прайшоў праз гарод і, часта аглядаючыся, накіраваўся да недалёкага лесу. Следам, арыентуючыся па шуме крокаў і слядах старога, ішлі Славін і двое мясцовых паляўнічых. Але калі Солах увайшоў у лес, Славін спыніў сваіх памочнікаў, і яны недалёка ад дома старога сталі чакаць, калі ён вернецца.
Адсутнічаў стары роўна гадзіну. Калі ён увайшоў у дом, Славін, імкнучыся ісці ў тым жа тэмпе, як нядаўна ішоў стары, прайшоў да лесу і назад да дома Солаха. Атрымалася, што ў абодва канца было патрачана паўгадзіны.
І вось цяпер, седзячы ў доме ўчастковага, яны ўтрох абмяркоўвалі план.
— Глядзіце, што атрымліваецца, — казаў Славін, — стары знаходзіўся ў лесе паўгадзіны. Значыць, Грышка чакаў яго недалёка ад узлеску. Я прапаную зрабіць засаду ў лесе па шляху, якім ходзіць стары. Зараз мы ўжо ведаем, у якім месцы ён уваходзіць у лес, і, дачакаўшыся яго, зможам засекчы момант яго сустрэчы з уцекачамі.
Падумаўшы, Буравін і Сімоха пагадзіліся з ім, і гаспадар прапанаваў:
— Ну калі план гатовы, давайце чай піць.
Ён зняў з сябе цёплы шарсцяны світар і застаўся ў клятчастай кашулі. Славін звярнуў увагу на вялізны рубец, які праходзіў па шыі капітана, і спытаў:
— Міхаіл Якаўлевіч, гэта ў вас след вайны?
— Так, драпнула мяне дурная кулька, калі ішлі ў атаку пад Гродна.
— Дык вы ваявалі ў Беларусі? — Славін ледзь не ўскочыў з табурэткі.
— Так, давялося паваяваць. Я ж на фронце са жніўня сорак першага і да перамогі быў. Двойчы давялося ў шпіталі адлежвацца вось з гэтай ранай, — Буравін ткнуў пальцам у шрам на шыі. — Урачы ўсё запэўнівалі мяне, што я ў кашулі нарадзіўся. Ну нічога, выжыў і яшчэ, напэўна, пажыву на белым свеце.