***
Няма вушэй у птушак.
Адрэзаць вушы.
Павыдзіраць сабе ўсе зубы,
Завострыць нос і губы,
Разрэзаць рукі ўздоўж па
локаць,
Наторкаць пёраў,
Зрабіцца самай лёгкай.
Я больш ня буду ежу лопаць,
Я буду лётаць.
ЛАГОДНЫ ТРАВЕНЬ
Я зноў хачу, як у дзіцячай пары,
хадзіць па столі нагамі да гары,
дражніць сьмерць, за касу цягаць,
і на самакацеры пацеры па мацеры.
Але са столі вапну зьдзёрлі галубам,
а самакат закатаваўся сам,
і сьмерць, нібы з вады за валасы,
з жыцьця рукамі цягне. Без касы.
* * *
Фейна дочь утонула в росинке.
В. Набоков.
Феі, эльфы і русалкі
топяць нежаданых дзяцей у расе,
бо на гэтай зямлі ўсе так робяць,
і яны - як усе.
* * *
На чырвонае сьвятло
пайшоў
дождж
ПРЫГАЖУНЯ ЙШЛА ЎМІРАЦЬ
Прыгажуня йшла ўміраць
І пыталася ў ката:
Ці будзе мне пасаваць
3 галавою адцятай?
Ці будуць дзяўчаты зайздросьціць
Майму целу ў крывавай сукенцы?
Ці будзе сьляпіць прыгажосьць
Тых, хто там глядзіць у акенцы?
І ёй адказваў кат:
Будзе, будзе ўсё, не турбуйся.
Інакш бы я цябе ўратаваў,
Каханая мая прыгажуня.
* * *
Я працягнуў руку дапамогі,
а мне ў адказ працягнулі ногі.
* * *
Трамвай спыніўся на павароце.
Павыбівала ўсе зубы ў роце.
***
Бэзавыя джунглі,
Дубовыя лугі.
Пяцёра сіганулі,
Зламалі тры нагі.
Тут мурашы-пачвары.
Навошта нам сафары!
ЦЯЖКІ ВЫПАДАК
Аднойчы мне здалося,
што ад мяне нічога не
засталося.
I не было ў каго запытацца:
“А што ж ад мяне павінна
застацца?”
ТРЫЯЛЕТ
Лізэта - цуд у гэтым сьвеце.
А ў тым - ня цуд. А ў тым -
шкілет.
Але навошта нам той сьвет?
Лізэта - цуд у гэтым сьвеце.
Бяжы жхутчэй: цябе
прывеціць
I твой ухваліць трыялет
Лізэта-цуд у гэтым сьвеце,
А ў тым - ня цуд. А ў тым -
шкілет.
***
Выйшаў чалавек глухі
На трамвайныя шляхі.
- Дзінь-дзінь-дзінь! - сказаў
трамвай
I ад вёз глухога ў рай.
***
Учора ці пазаўчора -
ня памятаю ўжо, калі -
мне здаўся халодным мой
горад.
Я ўзяў - і яго спаліў.
У гурбах ягонага попелу
цяпер мне ўтульна й цёпла.
***
Запусьцілі мы ракету.
Быў Сусьвет - няма
Сусьвету...
KIM БЫЦЬ
- Кім ты хочаш бьіць, калі
вырасьцеш? -
Спыталі ў маленькага Толі.
- Я ніколі ня вырасту.
У нас занізкія столі.
ЛЕТАПІСНАЕ
Я чакаю. Мяне папярэдзілі.
Я цалую знутры тваю скронь.
Ты навокал мяне, я ў сярэдзіне.
Я - зьмяя ў тваім чэрапе, конь.
* * *
Недастварыўшы перла,
Жамчужніца памерла.
КАПІТАН ЖУЕ
ВОЖЫКІ
Супынілі вожыкі
рух сваёй хады.
Захацелі вожыкі
вогненнай вады.
Вогненныя вожыкі
выпілі ваду.
І цяпер у вожыкаў
вогненны бадун.
СПРЭЧКА
Закрычаў капітал сусьветны: - Пі-і-і-і!
Прачынайся ды йдзі на працу!
А працоўны народ супакоіў: - Сьпі.
Быў бы сэнс дзеля іх старацца.
Капітал сусьветны сваё: - Працуй!
Гэта твой сьвяты абавязак!
А працоўны народ: - Замаўчы, буржуй,
Досыць нам сацыяльных казак!
Учапіліся ў кудзеры і па скон
Іх дзяруць за сьвятую мэту:
- Абуджэньне душы сусьвету!
- Не, за ейны спакойны сон!