А вось і Антось… Худзенькі, у маці цемнавалосы, спалоханы…
– Сын, я павінен паспець сказаць… Ты – апошні з роду Варановічаў… На табе – выканаць запавет прадзедаў… Вазьмі ў той шафе, на сярэдняй паліцы, палову срэбнага кубка…
Астафію здавалася, што ён выказваецца зразумела і проста, але ягоныя загады чамусьці выконваліся страшэна марудна. Ён хацеў, каб яго словы запісвался, але не мог бачыць, ці так гэта. Тлумачыў пра Вяжэвічаў, пра неабходнасць шлюбу…
– Ты зробіш гэта, сыне? – хапаўся рукой за худую хлапечую руку, Антосік спалохана ківаў, згаджаўся.
– Іначай праклён продкаў на наш род ляжа… – шаптаў зняможаны Корб-Варановіч.
Сабраўшы апошнія сілы, ён прамовіў:
– Запаведую таксама, каб сын мой, Антон, і дзеці ягоныя захоўваліся ў праваслаўнае веры.
У пакоі стала цёмна-цёмна… А пасля ўспыхнула сляпуча-яркае святло, якое не абпаляла і не змушала прымружвацца, бо было не ад зямнога сонца.
– Тастамент гатовы, пане, – прамовіў пісар, сагнуты крукам худы шляхцюк, які даўно адвучыўся здзіўляцца тым жарсцям і паскудствам, якія творацца вакол ложа паміраючых. Адэліна абвяла вачыма прысутных.
– Мой муж памёр. Перад смерцю небарака трызніў, вы ўсе сведкі.
– Вядома, які там шлюб спадчынніка Корб-Варановічаў з дачкой ляснічага! – паслужліва падтакнуў шляхцюк у пашарпаным камзоле. – Трызніў бедны пан!
– Не дзіўна, амаль крывёй сцёк, пакуль давезлі! – пацвердзіў другі сведка, шляхціц, падобны да аблыселага ката.
Адэліна нахіліла галаву, правяла даланёй па сухіх вачах.
– Пані-маці, а што хацеў мне запаведаць пан-бацька? Што я мушу зрабіць з гэтым кубкам? – дрыжачым голасам папытаўся Антось, трымаючы абедзьвума рукамі старажытнае срэбра.
Маці падыйшла, паклала руку на цемнавалосую галаву.
– Гэта рэліквія роду Корб-Варановічаў. Ты павінен захоўваць яе і перадаць старэйшаму сыну, а той – свайму старэйшаму сыну. Проста беражы гэты кубак, як памяць пра слаўных продкаў.
Ксёндз устаўляў у складзеныя на грудзях рукі нябожчыка тонкую свечку, а яна ўсё валілася.
– Пані-маці, а што ён казаў пра Вяжэвічаў? Я павінен з кімсьці жаніцца?
Адэліна Корб-Варановіч паглядзела сыну ў шэрыя вочы.
– Вядома, ты калісьці жэнішся. Выбераш сабе самую радавітую, самую лепшую нявесту. А пра Вяжэвічаў бацька хацеў нагадаць, што яны рабілі важныя паслугі вашым продкам, таму мы павінны іх сям’ю таксама дарыць сваёй міласцю. Зразумеў?
Антось хітнуў галавой. Больш за ўсё на свеце яму хацелася ўцячы з гэтага страшнага пакоя, дзе немагчыма дыхаць ад смуроду свячнога дыму, крыві і нянавісці, дзе бацька ляжыць з гэткім пажаўцелым, незнаёмым тварам, а побач нешта шэпча айцец Казімір.
– Ідзі, сын, і скажы, каб цябе апранулі ў жалобу. Цяпер ты – старэйшы ў родзе!
Хлопчык з палёгкай сышоў, ледзь стрымліваючыся, каб не бегчы, а пані падышла да мёртвага цела, перахрысцілася, пацалавала нябожчыка ў лоб.
– Небарака так і памёр схізматыкам.
– Мы не ведаем межаў міласэрнасці Божае, – дакорліва прагаварыў ксёндз. –Усё ў ягонае волі… Вы, пані, можаце адмаліць душу свайго мужа – ахвярамі на храмы, праведным жыццём і выхаваннем сына ў сапраўднай веры.
– Амін, – прагаварыла пані Адэліна і перахрысцілася. Тое ж зрабілі і сведкі.
Наперадзе ўсіх чакалі доўгія дні памінання і хаўтураў – у Вялікім княстве, нягледзячы на войны і пошасць, не забыліся на дзядоўскія звычаі, і за чарай медавухі не адзін шляхцюк, выціраючы мокрыя вусы, сказаў: “Добры быў ваяр пан Астафі, супакой, Госпадзе, душу яго”. Усім слугам далі падарункі, каб памянулі памерлага. Ляснічым Вяжэвічам дастаўся тузін срэбных лыжак, інкруставаных перлінамі – у пасаг маленькай Вяжэвічаўне.
…Лістота прасявала зорнае святло, і ўсё навокал, залітае таямнічым блакітам, здавалася прывідным, і шаты дрэваў, і шчодрыя чэрвеньскія травы, і абліччы людзей.
– Ну што, прынесла?
– Так, любы… – стройная, як трыснёг, дзяўчына разгарнула скрутак ільняной тканіны, і ў месяцовым святле збліснула старое срэбра. Высокі плячысты мужчына ў інсургенцкім мундзіры ўзяў у рукі палову срэбнага кубка, пакруціў у руках… Дастаў са скураной паляўнічай торбы, што вісела на плячы, такую самую палову кубка, прыклаў іх адна да адной…
– Трэба ж, не манілі легенды… Цэлы кубак… Калі ён яшчэ і дзверы нам адчыніць – пастаўлю па свечцы ўсім продкам. Бацька не заўважыў?
Дзяўчына нахіліла галаву.
– Не… Іначай ён бы гэта хутчэй знішчыў, чым дапусціў, каб ты трымаў у руках. А мяне проста забіў бы. Кажа – вы бунтаўшчыкі, каталікі, якія хочуць аддаць нас пад уладу Польшчы, зруйнаваць цэрквы і ўсіх зноў парабіць кметамі, халопамі. Ён Корб-Варановічаў увогуле не любіць, хаця й служыць ім. У бацькі зараз у гасцях царскі афіцэр, Сітаў, п’юць разам…