Раздзел 7. Кветка жыцця
Анры пачціва развітаўся з Катом і пабег да сада, дзе расла кветка жыцця. Да сада заставалася яшчэ метраў сто, і Анры баяўся, каб нейкая новая перашкода не спыніла яго. Але неўзабаве ён дабраўся да садовае агароджы.
Ён пашукаў фортку і хутка яе знайшоў, бо сад быў зусім невялікі. Але ў ім расло столькі розных незнаёмых раслін, што знайсці сярод іх кветку жыцця было немагчыма.
На шчасце Анры прыгадаў, што Добрая фея сказала яму паклікаць доктара, які даглядае за чарадзейным садам. Ён голасна крыкнуў і не паспеў нават вокам міргнуць, як расліны побач з ім заварушыліся, і з іх выйшаў маленькі чалавечак ростам не большы за дзяркач. Ён быў у доўгай чорнае мантыі, з круглымі акулярамі на гарбатым носе і трымаў пад пахай тоўстую кнігу.
— Што вам трэба, мой хлопча? — спытаўся Доктар, пазіраючы на Анры. — І як вам удалося дасюль дабрацца?
— Пане Доктар, — адказаў Анры, — мяне паслала да вас Добрая фея. Мне патрэбна кветка жыцця, каб вылечыць маю маму, бо яна памірае.
— Ну што ж, — сказаў Доктар, пачціва прыўзнімаючы шапку, — кожны, каго пасылае сюды Добрая фея, для мяне добры госць. Хадзіце, хлопча, за мной, я дам вам тое, што вы шукаеце.
Ён павярнуўся і пайшоў у глыбіню сада, ды так хутка, што Анры ледзь паспяваў за ім. Ён увесь час баяўся, што адстане ад Доктара, і болей яго не знойдзе, бо Доктар быў такі маленькі, што цалкам знікаў за сцяблінамі высокіх раслін.
Але нарэшце яны падышлі да нейкай расліны, якая стаяла асобна і была ўся абсыпаная прыгожымі кветкамі. Доктар выняў з кішэні садовы нож, зрэзаў адну галінку з кветкай і, аддаўшы яе Анры, сказаў:
— Вось, бярыце і рабіце ўсё так, як сказала вам фея. А вяртаючыся дадому, не выпускайце кветкі з рукі, бо калі вы яе пакладзеце, яна адразу і назаўсёды знікне.
Анры хацеў падзякаваць маленькаму Доктару, але той ужо знік сярод раслін ды лекавых траваў. Застаўшыся адзін, Анры падумаў:
— Як жа мне цяпер хутчэй вярнуцца дадому? Бо калі я, спускаючыся з гары, сустрэну тыя самыя перашкоды, якія сустрэў, пакуль сюды падымаўся, я згублю сваю каштоўную кветку. А без яе мне не ўратаваць маёй беднае мамы!
І тут ён на шчасце ўспомніў пра палку, якую падараваў яму Воўк.
— Зараз паглядзім, — падумаў Анры, — ці праўда, што яна можа перанесці мяне дадому.
Ён сеў верхі на палку і не паспеў падумаць, што хоча апынуцца дома, як адчуў, што падымаецца ў паветра і ляціць некуды з маланкавай хуткасцю.
Праз імгненне ён быў ужо каля ложка, у якім ляжала яго хворая маці.
Ён кінуўся да яе, і пачаў цалаваць ды абдымаць, але маці не варушылася. Тады ён хуценька выціснуў ёй на вусны сок чарадзейнае кветкі, і ў тую ж хвіліну маці расплюшчыла вочы і, абняўшы Анры, ускрыкнула:
— Мілае маё дзіця, мой добры Анры! Дзякуй табе, я была такая хворая, але цяпер я адчуваю сябе цудоўна. І мне вельмі хочацца есці.
Тут яна ўважліва зірнула на сына і са здзіўленнем сказала:
— Але ж ты вельмі вырас, мой мілы хлопчык! Што здарылася? Як ты мог так вырасці за некалькі дзён?
Анры сапраўды падрос на цэлую галаву, бо з таго часу, як ён выйшаў з хаты, прайшло два гады сем месяцаў і шэсць дзён. Цяпер яму было ўжо амаль дзесяць гадоў. Але раней, чым Анры паспеў што-небудзь растлумачыць, акно ў хаце адчынілася, і ў пакоі ўзнікла Добрая фея. Абняўшы Анры, яна падышла да матчынага ложка і расказала кабеце пра ўсё, што зрабіў Анры, каб яе ўратаваць, пра тое, колькі яму давялося адолець цяжкасцяў і перажыць небяспекі, і які ён увесь гэты час быў мужны, цярплівы і добры. Анры чырванеў, слухаючы, як яго хваліць Добрая фея, а маці яшчэ мацней прыціскала яго да сэрца і ўвесь час цалавала. Парадаваўшыся разам з маці і сынам, Добрая фея сказала:
— А цяпер, Анры, можаш пакарыстацца падарункамі, якія далі табе Дзядок і Асілак.
Анры выняў табакерку і адчыніў яе; з табакеркі адразу выйшаў цэлы натоўп маленькіх рабочых — такіх маленькіх, што рост у кожнага быў не большы, чым у пчалы; але іх было так многа, што яны запоўнілі ўвесь пакой. Рабочыя адразу пачалі працаваць, ды так спрытна і хутка, што ўжо праз чвэртку гадзіны збудавалі і абставілі мэбляй прыгожы дом пасярод вялікага сада, да агароджы якога з аднаго боку падыходзіў лес, а з другога — цудоўны поплаў.
— Усё гэта цяпер тваё, мой слаўны Анры, — сказала Добрая фея. — Калі табе будзе чаго не хапаць, то здабыць гэта табе дапаможа падораны Асілкам чартапалох. Падораная Воўкам палка перанясе цябе, куды ты толькі захочаш, а кіпцюр, які падарыў табе Кот, захавае табе і тваёй маці здароўе і маладосць. А цяпер, Анры, бывай, жыві шчасліва і не забывайся, што дабрыня і сыноўская любоў заўсёды прыносяць узнагароду.