Дачка (з жахам). Гэта — страшна! Гэта — жахліва!
Сын. Але неабходна! Непазбежна! Так заўсёды было.
Дачка. Не было!
Сын. Было! Я прачытаў Светонія пра жыццё цэзараў. Я прачытаў мемуары Чэрчыля, усё, што пісалі пра Напалеона, успаміны пра Гітлера, я прачытаў… і яшчэ сёе–тое я прачытаў. Было!
Дачка. Але гэтага не павінна быць!
Сын (згаджаецца). Не павінна. Але пакуль ёсць праўда і крыўда, ёсць багатыя і бедныя, ёсць сытыя і галодныя, ёсць князі і рабы, ёсць генералы і салдаты, ёсць жандары і паэты, ёсць асуджаныя і каты, да таго часу будуць зайздрасць, падман, грабеж, нянавісць, барацьба, каварства, кулакі, локці, зубы…
Дачка. Калі так… Калі без гэтага нельга, то — не трэба, малыш! Адмоўся ад сваёй мэты, брацік! Гэта страшна і… бесчалавечна, жорстка.
Сын. Тады маё месца зойме другі, не такі здольны, а можа, і бяздарны, ды яшчэ, магчыма, больш жорсткі.
Дачка (пяшчотна). У цябе няма такіх якасцей. Ты не такі.
Сын. Не знаю. Трэба праверыць.
Дачка. Як? Дзе? На кім?
Сын. Давядзецца дома, на вас, на сваіх. Дзе ж яшчэ?
Дачка. Але ж гэта немагчыма! Як? Як?
Сын. Паспрабуем.
Сын вынімае з каробкі цацку–самалёцік і падвешвае на дрот.
Памажы, калі ласка, падвесіць.
Дачка дапамагае малышу.
Дачка. Які прыгажун! Верна?
Сын. Нервовы.
Дачка. Хто? Самалёт? Які ты дзівак, выдумшчык.
Сын. Гэты самалёт амерыканцы сканструявалі для распылення нервовага газу.
Дачка. Фу, брыдота! Такі прыгажун і… Проста жах!
Сын. Але — прыгажун!
Дачка (уздыхнуўшы). Я разумею, што нядобра зайздросціць, і ўсё–такі я зайздрошчу табе. Колькі ў цябе цацак!
Сын. Якія ж гэта цацкі! Гэта — зброя? Ваенна–паветраны флот! Баявыя сілы для падтрымання халоднай вайны паміж… татам і мамай.
Дачка. А мама скупая. Ну, чаго ты на мяне так глядзіш?
Сын. Скупая, кажаш? (Раптам рэзка.) Ты сама вінавата. Паслухмяным заўсёды меншы кавалак дастаецца. Цяпер нават паліцыя навучылася баставаць, каб вырваць надбаўку да зарплаты. А ты… Пакорлівая рабыня. Цябе і карміць не трэба. Запахне — і ты сытая. Парай. Ты такая мяккая, такая… табой акуляры выціраць можна.
Дачка. А чаму? Каб толькі дома ціха было, мірна, спакойна. А ўсё–такі шкада, што я не з татам.
Сын. Дурненькая. Ты не мне гэта гавары. Ты маме так скажы. I адразу ўбачыш вынік. Ды яшчэ маральна прыцісні. Скажы: мама, а калі ўсе ўбачаць, што дзеці пайшлі за бацькам, а не за табой? Зразумела? Супярэчнасці трэба распальваць. Чым злейшыя яны будуць адно з другім, тым дабрэй да нас. Засвоіла?
Дачка. Ну і язва! Хітрасці ў цябе на семярых.
Сын. Трэба ўважліва і сістэматычна слухаць радыё і тэлевізар. Асабліва перадачы для дарослых. Дзіцячыя перадачы на тое і прыдуманы, каб нас трымаць у няведанні, у цемнаце. Цёмнымі і даверлівымі лягчэй камандаваць.
У калідоры званок.
Дачка. Гэта мама з работы. Ты думаеш — я не магла б так, як ты?
Сын. Вось і пачынай. Ды стражэй! Чуеш?
Дачка. I паспрабую. А што?
Дачка адчыняе дзверы і ўпускае маму.
Мама. Вось і я. Ну, як вы тут?
Мама аддае сыну кнігу і яшчэ адзін пакуначак — падарункі. Да мамы падыходзіць дачка і строга выстаўляе руку. Не просіць, а патрабуе.
Дачка. Ну! Што!
Мама. Што — ну? Што — што?
Дачка. Гэта я пытаюся — што? Яму, бачыш, колькі падорана? А мне зноў коўдра! Зноў вітаміны? Зноў глюкоза?
Сын (ухваляе спакойна). Правільна. Верна. Хачу — дзейнічаю.
Дачка. Малыш правільна выбраў. Тата яго болей любіць, чым ты мяне. Я заўважаю. Толькі глядзі, мама! А калі ўсе ўбачаць, што дзеці пайшлі не за табой, а за татам? А?
Сын аж выцягнуў шыю, па–птушынаму схіліў галаву, адным вокам назірае за мамай.