Сын. Значыць, табе падабаецца рабства, залежнасць, прыгнечанасць, падначаленасць? Так?
Тата. Не! Не так! Але гэта не пераменіш! Так было і так будзе!
Сын. Не, не будзе! Для гэтага табе трэба толькі стаць бацькам прэзідэнта. I ты ім станеш!
Дзед. А ён не дурань! Адкуль у цябе гэта?
Сын. У мяне за плячыма вопыт, шматвяковы вопыт. (Распасцірае рукі на кніжны стэлаж.) Я вельмі стары, дзед! Толькі барада не расце.
Дзед. Давайце вып’ем. З яго нешта выйдзе…
Дзед налівае ў чаркі каньяк.
Дачка (наіграна радасна). Як добра! Калі ўсім хораша? Праўда, хораша?
Усе выпіваюць і пачынаюць закусваць.
Сын. Ты — як англійскі палітык. Заняў пост прэм’ер–міністра і адчуў сябе так добра, так лагодна! Яму здаецца, што і ўсім так добра. А ў гэты час — дэвальвацыя фунта.
Мама. Ты нікому слова ўставіць не даеш.
Сын (да таты). А ты што скажаш?
Тата. Перастань! Балбатун! Нядобра гэтак!
Сын (дзеду). Дзед, а…
Дзед. Не хвалю, не хвалю.
Дачка. І я. І я не хвалю.
Сын. Проста дзіва! Першы раз так аднадушна…
Тата. Ну, хопіць! Бяры еш!
Сын. Не хачу.
Мама. Накладвай у рот! Жуй! Глытай!
Сын. Няма апетыту!
Дзед. Еш, табе кажуць!
Мама. Еш!
Мама напіхала сыну поўны рот ежы.
Жуй! А не, дык пайшоў вон!
Дачка. Перастань, малыш! Ну, праўда ж, можна па–харошаму. Давайце яшчэ нальём. Дарослыя няхай вып’юць… (налівае каньяк у чаркі.) Дзядуля, ну?
Малы моўчкі ўзяў поўную чарку і выпіў да дна.
Мама. Сынок! Ты звар’яцеў!
Сын прагна накінуўся на закуску.
Дачка. О, цяпер ён будзе маўчаць. Дзядуля! А дзе лепей? У горадзе ці на ферме? Дзе лепей?
Дзед (выпіў, крэкнуў). Там, дзе нас няма.
Дачка. А дзе нас няма?
Дзед. Каля бабулькі нас няма.
Дачка. Выходзіць, каля бабулькі лепей?
Дзед. Выходзіць, там лепей.
Мама. А я што гаварыла?
Сын. Не магу маўчаць! Пачынаецца прапаганда. Сто–оп!!!
Дзед. Э–эк, распусцілі вы яго. Таму і куражыцца. Прыйдзецца забраць яго на ферму. Не–е, там я яго перараблю.
Сын. Усё жыццё марыў! Назад к Мафусаілу? Мілы дзядуля, смешна! Ты быў грэкам, ты быў армянінам, іспанцам. Але ты ніколі не быў кітайцам. А зараз — выліты… гэты… самы–самы…
Мама (успыхнула). Гэта ўжо чорт ведае што! Ні кроплі прыстойнасці. Гэта ўжо нахабства.
Тата. Ты сапраўды непрыстойна сябе паводзіш.
Мама (да таты). Гэта ўсё тваё! Гэта твой цынізм. Твая беспардоннасць. Любуйся! Не сорамна перад людзьмі?
Тата (таксама ўспыхнуў). У мяне нарэшце таксама лопаецца цярпенне!!! (Да сына.) Да якога часу цераз цябе я мушу глытаць жаб? Да якога часу ты будзеш ставіць мяне ў дурацкае становішча? Не, дарагі мой, усяму ёсць канец!
Сын (спакойна). Сястрычка! Ці мне здаецца, што яны мной нездаволены, ці так яно і папраўдзе?
Дачка. Ну, вядома, малыш, усе табой нездаволены.
Сын (ледзь стрымлівае сябе). Значыць, мне гэта не здаецца?
Дзед. Ды вам усім трэба зараз жа на свежае паветра. Хоць на паўгадзіны. (Глянуу на гадзіннік.)
Сын. На свежае паветра?! Дзядуля! Няўжо і ты?!
Дзед. З яго нешта будзе… нешта з рук вон выдатнае. (Унуку.) Быць табе альбо славутым бандытам, альбо… начальнікам вялікай… турмы…
Сын (смяецца, але смех нейкі ненатуральны). Не, ні тое, ні другое, дзядуля. Я ўжо ёсць! Я — ёсць! Дзядуля! Я — вундэркінд асобага роду. Магу папулярна. Бываюць вундэркінды — музыканты. Іх многа. Бываюць матэматыкі. Іх таксама нямала. Бываюць паліглоты. А ведаеш, дзед, што такое паліглот?
Дзед. Ну, давай, эрудзіруй!
Сын. Поліглот — гэта… Полі — многа, глот — глытаць. Многа глытаць. Усяго. Усякай усячыны. Што падсунуць. Што ў рот пакладуць. Прыемна, непрыемна — глытай, глытай, глытай! Усякі фарш і ўсякі фальш!
Дачка. Ну, навошта ты хлусіш, навошта ты падманваеш дзядулю? (Дзеду.) Паліглот — гэта чалавек, які ўмее гаварыць на некалькіх мовах.