Сын лезе па лесачках наверх.
Мама (здзівілася). Чаму? Пачакай, сынок. Ты нічога не зразумеў…
Сын (успыхнуў). Каментатара не разумею! Цябе не разумею! Тату не разумею! Нічога не разумею! Што я? Крутлы дурань, па–вашаму?
Мама. Ты не дурань. Ты проста малы яшчэ.
Сын. Малы? Калі вялікія спрачаюцца, малыя выйграюць. Чула?
Тата (рагоча). Закончаны міністр замежных спраў.
Сын. У бітве з Мухамедам я панёс матэрыяльныя страты. Во! (Паказвае шапку.) Тата! Кампенсацыя будзе?
Тата (выцягнуўся ў струну). На новай тэхнічнай базе!
Сын. Пагадненне падпісана! (Маме.) Ясна? А то — «нічога не разумееш». У мяне за плячыма гістарычны вопыт. (Паказвае на кнігі.)
Дачка. А я? Так і ўсё? Мама!
Сын. Ты выбрала сабе рабства. Калі вялікія спрачаюцца… (прыжмурыў адно вока.) Нам кумекаць трэба.
Карціна другая
Той жа пакой. У ім нічога не змянілася, бо і часу прайшло не так ужо многа. Праўда, на тоненькім дроціку малы падвесіў свой першы самалёт. Цацка, але сучаснай мадэлі. За сталом — дачка. Перад ёю сшыткі і падручнікі. Дзяўчынка, відаць, рыхтуе ўрокі. Замаскіраваўшы ў падручніку люстэрка, яна перад ім вучыцца какетнічаць. Сёння яна ўпершыню заўважыла і адчула, што становіцца жанчынай. У пакой уваходзіць Сын з бярэмам кніг, часопісаў і газет.
Сын. У–ф–ф… Нялёгкая ноша. (Кідае кнігі на стол.)
Дачка. Ты што новае набыў?
Сын. Бярэма хлусні.
Дачка. Я не разумею цябе. Усяляк ганіш гэтыя кнігі і ў той жа час цягаеш іх дахаты цэлымі штабялямі…
Сын. Спадзяюся нешта такое знайсці, такое прачытаць… Куды ж іх размясціць? Ну, газеты — гэта хлусня на адзін дзень. (Адкінуў убок.) «Лук», «Лайф» і гэта… на адзін месяц, у наступным нумары самі сябе будуць абвяргаць. А гэту каманду пакуль што ў каранцін. А там праверым, што варта гэтых паліц, а што… «Агент 007» будзеш чытаць?
Дачка. Мне не хапае часу на ўрокі.
Сын. «Плэй–бой»?
Дачка. Потым. Толькі карцінкі пагляджу.
Малы ўзбіраецца на лесачкі, займае сваё любімае месца, хутка прагледзеў газету і скінуў яе ўніз. Потым разгортвае ілюстраваны часопіс «Плэй–бой», на вокладцы якога каляровае фота голай жанчыны.
Сын. Сястрычка! Ты чым там займаешся?
Дачка (нібы яе злавілі за непрыстойным заняткам). Алгебрай.
Сын. А мне здалося — заалогіяй.
Дачка. А чаму табе так здалося?
Сын. Ты гэтак крыўлялася перад люстэркам, быццам хацела пераканацца — вельмі адрозніваешся ад сваіх прародзічаў малпаў ці не.
Дачка. А падглядаць — непрыстойна.
Сын. Я не падглядаў. Я назіраў. Мала адрозніваешся.
Дачка. Між іншым, я твая сястра. А родны брат малпы таксама павінен быць малпай.
Сын. Я пастаянна адчуваю гэта сваяцтва. Часам так туга круцяцца падшыпнікі… тут (круціць пальцам каля скроні). Ты дастань з кнігі люстэрка і адчувай сябе свабодна, натуральна. Будзь сама сабой. Рабі што хочаш. А на мяне не крыўдуй. (Вычытаў нешта з газеты.) О–хо–хо–хо… Во здорава! (Смяецца.)
Дачка. Ну, што там?
Сын. Сенсацыя! У горадзе Брукліне сярод красунь праводзілі конкурс на званне каралевы прыгажосці. Першае месца заняла італьянка Джулія, а другое — хо–хо–хо…
Дачка. Ну — хто?
Сын. Хлопец, мужчына.
Дачка (адсмяяўшыся). Такі ён, відаць, мужчына…
Сын. Не ў тым справа. Журы, журы якое?! I выявілі яго толькі тады, калі ўручалі прыз. Хо–хо–хо… Адхапіў жаночы гарнітур…
Мама прасунула галаву ў прыадчыненыя дзверы з друтога пакоя. Яна, відаць, неадзетая.
Мама. Дачушка! Ты не бачыла, дзе мая губная памада?
Дачка ўтуліла галаву ў плечы.
Сын (каб чула толькі сястрычка). Аддай. Вярні. Чуеш?
Дачка. Во яна, тут. (Вымае памаду са свайго партфеля.)
Мама (накінуўшы халат, уваходзіць у пакой). Навошта яна табе? Табе яшчэ рана.
Сын. Учора яна нават твой бюстгальтар прымярала.
Мама. Як не сорамна, дачушка? Ды яшчэ каб ён бачыў…