Дачка (шыпіць). Даносчык. Ш–шпіён.
Сын. Чаму чалавека, які паведамляе праўду аднаму пра другога, называюць шпіёнам? За праўду? Хаця… У свеце столькі хлусні, што, каб вывудзіць праўду, трэба шпіёны.
Мама. Ты ўрокі падрыхтаваў?
Сын. Падрыхтаваў.
Мама. А ты?
Дачка. I я.
Мама. Тады можаце пагуляць на свежым паветры.
Сын (сястры). Ну, што ты касавурышся? Я ж у тваіх інтарэсах напомніў маме, што ты ўжо… становішся дарослай. Яны самі не здагадаюцца, пакуль дзіця не прынясеш ім. Не падкажы, то самі не заўважаць.
Дачка. Сораму ў цябе няма.
Мама. Ідзіце, пабегайце, пагуляйце.
Сын. Няма нешта ніякай ахвоты.
Мама скінула халат і надзела прыгожае моднае — занадта кароткае — плацце.
Дачка. Уй, мама! Ты такая прыгожая стала!
Сын. Мама! Расталкуй мне, калі ласка. Вот ты дзве гадзіны мазалася, прычэсвалася, фарбавалася… Ты зусім другая стала. Для чаго ўсё гэта?
Мама. Твая мама хоча быць маладой. Хіба ты не хочаш, каб твая мама была маладзейшая і прыгажэйшая?
Сын. Во дзіва! Мама хоча быць маладой, а я хачу быць старэйшым… Я хачу, каб мая мама была такой, якая ёсць на самай справе. Не горшая і не лепшая. Мам жа не выбіраюць. Якую бог пашле. Толькі, мне здаецца, было б карысней, каб ты гэтыя дзве гадзіны праседзела тут, поруч са мной і з гэтымі разумнымі людзьмі! (Паказвае на кнігі.)
Мама. На ўсё свой час. Ты што? Не хочаш, каб твая мама падабалася?
Сын. Каму?
Мама. Усім.
Сын. Усім?
Мама. Ну, так, усім.
Сын. Усім — гэта многа. Гэта — нікому. Лепей аднаму. Напрыклад, пастарайся падабацца нашаму тату.
Мама (холадна). Гэта ўжо не твая справа. Не сунь нос, куды не трэба.
Сын. Ну, во… Звычайна гэтым канчаюць усе творчыя дыскусіі.
Мама. Ты ўсё–такі паганенькі прахіндзейчык.
Сын. Ма–а–ма! Ты не крыўдуй на мяне. Слухай, мама, з табой жа я шчыра. Як з мамай. А з кім жа яшчэ? Я што падумаў, тое і сказаў. Калі не так, ты навучы.
Мама. Вось іменна — не тое і не так. Дочка! Забяры яго!
Сын. Мама, ты ж мяне на месяц замуравала. Месяца яшчэ не прайшло.
Мама. Ну і скажы дзякуй, што раней выпускаю.
Сын. Дачакаўся амністыі. (Неахвотна спускаецца з лесачак.) Ды мне там сумна з дзецьмі. Мне цікава з дарослымі. Бо я хачу быць дарослым, і я буду дарослым. Дзяцінства рана ці позна кончыцца. А наперадзе — жыццё… I потым — праз дваццаць мінут па тэлевізары выступае палітычны каментатар. А ты ж ведаеш, што я не магу яго прапусціць. Ён мудры, і мне з ім весела.
Мама. Праз дваццаць мінут і прыйдзеш.
Сын. Ну, што ж, сястра! На свежае паветра! Там вольны дух! Там свабода!
Мама. Я табе дам «свабода»! Глядзі, не задзірайся ні з кім.
Сын (уздыхнуў). Свабода ў рамках законнасці.
Мама. Нахапаўся пустых фраз.
Сын. Іх дарослыя прыдумалі. (Скача на адной назе, нібы гуляе ў класы. Ён жа яшчэ дзіця.)
Мама зноў нецярпліва глянула на гадзіннік. Гэту нецярплівасць прыкмеціў сын. Сам сабе падміргнуў.
Мама. Дачушка! Што ты там корпаешся? Ты перамерала ўжо сем адзежак. Як баранеса фон Клаўзен.
Дачка. Я ўжо гатова. Я зараз. Малыш! За мной!
Сын. Калі яна баранеса фон Клаўзен, то я — барон Мюнхаўзен. Бяру сябе за каўнер і выкідваю вон. (Разыгрывае пантаміму, нібы нехта яго выкідвае, а ён супраціўляецца, вылузваецца. Але нарэшце апынуўся ў калідоры.)
Дачка. Мама, наш малыш часам бывае ўедлівы, але… ён жа вельмі–вельмі разумны. Нават мудры. Праўда? Я нават не магу на яго доўга злавацца.
Сын (з калідора). «Множество мудрых — спасенье миру. И царь разумный — благосостоянне народа». Са–ла–мон!
Дачка. А яшчэ?
Сын (стаіць на парозе). «Через мудрость я буду иметь славу в народе и честь перед старейшими, будучи юношею. Окажусь проницательным в суде и в глазах сильных заслужу удивление. Я буду управлять народами, и племена покорятся мне. Убоятся меня, когда услышат обо мне, страшные тираны, в народе явлюсь я добрым и на войне мужественным».
Дачка. Ну, што ты скажаш, мама?
Мама. Біблію табе рана чытаць. Не тым ты захапляешся.