Іх сіла і бляск малады
Ўвальюцца ў Амерыкі жылы.
Не зведаць ім, як назаўжды
Радзіма аб'явіць чужымі,
Над іхняй калыскай гулі
Другія і ветры, і спевы...
Растуць на далёкім камлі
Галінкі крывіцкага дрэва...
5.08.93
ПРЫСВЯЧЭННІ
ТАЛЕНТ
У вянок Якубу Коласу
Ноч ляжала бяззорнаю, цяжкаю кучмай
На вільготных хацінах,
I спала зямля.
Бог ля Нёмна ішоў і пачуў, як нягучна
У Акінчыцах плача сабе немаўля.
Лесніковая хата. Чадзее газнічка.
Калаўрот. Залацістыя пасмы іьну.
I дзіця.
I над лёсам — зіхоткая знічка,
I матуля прымружыла вочы ад сну.
I не бачыла, хто дакрануўся да сына.
Палыхнула святло.
Адступіла імгла.
I хіснулася хата, нібыта віціна,
I адбіткам на Вечнасці ўдаль паплыла.
Навуковец пасля раскладзе, як па ГОСТУ:
Напачатку эпоха, асоба — пасля.
Быў для Генія час...
Адбывалася ж — проста:
Бог ля Нёмна ішоў і пачуў немаўля...
Васілю Быкаву
Да гадавіны ягонай смерці
У час, калі твая
Яшчэ не народжаная душа
Лётала над зямлёю,
Шукаючы сабе месца —
Ён, маладзенькі салдат,
Прыпадаў да яе грудзьмі,
Гасячы смяротныя пялёсткі агню.
У час, калі да тваіх
Дзіцячых пластылінавых мазгоў
Падбіраліся абцугі сістэмы,
На іх крыжам сумлення лёг
Яго Сотнікаў - і ты
Па Круглянскім мосце пайшоў
На іншы бераг - да праўды.
У час, калі пачынае зноў
Чарнавусы аскабалак мінулага клікаць
Да прывіднай светлай будучыні,
I прабівае "Стынгерам" самалёт,
На якім ты імкнешся ўзляцець —
Ён, Быкаў, ізноў і ізноў
Захіляе чорныя дзіркі сабой,
...Каб табе хапіла паветра да прызямлення
На аэрадроме Свабоды...
З НАГОДЫ ЮБІЛЕЮ МУЗЕЯ ЯНКІ КУПАЛЫ
Жане Дапкюнас
Цвіллю тут не нясе ад старонак
I кніжак зляжалых.
Як у мора ўвайсці —
I паскорыцца сэрцабіццё.
Ён атулены крыллем крывінкі Купалавай
Жаны —
I ўплятаецца ў Сёння,
Ў нялёгкае наша жыццё.
Задыхнуцца шуканнем-
„Загадка Купалы".
Праз гады зразумець,
Што адгадкі ў маланкі няма.
Хваля Часу адтрэсла
I адкалыхала,
I, застыўшы ў Паэце,
Між нас засталася сама.
Ападае стагоддзе крываваю,
Змучанай гронкай.
У прарока чырвонцаў няма.
I за ім не ідзе грамада.
Ды Купалава Слова ірвецца
З музейнай скарбонкі,
Бо яму трэба клікаць,
Калі у народа бяда.
Хай яно дапаможа
У чорнай імгле не скарыцца,
Хай струменіць і ў грудзі народныя б'е.
На далоні у Вечнасці
Светлаю кропляй іскрыцца,
I на ніз нашым шалям
Схіліцца ізноў не дае!
20 верасня 1995 г.
СЫНУ
Віншаванне са старым Новым годам
Кожны твой тэлефонны званок
Медыятар па струнах - нервах.
Вібрырую: «Як? Што
Ў тваёй далёкай краіне?»
Мільёны тон акіянскай вады
I безліч кубаметраў паветра,
Што ляглі між намі на сёння,
Напаўняюць мяне адчаем.
Я — макавінка ў тэрыконах чалавецтва,
Гэты мак штодзённа таўкуць абставіны.
А ён тонамі правальваецца ў нябыт
I выштурхоўваецца ў жыццё іншым -
Маладзейшым на адзін радавод.
I таму я дзіўлюся, як цуду,
Што ў гэтым шалёным свеце
Ты мяне ўсё роўна любіш.
I не хочаш забыцца на тую,
З чыёй юнай плоці ты выйшаў.
Я ж, мой сын, ужо чую вецер,
Што зганяе з людскога іржэўя,
На якім я адпрацавала
Па ўсіх законах Быцця.
I цяпер я пішу ўпотай
На праграмцы
"Zur Eroffnung der Deutschen Woche"
Гэты ліст да цябе ў першы
Дзень старога Новага году
I шпурну яго ветру як доказ,
Што патрэбна табе,
Мой сын.