„Я знарок вам не сказаў пра пашу,
Дзе атручанае ўсё навек.
Як і я, загінуць дзеці вашы."
I смяецца злосна Чалавек.
I буслісе пасівелай сніцца
Вешчы сон — ахоўні позні знак:
Мёртваю вадой бруіць крыніца,
I стаіць ля хаты — Ваўкалак...
ЗАДАРОЖЖА
Калі і на бохан не шкрэблася збожжа,
I бабуля з артрытам стагнала ў кутку,
Пехатой тупацела я ў Задарожжа [1],
Галасавала там на бальшаку.
У радні гарадской пазычыўшы грошай,
Я вярталася ў вёску, і было йшчэ няўзнак,
Што калгас, дзе жывём мы ўсе – задарожжа,
I яго абмінае імклівы бальшак.
...Пасівелыя пасмы, як зімовая пожня.
Ды і па сённяшнім, па круцельскім лядку,
Люд наш выкоўзваецца з задарожжа
Каб апынуцца на бальшаку...
НЯМЕЦКАЯ МОВА
Яна прыплывала да нас
Купецкімі стругамі ганзейцаў.
Яе шпурлялі на драўляны прычал
Разам з маслам святога Квірынуса [2],
Шоўкам і парчой.
Яна падала рэхам у Дзвіну
I чаплялася белаю хмаркай
За крыж Святой Сафіі.
Яна тупацела па нас
Бязлітаснай падэшваю крыжака.
Нязношвальным салдацкім ботам,
Які і па сёння не згніў у зямлі.
Яна пратыкала нас гучным "Хэндэ хох!",
Нібыта рагамі быка,
I вывальвалася з нашых хат,
Камянеючы ў надмагіллях.
А сёння яна
Схіляецца ў белым халаце
Над лысым ад хіміятэрапіі
Дзіцёнкам,
I вычэрпвае, як журавель,
З нашае студні
Чарнобыльскую каламуць,
I прышывае нас
Сярэбранымі іголкамі "Люфтганзы"
Да каляровай сукні Еўропы.
I мы сутаргава ўспамінаем яе,
Як звон келіха -
На раздарожжы.
МЕЛОДЫЯ ТРАЎ
ПЯЦІДЗЕСЯЦІГОДДЗЕ
Птушкам сыпану зярнят паболей,
Хай ізноў на мой балкон ляцяць.
Мроіцца - каго не ўбачу болей,
Галубамі на мяне глядзяць.
Я губляла іх часінай горкай,
Я за імі ўслед туды сыйду...
Лашчыць вецер шэранькія пёркі
I шпурляе ў неба чараду.
Я за ёй сачу, пакуль не схлыне
Ў глыбіні, дзе не дастане зрок.
Выблісне і золатам, і сінню
У галубкі райскае пяро...
МАГДАЛІНА
Мне столькі Богам дадзена цяпла!
Здаецца—
Свет бы абагрэць магла.
Наіўная!
Душу аддаць хацела.
А ім было патрэбна толькі цела.
Што ж, шкадавала:
Цела аддавала...
КАХАННЕ
Так каханне мне сэрца ірвала!
Так туманіў твой смех галаву!
Бы ключы ў акіяне —схавала,
I спакойна на свеце жыву.
Толькі недзе, нібы па-за часам,
Выступае з-за шэрай імжы:
Мы стаім, закаханыя, разам,
I няма паміж намі мяжы.
А за намі, над намі ў світанні,
Як з Сусвету прыйшоўшы, гало
Залатым нас ахутаўшы ззяннем,
Над разлукай і злом узняло.
Пройдзеш міма...
Парвецца дыханне...
Нескарона ўзгадаю: „Было!"
...Залатое высокае ззянне
I бязмернага шчасця святло...
ЯНО ПАСЛЯ СМЯЯЛАСЯ З МЯНЕ...
Усё бліжэй да Госпада вяртанне,
Усё далей юначыя грахі.
Як бегала калісь за мной Каханне!
Нібы за Пенелопай жаніхі.
Я ж летапісы "грызла" да змяркання,
Чакала - прынц ля ганка мільгане.
Уволю пасміхалася з Кахання...
Яно пасля смяялася з мяне...
* * *
Чым болей хочаш быць шчаслівым,
Тым менш жыццё табе дае.
Чакай, скарыся, будзь цярплівым,
I нечакана настае
У шэрані ці завірусе,
У мітульзе пустых гадоў,
Хвіліна, што цябе прымусіць
Дагледжаны пакінуць дом,
Услед пайсці за бліскавіцай,
На ўсё забыцца, акрамя
Вады з бабулінай крыніцы,
Свайго уласнага імя...