Ды, нібы жаўна, душу дзяўбе:
Ў свеце, дзе і так бракуе шчасця,
Мы ўмудрыліся ўдваіх сябе
Гэтак легкадумна абакрасці!
Млечны Шлях схіліўся над ілбом.
Пройдзе.
Што было і што здалося.
Падсякае залатым сярпом
Жнівень дні мае,
Нібы калоссе...
ХУТАР
Уздымаецца неба імкліва.
Дождж прайшоў - быў настырны, як зяць.
Ацяжэлыя ціхія слівы
Адрачона па садзе стаяць.
Да ад'езду машына гатова.
Падсыхае да Менску шаша.
У цішы нараджаецца слова
Аб усім, што тут мела душа.
А было — састарэлая хата
Ды навокал — палі і палі.
I — усход.
На паўнеба, як свята.
Блізка так, як нідзе на Зямлі....
18.9.1991 г.
* * *
Ад ліпеньскай спёкі сагрэлася хата,
I сталі палынна-трывожнымі ночы,
I жывіцца сэрца надзеяй крылатай,
Што ў шыбіну стукне вандроўнік аднойчы.
Вандроўнік з забытай даўнішняй паэмы,
Што ў папках запыленых згінула быццам.
I я, страпянуўшыся, гляну: „ А дзе мы?
I як нам святлом жыватворным абмыцца?"
Інакшаю стану ў святле месяцовым:
Як мячык закінуўшы клунак за плечы,
Пайду па дарозе шукаць тое Слова,
Якое і кліча, і плача, і лечыць...
СМЕРЦЬ
Сын ціха плакаў. Галасілі сёстры.
Муж думаў, як каханцы пазваніць.
Смерць працірала свой сцізорык востры,
Што залатую абразае ніць.
Прырода раўнадушша не хавае:
„Сумленна абавязак свой раблю.
Штодзень старыя формы разбіваю,
Для будучага новае ляплю..."
ЦЫКЛ «ЭМІГРАНТЫ» 1993-1997
МІР
Янку Запрудніку, майму земляку
Запыленым люстэркам слова „Мір".
Кустоўе чэзлае паміж двух храмаў.
З начыннем, вартым шкадавання. крамы
Як процівагі, па баках... I жвір.
Не бачыла яшчэ раскопкаў, дзе б
Два метры ўглыб — і не знайсці манеты,
Далонню бедняка калісь сагрэтай,
Як спадзяванне на жытло і хлеб,
Дзе пацеркай — дзявочаю красой
Не адгукнулася б на кліч стагоддзе...
Ды тут, пад гэтым жвірам — карагодзяць
Такія цені тут!
I вечны сон
Ім не закон!
Цыганаў каралі
I тыя, што і каралёў цкавалі,
I тыя, што на вуліцы Завальнай
За валам, дзе кавалі кавалі
Гісторыю,
Не тую, дзе — Імя.
А простую — кальчугу з безліч колцаў.
Сялянскія, рамесніцкія хлопцы...
А час ўсіх заворваў, як лямях.
Вось мы ў стагоддзі гэтым прараслі,
I ў гэтым — хочацца ці не — народзе.
Наш дух зямны Ўсявышні ці
Заброддзем [3],
Ці замкавым абрысам акрыліў.
На вуліцы Завальнай — цішыня.
Маўчыць касцёл святога Мікалая.
Тут шлях наш пачынаўся.
I палае
Любоў дз Бацькаўшчыны ў нас адна.
Паэты мы, і Слову аддамо
Агонь, пранесены праз паняверку.
Краёчак сцерці б з пыльнага люстэрка,
I ўспыхне Вечнасці святло само!
Тры вершы Барысу Кіту
1. ВЯРТАННЕ
„Паклон Радзіме— і ўзляцелі птахі,
Нібы журбою неба аплялі.
Як вартаўнік, на гэтай Гауптвахэ
Вы засталіся... Воблакі плылі...
Гудзеў арган. Блішчэў жывот анёла,
Што граў на парцалянавай трубе,
Кірмаш калядны еў і піў наўкола...
Я ж несла нешта светлае ў сабе,
Што нераскласці сэрцу на адценні...
Душа з душой, свабодна гавары!
Хай вечаровыя кладуцца цені —
Жыццё ідзе, нясе свае дары.
Выгнаннікі вяртаюцца акрасай
Суровай і няласкавай зямлі.
...А банкаў гмахі, быццам стрэлкі Часу,
Цягнуліся ўвысь, нібы гулі...
Франкфуртп-на Майне, снежань 1993 г.
2. НА ЗЯМЛІ ТЭЎТОНАЎ
На зямлі тэўтонаў — абярогам
Мова — незабытая ралля.
Чым бліжэй да вечнага парога,
Тым мілей бацькоўская зямля.