А пасля я рос.
Прыйшла навала,
I маланцы адгукнуўся гром.
I з зямлі прапрадзедаў пагнала,
Бо мой бацька быў гаспадаром.
Ён і за мяжой служыў зярняці,
Будаваў царкву, дзяцей любіў,
I аклад іконам Божай Маці
З дрэва нетутэйшага рабіў.
А дзядзькі палеглі ў Курапатах...
Нас жа ўратаваў заморскі вір...
Зачарпну — і цяжкі, як граната,
На магілах прадзедавых жвір.
Мне з сабой узяць казалі людзі
Жменьку ад магілы, што люблю,
Ды баюся — бацькавыя грудзі
Я зямлёю тою прапалю."
Скончыцца праз трое сутак віза,
Зноў дзяцінства высахне рака,
Расплываецца смугою шызай
Разарваны лёс палешука.
ХУСЦІНКА
В. Кіпелю
Мне Вітаўт падарыў хусцінку — сінь з ліловым,
Бо сонца коле голкамі ў галовы
Сярод нью-ёркскіх хмарачосаў- глыбаў.
...Хусцінка ў пальцах слізгаціць, як рыба.
Трапеча, быццам хоча пад нябёсы
Падняцца — над галоўным хмарачосам
I плысці над Амерыкай, якая
Нібы пад залатым дажджом Даная
Магутная, ляжыць... Спляліся кроны
Нібы карункі — ёй убор зялёны.
Тут, дзе яна калоссем высцілае
Свае палі ад краю і да краю,
Дзе праступаюць скрозь, як палімпсесты
Індзейцаў словы — мова ж знікла дзесьці —
Другая мова, як зярняты ў храме,
Схавалася — і аджыла між намі.
Амерыка! За іх, каго прымала...
Славянскае крыві ў табе нямала.
I на тваіх аздобах, як краёчак
Другой зямлі — наш сіні васілёчак.
Яму хапае месца тут, а там
Ў чужыну гналі, руйнавалі храм...
Маўчу!
I сын, і лёс на той зямлі...
...Хусцінка, ты мне сэрца не палі.
Я ўжо не бесклапотная паэтка —
Касмічных з'яў удзельніца і сведка,
Калі збываецца: „I аз уздам
За ўсё — за мову, за зямлю і храм."
Крычаць не буду:"Я не вінавата!"
Вяртаюся —служыць для роднай хаты.
А тут — вясёлай, лёгкай, як пушынка
Усё ж была.
Нясі мяне, хусцінка!
А вы... Хай і далей паможа Бог
На родны не забыцца свой парог!
Нью-Ёрк
НА БЕЛАРУСКІХ МОГІЛКАХ У АМЕРЫЦЫ
Магілы...Іх калісыді аплявалі,
Абвінавацілі ва ўсіх грахах.
За што? Адкажа кветка палявая,
Адкажа вецер: „Беларусь кахаў."
Тут Юрка Віцьбіч, тут Рыгор Крушына...
Іх словы й сёння выкрасае Час.
Чаму прыстанкам стала ім чужына?
Адкажа надпіс: „Я памёр за вас."
На іх кар'ерны ўжо не зробяць шанец,
Чужацкі іх не згоніць прэч хаўрус.
Спытае люд: „Хто тут?" „Амерыканец?"
Але зямля адкажа: „Беларус!"
ПРАЛЛЯ
Надзі Кудасавай
Белай кудзеллю дзень ляжыць на цёплай траве.
Тут, дзе мала людзей, мудрая пралля жыве.
Скокне вавёрка раз — змоўкне, слухае ціш.
Быццам спыніўся Час — моўчкі і ты сядзіш.
Амерыканскі стандарт роднага не заглушыў.
Дадзены Надзі дар — адпавядаць душы.
Нітку яна прадзе, быццам нітуе нас
Стойкасцю у бядзе, сілаю, каб не згас.
Куфар прыадчыні — колькі ў ім святла!
Фарбы, нібы агні. Вышыла, як жыла.
Як выпрабоўваў лёс! Каб не ўтрымала ніць.
Соллю саліла слёз — здолела не ўпусціць.
Круціцца калаўрот... Вечны імкнецца час...
Мудрае Праллі род Хай уратуе нас...
Марысі Юрцэвіч-Навумчык у Саўт-Рывэры
Ледзь вымавяць: „Доўбры дэн"—
I зноўку ў „тэлік" вачыма
Даніла — у школе ён Дэн,
I Джон — ён Янук у Айчыне
Хай госці з зямлі Беларусь
Расказваюць нешта ў застоллі...
«Паслухаць іх бацька, прымусь»,
„Іх, маці, разбэсцілі ў школе."
Уздрыгвае ў маці рука,
I ў бацькі слязіна ірвецца...
Ды што гэтым хлопцам рака,
Што Ясельдай недзе завецца?