— Кіра, глянь, як цудоўна...
Кіра расплюшчыла вочы, села і пачала папраўляць сваю пасцель.
— Паглядзі, у акно хаця паглядзі, Кіра. Саша чуўся ляпей ад Кіры, не меў гарачкі, бо вяславаў бы ашалелы. Кіра сядзела нерухома ў лодцы, і таму прастыла.
Ён жвава выскачыў з-пад пледа, узяў ручнік, мыла, расчыніў наўсцяж дзверы і пабег да во-зера мыцца.
Спяваў:
Спявалі птушкі, а ўбок Чортавай затокі крычалі дзікія качкі. Саша спяваў:
Ён стаяў на памосце, раскудлачаны і моцны; здаваўся першабытным уласнікам гэтых пупічаў, дастойным яцвяжскім ваёўнікам, які выйшаў уранку палюбавацца бацькаўшчынай.
Кіра і Саша назвалі дрымучыя лясы вакол возера Яцвяжскай пушчай. I пробвалі адгануць мову яцвягаў па назвах рэк і азёраў, але гісторыя, якую ведалі, не захавала нічога аб мове трагічна выгубленага народа.
— Гэй-гэ-эз-эй!! — закрычаў на ўсё возера.
З-за Залатога Рогу выплыла лодка. Вяртаўся ёю бацька з ранішняй лоўлі рыб.
— Чаго енчыш, як няшчасце! — папракнуў Сашку бацька. Галасы выразна чуваць у чыстым паветры. Пахне расою і лесам.
Саша ўзяў разбег і нырнуў надоўга пад ваду. Выплыў каля дзесяці крокаў ад памосця.
Залатым Рогам назвалі падводны пясчаны паўвостраў, які загінаўся да сярэдзіны возера і прападаў у глыбінях. Паміж мялізнаю Залатога Рогу і памосцем ранкамі можна напаткаць пад паверхняй вады збуцвелыя дубовыя бярвенні, вынесеныя плынню. Адбывалі яны сваю адвечную вандроўку. Сашка любіў падплысці да бярвенняў, стаць на іх і памахаць рукамі, і пацешыцца. Выглядала гэта так, як бы ён ішоў вадою па калені. Бярвенняў бывала пяць, часамі тры або адно толькі. Пад цяжарам цела Сашы паволі патаналі яны ўглыб. Выносіла іх у гэтым месцы возера, дзе найменшая глыбіня, усяго каля пятнаццаці метраў.
— Глядзі, каб болей так не рабіў! — казаў бацька да Сашы. — Можа стацца няшчасце. З вадою няма жартаў.
Сёння бацька сказаў:
— Дзеці, увечары наладзім вогнішча. Ты, Кіра, назбіраеш смольных шышак, а ты, Саша, пойдзеш са мною па сухапад.
Падчас абеду маці сказала да Сашы:
— Чаму, Сашанька, не ўзяў ты сваёй гітары? Забыўся?
— Забыўся, мама, — прызнаўся Саша, дзівуючы, як гэта магло стацца.
Бацька і Саша пайшлі збіраць сухапад далёка ў лес. У густым маладняку заплакала дзіця і ўзняўся трэскат. Не паспелі добра ўслухацца, як выскачыў адтуль заяц. Бег проста на іх, пішчаў, бы заплаканае дзіця. — Воўк!
— Дзе? — Саша ні разу не бачыў жывога ваўка. Заяц уцякаў перад ваўком.
Ваўка ўгледзець цяжка, ён імчыць хутка і ціха, адчувае чалавека здалёку і знікае быццам цень.
Найбольш сухападу знайшлі на высокай гары ў старым лесе, дзе вятры і віхуры. З высокага месца відаць вялікі камень-валун і Саша раз-пораз паглядаў на яго. Здалося, што камень як бы варухнуўся і ад таго ў Сашы падзеравянелі рукі.
— Не марудзь. Паспяшай, — падганяў Сашу бацька, даўно забыўшыся пра расказ Кіры аб манеце.
Узбіранае галлё расклалі на пачварнай сасновай галініне, якую абламала бура. Бацька цягнуў, а Саша памагаў збоку. Раптам адчуў, што глядзяць ча яго вочы. Аглянуўся, але нічога не заўважыў, не калыхнулася ніводная галінка ў кустах, не замаячыў ніякі цень. Запацелі рукі.
Бацька ішоў спакойным крокам, пасвістваючы ўлюбёную мелодыю «Ой, бярозы ды сосны»...
Вогнішча ўвечары ўдалося надзвычай. Наладзілі яго ля самюсенькага берага; абкапалі раўчаком, адгарнулі навокал кастрыцу, каб не нарабіць пажару. Кіра назбірала проста крушню сасновых шышак, ад якіх добры жар. Прышоў стары ляснік Мацюкевіч і прынёс у брызентавай торбе сырой бульбы. Пяклі і смакавалі яе, як нешта найсмачнейшае ў свеце. Ляснік абяцаў на-вучыць за другім разам пячы рыбу на агні.
Ляснік Мацюкевіч прыбіраўся расказаць цікавую прыгоду — прасілі яго і Кіра, і Саша, і бацька, і маці, — калі ў тую ж хвілю данёсся далёкі ды выразны плач. Гэта не быў заяц, гэта напраўду плакала дзіця там, дзе ўдзень збіралі галлё.
Мацюкевіч аж устаў, і ўсе паўставалі. Па возеры паскакаў бляск ад полымя, у блізкім чароце сонна заквакалі дзікія качкі, пад ногі, раздуваючы жар, поўз халодны ветрык ад вялікай вады.
— Што гэта? — маці занепакоілася не на жарты, углядалася ў чорную сцяну бору.
— Ідзем, — сказаў ляснік да бацькі.