На фабрычных музыках узяў і спаіў яе самым недапушчаль-ным чынам і завёў у бакавы пакой накшталт начальніцкага кабінета з канапаю, на якую пакаціў яе, не першую бабу, а потым... навёў мардатых салдатаў, трох, якім, як прыкмеціў раней, не выходзіла з кумпястаю дзеўкаю, вядомаю ў горадзе пад мянушкаю Недалюбка. Юнакі, калі паварочаліся на танцы, лезлі да Юркі са сваёй дружбаю і паўлітрам таннае гарэлкі, хацелі ў нечым дамаўляцца з ім, але ён выліў сваю чарку на падлогу і пайшоў адсюль прэч; на дварэ схапілі яго наваніты.
* * *
Ен не насіў у сабе крыўды да Тані, што здзіўляла і яго самога.
Юрка, дасягнуўшы сталасці, не памятаў усяго, аднак тады, яшчэ ў тыя жахотныя месяцы, калі самым мілым для яго былі суцешныя словы лекароў, меў ён і тую надзею, спадзяванне, што Таня дачуецца, Таню ўскалыхне Юркава бяда, Таня напіша, Таня — хто ведае — можа, і прыедзе!..
Як і належыць маладому ды здольнаму чалавеку, ён знайшоў свой уласны напрамак у пакручастых лабірынтах жыцця.
XVI
Юрку смяшыла ў дарослых шмат што. Ён наглядаў у іх асаблівы страх, гэткі роблены, без відочнае прычыны, ад уяўнае пагрозы, бы ад соннай з'явы. Яны, чуў, гаварылі, калі баяліся нечага, з тым глыбеючым сполахам, які ахоплівае дзіця, якое дарэшты не верыць у сапраўднасць матчынага гневу, у тое, што дастане ад яе аплявуху.
Сумненні ў тым, што ёсць між людзьмі беззапаветнае сяброўства, ужо былі ў Юркі. I, як ні сумна тое, гэта якраз і дапамагала яму ўнікаць небяспечных ягонаму характару расчараванняў. Рэчаіснасць ёсць непадатлівая пажаданням адзінкі. Яна ўсё-такі нагадвае сабою тую рэчку, у якой магчыма плысці супраць яе плыні ды нават усплёскваць на ёй свае хвалі, ныраць ажно да вірыстых глыбіняў, урэшце, убудоўваць перашкоды, гаці і гэтак далей, але ўсё роўна мы лішнія ёй. Смерць чалавека, калі часамі і мае якое-колечы значэнне, дык толькі ў сферы людскага.
Найбольш прываблівым бессвядом'ем у маладосці ёсць адсутнасць разумення выпадковасці свайго ўласнага існавання.
Куды дакладней ды практычней думалася яму пра наступнае:
— людзі, пераважна, праклінаюць сваю работу;
— кіраўніцкія работнікі, пераважна, любяць свае пасады;
— грошы, пераважна, пашыраюць зацікаўленні кожнага з нас, прасоўваючы іх, няхай на маленечкі крок, дапераду.
Каханне мужчыны да жанчыны ёсць нечым знішчальным, раздумваў Юрка, трохі падобным да стыхіі, да нейкага цыклону, якому напляваць на гарады і дарогі, будынкі і вежы, самалёты і караблі... Гэта як бы Бермудскае трохкуцце, з якога няма вяртання. Тая з'ява, у сутыкненні з якою мудрае ёсць нясцерпнае!
Юрку досыць было прыклікаць да свае памяці вобраз Тані, каб адразу ўстаць з-за стала або перастаць есці і маячліва хадзіць па пакоі або вышмыгнуць з кватэры на праходку за прыгарады ў квецені агародаў у Дайлідах, да Дайноўскіх сажалак, некуды аж пад Кур'яны, у бок ад парослага ляшчынаю багонніку, чорт ведае куды, адкуль ішлося назад з апошніх сілаў, са стомаю ў нагах, з колкай зябкасцю недзе ў грудзях.
Для яго тое першае каханне засталося назаўсёды, як колеры цвету кветак, як блакіт валошак-васількоў. З'явілася яно ў ім існасцю ўсяго таго, што ўепрымаў як найлепшае ў самім сабе. Называюць яго першым, — думаў Юрка ў час прыступаў меланхоліі, — даволі непрыстойна, значыць, статыстычна, злічваючы быццам, бо ў кожным трывае гэтае каханне, як за кожным ідзе яго дзяцінства, як у кожнага ёсць паўзабытая радасць велікодным падарункам бабусі ці святлом асаблівага дня, саступленнем у сцюдзёную крыніцу, скарынкаю хлеба ці бо пажарам, гэтым боскім феерверкам. Думаючы аб Тані, ён думаў аб руні ў палях і ўрачыстым небе, святочных тварах, і веснавых бураломах, і лесе раззелянелым. Усё бачыў разам з ёю, дзякуючы ёй. I нават гэтае імкненне да таго, каб адцурацца вёскі, выдаваць сябе бывалым гараджанінам, вельмі працяглае ў ім, успрымаў ён, урэшце, як нешта ганебнае, але з той засмужанай цеплынёю бабінага лета, тужліва, са шкадаваннем (і яно ўжо прамінула!).
— Юрка, гэй, Юрка! — мог бы пачуць на тратуары. — Ты не пазнаеш мяне?
— Я? Прабачце... гм, прабач, але сапраўды...
— Гэта ж я, Таня!
— Ах, Таня! Добры дзень, Таня.
— Добры дзень, Юрка.
— Ты гэта адкуль, Таня?
— Я, Юрка, здалёку...
Яны стаялі б адно насупроць другога. Юрка, мабыць, ліхаманкава перабіраў бы ў думках варыянты гутаркі, якую можна весці ў такіх выпадках... Ён імгненна спацеў бы! А яна, Таня, зразумела б, што дарэмна затрымала яго, неразважліва паказваючы яму свой выразна завялы твар паспакайнелай жанчыны, разбабелай ужо шмат чаго перадумаўшай, радай пабачыць яго, і то з выпадку, нагоды, у кароткі міг якогасьці падарожжа, хто ведае, ці не ў астатні выезд у родную вёску, кабтам нешта выпрадаць па нябожчыках бацьках, нават не акінуўшы вокам пакінутага гнязда, а гэта пакарыстацца нечым дзеля сямейнага бюджэту...