Баюра, агалелае рэдкалессе і першая зеляніна. Пад абцасам маладая крапіва, так маладая, што можна дакрануцца да яе. Угары крычаць журавы, іх не відаць, яны ў клоччы нізкіх хмараў, што налятаюць ад сумнага горада.
Удзень клочча пачало прападаць у бляску. Прамень развесяліў кветачку, белую кветачку.
Недалёка затрымаўся стары чалавек, калупае кіём зямлю. Юрка баіцца старога чалавека, баіцца, што стары азвецца да яго, хоча загаварыць з ім. Пашоў бы ад старога, найляпей пайсці ад яго. Па свеце ідзе вясна, а стары, зусім стары, прыглядаецца да вясны, да маладзеючай зямлі — магчыма, толькі чакае, каб Юрка варухнуўся, засмяецца да яго смехам без радасці, загаворыць голасам, у якім нічога няма, скажа многа і суха, да таго суха, што аж пуста. I чаго з ім будзе стаяць, і аб чым з ім будзе гаварыць і, чаму, менавіта, ён, Юрка, павінен з ім стаяць ды гаварыць на віду вясны, у бляску радасці?
Юрка стаіць, не варушыцца, не дыхае, глядзіць на кветачку. Нахіляецца да яе і зрывае, Асцярожна хавае ў далоні белую кветачку, на твары ў яго ўжо лёгка, хутка адыходзіць прэч.
Зараз за паркам, ля ронда вуліцы Складоўскай, паклікаў яго знаёмы голас.
— Харошы дзень, — сказаў знаёмы.
Знаёмы ішоў прывітацца, Юрка расчыніў далоню, белая кветачка выпала на вецер, унала на асфальт вуліцы, наехала на яе кола таксі, у таксі сядзела дама. Па белай кветачцы засталася мокра-зеленаватая пляма на чорным асфальце, ехалі і ехалі машыны.
— Харошы дзень, — гаварыў знаёмы.
— Харошы дзень, — сказаў Юрка.
Мокра-зеленаватая пляма на асфальце хутка высыхала.
Знаёмы спытаў:
— У клубе ладзяць баль. Пойдзем?
— Не ведаю.
— Ты не ведаеш! Та хто мае ведаць! Ён вясёлы.
— Так цёпла і раптам баль, — Юрку не хацелася думаць пра баль. Дурацкая мода на дурацкія балі!
— Яшчэ не вясна. Ночы халодныя.
— Проста не ведаю, ці пайду?
— Мне вельмі хочацца патанцаваць!
— Ты, як паненка.
— Праўда, я забыў, што ты не танцуеш.
— Памыляешся. Я танцую, але мала.
— Шануеш здароўе.
— Хай будзе па-твойму.
— Мне вельмі захацелася пашумець, — сказаў знаёмы.
— Гэта пахвальна ў тваім узросце, — сказаў Юрка.
— Не прытварайся старым.
— Усе мы старыя.
— Не будзеш гаварыць аб старасці, калі сапраўды пастарэеш.
— Прыемны дзень, — сказаў Юрка. Ён паглядзеў у неба.
— Вельмі прыемны, — ухапіўся за тэму знаёмы. Яму надакучылі з'едлівыя размовы. — Кажуць, будзе цёплае лета. Я вазьму водпуск у ліпені і паеду ў Устку.
— Там утапіўся мой прыяцель, — сказаў Юрка.
— Як гэта сталася?
— З дурасці сталася, — сказаў Юрка.
Юрку стала цяжка не толькі ад таго. У гэты ясны дзень другі раз так цяжка яму.
— У жыцці ўсяляк бывае...
— Я з ім вучыўся.
— Бывае, — сказаў знаёмы. Ён усё яшчэ вясёлы.
— Ну, так, — непрыемна здзівіўся Юрка ад слоў знаёмага які сказаў: — Nie było nas, był las — nie będzie nas, będzie las/.
Пачалася іх размова.
— Чытаў ты «Стары і мора» Хэмінгуэя? — знаёмы першым рушыў уніз вуліцы.
— Не.
— Такія рэчы трэба чытаць!
Паспрачаліся.
— Цяпер у мяне шмат працы...
— Праца, праца...
— Праца стварыла чалавека, — Юрка спрабаваў усміхнуцца. Лішне пасварыліся за кніжкі.
Гэта Юрка пасварыўся.
— Праца не вучыць разумець, — прыцяў знаёмы. — Чытай, брат, чытай. Добрыя рэчы чытай, за адну хвіліну зразумееш больш, чым за цэлыя гады працы.
— Чытанне таксама праца.
— Так, — у знаёмага настаўніцкі голас. — Але мы гаворым аб працы ў вульгарным сэнсе, аб працы для грошай.
— Ну, — згадзіўся Юрка, абы згадзіцца.
— Агідна праводзіць жыццё для грошай, — скрывіўся настаўнік.
— Займіся грамадскай дзейнасцю.
— Каб другія зарабілі на ёй грошы?
— Якія грошы...
— Я сарганізаваў выстаўку, памятаеш? А іншыя адно чакалі таго: раскрытыкавалі, паказалі свой розум перад начальнікамі і ў надзеі павышэння.
— Значыць, няма сэнсу дзейнічаць?
На тратуары гулялі дзеці, намалявалі вялізны, самалёт з бомбамі.
— Няма, — сказаў настаўнік. — Будзь пэўны.
— Мудрасць самому сабе таксама не мае сэнсу.
— Няма сэнсу гаварыць аб сэнсе.
— Дык як?... Размова ў тупіку.
П'яны тлумачыўся перад міліцыянерам, што ён цвярозы. Міліцыянт моўчкі паглядзеў і, не спяшаючы дастаў палку, п'яны заціх і паслухмяна пайшоў.
— Давай будзем гаварыць аб тым, як пражыць дзень з чыстым сумленнем?
— Ну... — Юрка ўпэўнена амаль перабіў яму, не хочучы спыніць шарэнгі дасканалых слоў, якія з'явіліся нецярпліваю чаргою. Прыпыніў іх, пачуўся так, быццам спатыкнуўся, зачапіўся аб неспадзяванае.