Белае неба над азёрамі: і гарачы вецер, і плыткі пляж, і далечыня. Падплылі да вострава, доўга ляжалі ў пяску. Дзяўчына ўстала і пабегла па вадзе, Юрка штосьці крычыць ёй услед, яна вяр-нулася і пырскае на яго вадою, ён адбіваецца гэтаксама. Дзяўчына пабегла ў кусты, ён паганіў яе, яна ўпала, ён пастаяў над ёю, прысеў і зняў смяцінку з яе пяты, яна дыхае яму ў плячо, глядзіць на яго вільготнымі вачыма. Устала, крыкнула «Дагані мяне!» і пабегла ў глыб вострава. I зноў упала.
— Добра нам тут, — сказала дзяўчына.
— Добра, — сказаў Юрка.
— Сядзь, — папрасіла яна.
Юрка глядзіць у неба, дзяўчына на Юрку.
Раптам усхапілася і са смехам адбегла за другі куст. Юрка здагадліва адвярнуўся спіною і адыходзіў прэч, яна выглянула з-за куста і паклікала яго:
— Хадзі сюды!
Дзяўчына ляжала і моцна дыхала, яе губы чырванелі. Ён падышоў да яе. Сказаў:
— Хадзем да лодкі.
Яна паглядзела на яго чужымі вачыма. Пайшлі.
Дзяўчына больш не адзывалася, а ўвечары яна ішла са слёсарам — уваходзілі яны ў рэстаран «Пад альбатросам». Там ігралі танга, па-чаўся дансінг.
Юрка быў у сябе ў пакоі. Ён хадзіў з кута ў кут і многа курыў. Лёг у дзесяць.
Прачнуўся, калі яшчэ не днела і зазлаваў сам на сябе за гэта, мацней нацягнуў коўдру. Па акне крапаціць дождж. Зноў падае дождж. I пачуў выразны шэпт за дзвярыма:
— Асцярожна, добра, ціха! спіць! хто спіць? ціха будзь, асцярожна...
Адчыніліся дзверы і ўвайшло двое: слёсар і дзяўчына.
Яна прашаптала:
— Хто там?
А слёсар:
— Ціха.
Заціхлі.
Ён пасадзіў яе на свой ложак, зняў туфлі і далікатна паставіў іх каля ложка, памог зняць сукню.
— Хто там спіць? Мне сорамна, — зашаптала дзяўчына.
— Ціха.
Засланіў яе і ўкладавіліся ў пасцель. На досвітку яна пайшла, слёсар правёў яе на калідор.
Заснуў ён справядлівым сном. Юрка разбудзіў яго ў палове восьмай, на снеданне.
Будучы ўжо ў Беластоку, аднаго дня Юрка атрымаў паштоўку ад слёсара з Вроцлава. Ён пісаў, што жэніцца з дзяўчынаю. Юрка купіў віншавальную тэлеграму і паслаў на дзень шлюбу маладой пары.
Маладосць — гэта мары аб будучыні. Будучыня, як далёкая рэчка ў гарачы дзень, да якой даволі дайсці, каб купацца і цешыцца. Не думаем аб вірах і бяздонных ямах, хаця ведаем, што якы ёсць.
Рэчка кліча. Толькі кліча.
Ёй усёроўна, ці ты добра паплывеш, ці кепска паплывеш і ўтопішся.
Унізе ішоў па тратуары той. Юрка адступіўся ад кветніка на балконе і падаўся назад. Той мог задраць галаву і ўбачыць яго. Юрка не баяўся, але рад быў не бачыцца з ім. Калісьці, Юрка і той, былі сябрамі.
— Чэсць! — сказалі адзін аднаму ў мінулую восень.
— Сядай.
— Вольнае крэсла?
— Так. Сядай, ну, сядай.
— Адзін. Без нікога.
ІОрка сеў. Ён зайшоў у «Крышталь» паабедаць.
— Капу лет не бачыліся!
— А так.
Юрка даволі нясмелы.
— Чуў, добра табе вядзецца. Праўда? Цікавая праца?
Юрка не памятае, што тады нагаварыў яму.
— Як жывеце? — пытаў Юрка.
— Што ты да мяне «на вы»! Што, я твой бацька, ці што?
Той прытварыўся абражаным, потым ляпнуў рукою Юрку па плячы і засмяяўся.
— Тоўсты карчыска ў цябе.
— Ну, — сказаў Юрка. — Не танчэйшы, чым твой.
— Трэба было сказаць, — не таўсцейшы.
— Жанаты? — той паглядзеў на руку Юркі. Юрка насіў шлюбны пярсцёнак. — Колькі дзяцей?
— Пакуль адно.
— Адно?
— Адно.
— Хлопец?
— Хлопец. Здаравенны такі.
— У цябе ўдаўся.
— Хіба.
— А жонка адкуль?
— З-пад Гайнаўкі.
— Ого, там здаравенныя бабы.
— I ў мяне з-пад Гайнаўкі.
Той не быў жанаты, яму часамі хацелася быць жанатым і ў такіх хвілях ён махляваў. Лгаў, што жанаты. Яму ў такіх хвілях хацелася мець жонку, менавіта з тых аколіц, з якіх паходзіць жонка сябры, з якім якраз гаворыць. Цяпер ён гаварыў з Юркам, і яму хацелася мець жонку з-пад Гайнаўкі.
— Добрыя з-пад Гайнаўкі. Свае!
Але Юрка загаварыў аб чым другім, і яму здалося, што Юрка ўбачыў яго махлярства, і ён пакінуў цікаўліва-насмешлівы спосаб размовы.
— Колькі зарабляеш? — запытаў знянацку той.
«Думае, што я заграбаю грошы!»
— Жыць можна, — адказ быў ніякі.
— Залежыць, як жыць: кот жыве, і сабака жыве...
Юрка заказаў абед, кельнер пашоў.
— Ведаеш, звольнілі з працы... — і той сказаў, каго звольнілі з працы. — Добры хлопец, але дурань. Паверыў. Вераю далёка не заедзеш.
Звольнілі з працы сябра са школьных год. Шкада. Сапраўды добры хлопец. Шкада.