Пачысціўшы, пазяхнуў: а-ха-ха, — і пайшоў, перавальваючыся з боку на бок.
Заляцеў мітуслівы, стракаты, вясёлы ўдод з чырвоным чубком, які ўставаў дыбам, калі ён з чаго-небудзь дзівіўся.
— Каго прычасаць?
— Мяне, — сказала Мальвіна. — Зрабіце завіўку і прычашыце, я раскудлачана…
— А дзе ж люстэрка? Паслухайце, душачка…
Тады лупавокія жабы сказалі:
— Мы прынясём…
Дзесяць жаб зашлёпалі жыватамі да возера. Замест люстэрка яны прывалаклі люстранога карпа, такога тлустага і санлівага, што яму было ўсё роўна, куды яго цягнуць пад плаўнікі.
Карпа паставілі на хвост перад Мальвінай. Каб ён не задыхаўся, яму ў рот лілі з чайніка ваду.
Мітуслівы ўдод завіў і прычасаў Мальвіну. Асцярожна ўзяў са сцяны аднаго з матылькоў і прыпудрыў ім нос дзяўчынкі.
— Гатова, душачка…
І — ффрр! — стракатым клубком вылецеў з пячоры.
Жабы зацягнулі люстранога карпа назад у возера. Бураціна і П'еро — хочаш не хочаш — вымылі рукі і нават шыю.
Мальвіна дазволіла сесці снедаць.
Пасля снедання, змахнуўшы крошкі з каленяў, яна сказала:
— Бураціна, мой дружа, мінулы раз мы з вамі спыніліся на дыктанце. Прадоўжым урок…
Бураціна захацелася выскачыць з пячоры — куды вочы глядзяць. Але нельга ж было кінуць бездапаможных таварышаў і хворага сабаку! Ён прабурчаў:
— Пісьмовых прылад не ўзялі…
— Няпраўда, узялі, — прастагнаў Артамон. Дапоўз да клунка, зубамі развязаў яго і выцягнуў бутэлечку з чарнілам, пенал, сшытак і нават маленькі глобус.
— Не трымайце ручку сутаргава і вельмі блізка да пяра, інакш вы выпацкаеце пальцы ў чарніла, — сказала Мальвіна. Узняла прыгожанькія вочы да столі пячоры на матылькоў і…
У гэты час пачуўся хруст галля, грубыя галасы, — міма пячоры прайшлі прадавец лячэбных п'явак Дурамар і Карабас Барабас, які ледзь валок ногі.
На лбе ў дырэктара тэатра лялек чырванеў вялізны гуз, нос распух, барада — касмылямі і выпацкана смалой.
Вохкаючы і адплёўваючыся, ён гаварыў:
— Яны далёка не маглі ўцячы. Яны дзе-небудзь тут, у лесе.
Нягледзячы ні на што, Бураціна вырашае выведаць у Карабаса Барабаса таямніцу залатога ключыка
Карабас Барабас і Дурамар павольна прайшлі міма пячоры.
У часе бою на раўніне прадавец лячэбных п'явак, дрыжучы ад страху, сядзеў за кустом. Калі ўсё скончылася, ён пачакаў, пакуль Артамон і Бураціна не схаваюцца ў густой траве, і тады толькі ледзь-ледзь ададраў ад ствала італьянскай сасны бараду Карабаса Барабаса.
— Ну і даў жа вам хлапчук, — сказаў Дурамар. — Прыйдзецца вам паставіць на патыліцу два тузіны самых лепшых п'явак…
Карабас Барабас зароў:
— Сто тысяч чарцей! Хутчэй у пагоню за нягоднікамі!..
Карабас Барабас і Дурамар пайшлі па слядах уцекачоў. Яны рассоўвалі рукамі траву, аглядалі кожны куст, абмацвалі кожную купіну.
Яны бачылі дымок вогнішча каля карэнняў старой сасны, але ім і ў галаву не прыйшло, што ў гэтай пячоры хаваліся драўляныя чалавечкі ды яшчэ расклалі агонь.
— Гэтага нягодніка Бураціна разрэжу складаным нажом на кавалачкі, — бурчаў Карабас Барабас.
Уцекачы прытаіліся ў пячоры.
Што цяпер рабіць? Уцякаць? Але Артамон, увесь забінтаваны, моцна спаў. Сабака павінен быў спаць дваццаць чатыры гадзіны, каб загаіліся раны.
Няўжо ж пакінуць высакароднага сабаку аднаго ў пячоры?
Не, не, ратавацца — дык усім разам, гінуць — дык усім разам…
Бураціна, П'еро і Мальвіна ў глыбіні пячоры, уткнуўшыся насамі, доўга раіліся. Вырашылі: перачакаць тут да раніцы, уваход у пячору замаскіраваць галлём і, каб хутчэй паправіўся Артамон, зрабіць яму спажыўную клізму.
Бураціна сказаў:
— Я ўсё-такі хачу, чаго б гэта ні каштавала, даведацца ў Карабаса Барабаса, дзе тыя дзверцы, якія адмыкае залаты ключык. За дзверцамі захоўваецца штосьці цудоўнае, дзівоснае. І яно павінна прынесці нам шчасце…
— Баюся без вас заставацца, баюся! — прастагнала Мальвіна.
— А П'еро вам нашто?
— Ах, ён толькі чытае вершыкі…
— Я буду абараняць Мальвіну, як леў, — прагаварыў П'еро хрыплым голасам, якім размаўляюць буйныя драпежнікі, — вы мяне яшчэ не ведаеце…
— Малайчына, П'еро, даўно б так!
І Бураціна кінуўся бегчы па слядах Карабаса Барабаса і Дурамара.
Ён іх неўзабаве ўбачыў. Дырэктар тэатра лялек сядзеў на беразе ручая, Дурамар ставіў яму на гуз кампрэс з лістоў конскага шчаўя. Здалёк было чуваць страшэннае бурчанне ў пустым жываце ў Карабаса Барабаса і сумнае папіскванне ў пустым жываце ў прадаўца лячэбных п'явак.